Δεν είναι ευφυολόγημα το "αριστερή Αριστερά" αγαπητοί συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια ή απλοί επισκέπτες/αναγνώστες.
Είναι αυτό που λείπει... Κι όχι μόνο από μάς, από τον κόσμον όλον λείπει. Λείπει η αριστερή, η ανθρωποκεντρική (κι όχι πλουτοκεντρική, κρατοκεντρική ή θεοκεντρική...) πολιτική, με βασικό σύνθημα αυτό που προβάλλεται στα κοινωνικά Φόρουμ(*):
Ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη.
Μα, θα πείτε, όλα τα κόμματα, ακόμα και τα αποκαλούμενα "δεξιά", δεν θα υποστήριζαν κάτι διαφορετικό, αν τά ρωτούσε κανείς. Όλα ανθρωποκεντρικά δηλώνουν... Ειδικά μετά την ανάπτυξη κάποιας οικολογικής συνείδησης σε πλατιά στρώματα των ψηφοφόρων.
Έτσι δηλώνουν... Κι όποιον κοροϊδέψουν, κορόϊδεψαν.
Όμως ό,τι και να κάνει προπαγανδιστικά (τώρα τό έχουν βαφτίσει"επικοινωνιακά" αλλά εγώ ...δεν μασσάω, ούτε σείς πρέπει...) ο κ. Αλογοσκούφης π.χ. δεν μπορεί να πείσει ότι «με την μείωση της φορολογίας των πλουσίων, θα παρακινηθούν να κάνουν επενδύσεις, οπότε θα δημιουργηθούν δουλιές για τον ...κοσμάκη» γιατί κάτι τέτοιο, εφαρμοσμένο κι αλλού, από την εποχή του Ρήγκαν και της Θάτσερ, απλώς μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων-φτωχών, αυξάνει την προκλητική σπατάλη των πρώτων κι όχι τις επενδύσεις.
Και τί είναι πλέον αυτή η καραμέλλα επενδύσεις-επενδύσεις-επενδύσεις, ανάπτυξη-ανάπτυξη-ανάπτυξη... Ποιές επενδύσεις και ποιά ανάπτυξη, κυρίως ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ανάπτυξη;;;
Να καταστρέφουμε τα τροπικά δάση π.χ. για να έχει να επιδεικνύει το πάτωμα ο κ. τάδε με Μαόνι ή Ιρόκο;;; Να εξαθλιώνονται οι αφρικανοί, να τους θερίζει το AIDS, για να έχουν οι δικτάτορές τους τελευταίου τύπου τζέτ;;; Κι οι εκμεταλλεύτριες εταιρείες πολλά λεφτά, μα εξωφρενικά πολλά λεφτά, για τους C.E.O.(**) τους και τους μεγαλομετόχους;;; Αυτά ακριβώς εννοούν "ανάπτυξη"...
Δεν θα πω περισσότερα για την κοινωνία της «ελεύθερης» αγοράς. Θα βρείτε αρκετά στα μή-λάϊφ-στάϊλ έντυπα. Ούτε για το παραμύθι του ανταγωνισμού, που δήθεν μειώνει τις τιμές, αφού την διάψευσή του τήν βλέπετε κάθε μέρα μόνοι σας.
Όμως το χάσμα μεταξύ πλουσίων-φτωχών γίνεται επικίνδυνο, όσο μεγαλώνει. Αυτό είχε καταλάβει ο Κέϋνς. Και πρότεινε την ορθολογική διαχείρισή του, την μερική αναδιανομή. Έτσι αναπτύχθηκαν, όπως αναπτύχθηκαν, οι λεγόμενες δυτικές χώρες. Η λαιμαργία όμως, η ματαιόδοξη διάθεση για επίδειξη, νίκησε τελικά και τον Κέϋνς... Άρα όσοι σήμερα προτείνουν απλή διαχείριση του συστήματος, πέφτουν έξω ...παρασάγγας.
Μιά αριστερή Αριστερά πρέπει κατ' εμέ από ΕΚΕΙ ν' αρχίσει, από την αντίληψη του ανθρώπου για τη ζωή του, από το ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΗ ΖΩΗ. Τό να πετάμε π.χ. τα ρούχα πρίν παλιώσουν, διότι ...άλλαξε η μόδα;;; Τό να πλημμυρίζουμε τις πόλεις με Ι.Χ. θηριωδών κυβικών;;; Ή μήπως τό να καταφεύγουμε σε εξαρτησιογόνες ουσίες για «τέλειες» συγκινήσεις;;; Και μετά ν' αναρωτιόμαστε γιατί δέρνονται οι "ίμο" με τους "τρέντυ" ή γιατί σφάζονται (κάποιες φορές και κυριολεκτικά...) οι "βάζελοι" με τούς "γάβρους";;; Αυτά είναι καλή ζωή; Όχι δεν είναι ασκητική η προσέγγισή μου, κάθε άλλο! Ανθρώπινη είναι.
Το «κλειδί» για την προώθηση ανθρώπινων ιδεών είναι το αρχαίο ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ. Άμα ξέρεις τί ΕΙΣΑΙ, δεν θα σού χρειαστεί να επιδεικνύεις πόσα πολλά ΕΧΕΙΣ για να αποδείξεις στους γύρω πως είσαι κάτι...
Με αυτήν την οπτική δεν θεωρώ ότι ήταν αριστερή η Σοβιετική Ένωση. Δεν είχε προωθήσει το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ των πολιτών της αλλά αντίθετα πήγαινε να μοιάσει και να ξεπεράσει τα δυτικά πρότυπα «ανάπτυξης», την ανύψωση του υλικού βιοτικού επιπέδου "νέτα-σκέτα", και κατάληξε στα ειδικά καταστήματα delicatessen τροφίμων και άλλων ειδών για τους «απάρατσικ», τους ανθρώπους του κομματικού μηχανισμού, στο λαθρεμπόριο δολλαρίων στην 5πλάσια τιμή από την επίσημη και στις διηγήσεις των ναυτικών ότι με ένα ζευγάρι νάϋλον κάλτσες μπορούσες να γ....ήσεις οποιαδήποτε ρωσσίδα, ουκρανίδα, ρουμάνα..., για να αναφέρω μόνο τα πιό κραυγαλέα χαρακτηριστικά της σήψης.
---------
(*) ...άντε... και "Φόρα" για τους λατινόπληκτους.
(**) C.E.O: Chief Executive Officers=κορυφαία διοικητικά στελέχη, οι διαβόητοι "μάνατζερ".
# # # # # # #
{αρχική δημοσίευση: 10.2.08}
Τα γεγονότα από τότε έως σήμερα {7.7.09} επαλήθευσαν τραγικά τις παραπάνω θέσεις...
17.5.09
1. Παιδεία: Αυτεξούσιοι, άφοβοι πολίτες
Ο δρόμος για την "κατάκτηση" του ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ είναι ένας και μοναδικός, δεν στοιχίζει πολλά, δεν θα συναντήσει πολλά κοινωνικά αντισώματα, δεν θα προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις στην επιφάνεια. Πολιτική βούληση χρειάζεται μόνο και μιά στοιχειώδη προετοιμασία.
Ο δρόμος, ο μοναδικός δρόμος, είναι η Γενική Παιδεία, από 6 έως 18-19 χρονών. Δεν προαπαιτεί ούτε να περάσουν όλοι οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές από μετεκπαιδεύσεις ούτε να αλλάξουν πολλά πράγματα σε κτίρια. Κάποια λεφτά για εξοπλισμούς των σχολικών χώρων θέλει, όχι όμως δυσβάστακτου ύψους. Άντε να στοιχίσουν καμμιά εικοσαριά ...Μιράζ ή F-16/17/18... Ή απλώς τις «μίζες» που πέφτουν σε τέτοιες αγορές όπλων...
Η στόχευση της Γενικής Παιδείας πρέπει ν' αλλάξει ριζικά. Εκεί η ανατροπή θα είναι μεγάλη: Να "παράγει" νιάτα όχι στουπωμένα με ξερές γνώσεις και παπαγαλίες, όχι εξετασοτρομοκρατημένα και υποψήφιους Δημόσιους Υπάλληλους, αλλά νιάτα που να ξέρουν ΤΙ είναι, νιάτα που να μπορούν να βρούν μόνα τους ΠΟΥ να πάνε. Θα τό αντέξει αυτό η κοινωνία των μή-νέων;;; Εκεί θα παίξει το ρόλο της η αριστερή Αριστερά: Να πείσει την κοινωνία να τό αντέξει!
Το «Αναλυτικό Πρόγραμμα» της 12ετούς (ή 13ετούς) Γενικής Παιδείας με στόχευση την ανάδειξη ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΩΝ (άρα και αυτόβουλων, αυτεξούσιων...) ατόμων σημαίνει:
1. Να ξέρουν γραφή, ανάγνωση, αριθμητική, διατύπωση σκέψης. Και πληκτρολόγηση βέβαια... και κάνα δύο ξένες γλώσσες.
2. Να έχουν γνώση του σώματός τους, των άλλων υπάρξεων και του περιβάλλοντος και των νόμων που τα ορίζουν (φυσικοχημεία), γενικές γνώσεις ιστορίας, γεωγραφίας, κοσμολογίας.
3. Να έχουν καλή επαφή με τον πολιτισμό (λογοτεχνία, μουσική, θέατρο, καλές τέχνες κλπ) αλλά και την φιλοσοφία. Και βέβαια να ξέρουν να τραγουδούν και να χορεύουν!
4. Να έχουν "εκπαιδευτεί" στοιχειωδώς στις απλές τέχνες από χτίσιμο έως κλάδεμα και μελισσοκομία. Και, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, στο κολύμπι και τις πρώτες βοήθειες!!!
5. Να ξέρουν πώς να χρησιμοποιούν το πλυντήριο ή την κουζίνα κλπ, πως να αλλάζουν μια ηλεκτρική ασφάλεια και τα ανάλογα... Κι ακόμα (γιατί όχι;) πως να οδηγούν αυτοκίνητο.
6. Να ξέρουν πώς να κρατούν ένα βιβλίο εσόδων-εξόδων, πώς να συντάσσουν μια απλή φορολογική δήλωση ή μια κατάσταση ΦΠΑ ή ΙΚΑ... Πώς να αρχειοθετούν...
7. Να ξέρουν την δομή και οργάνωση της κοινωνίας και τους κράτους, σε όλες τους τις εκφάνσεις. Και βέβαια τα σύν και τα πλήν των διαφόρων επαγγελμάτων.
8. Να έχουν "εκπαιδευτεί" στις ανθρώπινες σχέσεις, την ομαδική ζωή, τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Αυτά τουλάχιστον... Μπορεί να έχω ξεχάσει μερικά αλλά νομίζω είναι σαφής η
θέση μου.
Και φυσικά θα πρέπει να χύσουν μπόλικο ιδρώτα οι ειδικοί για να κάνουν τα παραπάνω πραγματικό Αναλυτικό Πρόγραμμα... Κι όχι μόνο να τό κάνουν αλλά και να ελέγξουν την εφαρμογή του, να επιφέρουν τυχόν διορθώσεις, συμπληρώσεις κλπ.
Μάλλον αρκεί γι' αυτά η δωδεκάχρονη θητεία στα σχολεία. Αν όμως όχι, ας προστεθεί ένας χρόνος ακόμη. Δεν θα στάξει η ουρά του γαϊδάρου... Ίσα-ίσα που θα μειωθεί και το ποσοστό ανεργίας.
Και βέβαια μιλάμε πάντα για ολοήμερα σχολεία, υποχρεωτικά πλέον για την σημερινή διάρθρωση της κοινωνίας και της εργασίας.
Θα έχουμε όμως έτσι 18χρονους ή 19χρονους ΑΡΤΙΟΥΣ πολίτες, που δεν θα φοβούνται το κράτος ή τη ζωή... Εκεί είναι το «κουμπί»! Κι εκεί είναι η ρίζα της επίλυσης και άλλων δυσχερέστερων, πιό περίπλοκων προβλημάτων, όπως της ανεργίας π.χ.: Όποιος ΔΕΝ φοβάται τη ζωή, σπάνια δεν θα βρει τρόπους για να μην μετατραπεί σε κοινωνικό πρόβλημα. Ας τό σκεφτούμε καλά αυτό!
Αν θελήσουν να γίνουν επιστήμονες ή ειδικοί σε κάποιον κλάδο, ο δρόμος θα είναι ανοιχτός είτε για ΑΕΙ είτε για ΤΕΙ.
Με ένα χρόνο όμως ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΙΚΟ (καθαρό "φροντιστήριο" δηλαδή) στον ανάλογο κλάδο, που θα τον κάνουν μέσα στις ίδιες τις ανώτατες σχολές.
# # # # # # #
{αρχική δημοσίευση: 10.2.08}
Ο δρόμος, ο μοναδικός δρόμος, είναι η Γενική Παιδεία, από 6 έως 18-19 χρονών. Δεν προαπαιτεί ούτε να περάσουν όλοι οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές από μετεκπαιδεύσεις ούτε να αλλάξουν πολλά πράγματα σε κτίρια. Κάποια λεφτά για εξοπλισμούς των σχολικών χώρων θέλει, όχι όμως δυσβάστακτου ύψους. Άντε να στοιχίσουν καμμιά εικοσαριά ...Μιράζ ή F-16/17/18... Ή απλώς τις «μίζες» που πέφτουν σε τέτοιες αγορές όπλων...
Η στόχευση της Γενικής Παιδείας πρέπει ν' αλλάξει ριζικά. Εκεί η ανατροπή θα είναι μεγάλη: Να "παράγει" νιάτα όχι στουπωμένα με ξερές γνώσεις και παπαγαλίες, όχι εξετασοτρομοκρατημένα και υποψήφιους Δημόσιους Υπάλληλους, αλλά νιάτα που να ξέρουν ΤΙ είναι, νιάτα που να μπορούν να βρούν μόνα τους ΠΟΥ να πάνε. Θα τό αντέξει αυτό η κοινωνία των μή-νέων;;; Εκεί θα παίξει το ρόλο της η αριστερή Αριστερά: Να πείσει την κοινωνία να τό αντέξει!
Το «Αναλυτικό Πρόγραμμα» της 12ετούς (ή 13ετούς) Γενικής Παιδείας με στόχευση την ανάδειξη ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΩΝ (άρα και αυτόβουλων, αυτεξούσιων...) ατόμων σημαίνει:
1. Να ξέρουν γραφή, ανάγνωση, αριθμητική, διατύπωση σκέψης. Και πληκτρολόγηση βέβαια... και κάνα δύο ξένες γλώσσες.
2. Να έχουν γνώση του σώματός τους, των άλλων υπάρξεων και του περιβάλλοντος και των νόμων που τα ορίζουν (φυσικοχημεία), γενικές γνώσεις ιστορίας, γεωγραφίας, κοσμολογίας.
3. Να έχουν καλή επαφή με τον πολιτισμό (λογοτεχνία, μουσική, θέατρο, καλές τέχνες κλπ) αλλά και την φιλοσοφία. Και βέβαια να ξέρουν να τραγουδούν και να χορεύουν!
4. Να έχουν "εκπαιδευτεί" στοιχειωδώς στις απλές τέχνες από χτίσιμο έως κλάδεμα και μελισσοκομία. Και, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, στο κολύμπι και τις πρώτες βοήθειες!!!
5. Να ξέρουν πώς να χρησιμοποιούν το πλυντήριο ή την κουζίνα κλπ, πως να αλλάζουν μια ηλεκτρική ασφάλεια και τα ανάλογα... Κι ακόμα (γιατί όχι;) πως να οδηγούν αυτοκίνητο.
6. Να ξέρουν πώς να κρατούν ένα βιβλίο εσόδων-εξόδων, πώς να συντάσσουν μια απλή φορολογική δήλωση ή μια κατάσταση ΦΠΑ ή ΙΚΑ... Πώς να αρχειοθετούν...
7. Να ξέρουν την δομή και οργάνωση της κοινωνίας και τους κράτους, σε όλες τους τις εκφάνσεις. Και βέβαια τα σύν και τα πλήν των διαφόρων επαγγελμάτων.
8. Να έχουν "εκπαιδευτεί" στις ανθρώπινες σχέσεις, την ομαδική ζωή, τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Αυτά τουλάχιστον... Μπορεί να έχω ξεχάσει μερικά αλλά νομίζω είναι σαφής η
θέση μου.
Και φυσικά θα πρέπει να χύσουν μπόλικο ιδρώτα οι ειδικοί για να κάνουν τα παραπάνω πραγματικό Αναλυτικό Πρόγραμμα... Κι όχι μόνο να τό κάνουν αλλά και να ελέγξουν την εφαρμογή του, να επιφέρουν τυχόν διορθώσεις, συμπληρώσεις κλπ.
Μάλλον αρκεί γι' αυτά η δωδεκάχρονη θητεία στα σχολεία. Αν όμως όχι, ας προστεθεί ένας χρόνος ακόμη. Δεν θα στάξει η ουρά του γαϊδάρου... Ίσα-ίσα που θα μειωθεί και το ποσοστό ανεργίας.
Και βέβαια μιλάμε πάντα για ολοήμερα σχολεία, υποχρεωτικά πλέον για την σημερινή διάρθρωση της κοινωνίας και της εργασίας.
Θα έχουμε όμως έτσι 18χρονους ή 19χρονους ΑΡΤΙΟΥΣ πολίτες, που δεν θα φοβούνται το κράτος ή τη ζωή... Εκεί είναι το «κουμπί»! Κι εκεί είναι η ρίζα της επίλυσης και άλλων δυσχερέστερων, πιό περίπλοκων προβλημάτων, όπως της ανεργίας π.χ.: Όποιος ΔΕΝ φοβάται τη ζωή, σπάνια δεν θα βρει τρόπους για να μην μετατραπεί σε κοινωνικό πρόβλημα. Ας τό σκεφτούμε καλά αυτό!
Αν θελήσουν να γίνουν επιστήμονες ή ειδικοί σε κάποιον κλάδο, ο δρόμος θα είναι ανοιχτός είτε για ΑΕΙ είτε για ΤΕΙ.
Με ένα χρόνο όμως ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΙΚΟ (καθαρό "φροντιστήριο" δηλαδή) στον ανάλογο κλάδο, που θα τον κάνουν μέσα στις ίδιες τις ανώτατες σχολές.
# # # # # # #
{αρχική δημοσίευση: 10.2.08}
2. Δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας
Πολλές φορές έχει γραφεί και ακουστεί, στη Βουλή κυρίως, ότι υπάρχει "έλλειμμα δημοκρατίας" στον τόπο μας. Και παντού αλλού θα προσθέσω εγώ. Την αιτιολόγηση θα τήν δείτε στη συνέχεια.
Φυσικά δεν εννοούμε ως δημοκρατία το σημερινό ...κατάπλασμα της "ενός ανδρός αρχής" από την κυβέρνηση ξεκινώντας και φτάνοντας ως την (ΜΗ ΓΕΛΑΣΕΤΕ, είναι σοβαρό το θέμα!) Συνέλευση των ενοίκων μιάς πολυκατοικίας.
Δεν λειτουργεί δημοκρατικά η κοινωνία μας. Ούτε κι οι άλλες, οι "δυτικές" λεγόμενες, τώρα και κάποιες "ανατολικές", όποιες δεν έχουν ανοιχτή ή μασκαρεμένη δικτατορία. Απλώς στην Ελλάδα τα πράγματα είναι αρκετά χειρότερα. Ούτε αλλού όμως είναι καλά. Γιαυτό κι ο λαός τούς έχει ...μουντζώξει και, όπου η ψηφοφορία δεν είναι υποχρεωτική, η συμμετοχή στις εκλογές είναι πολύ χαμηλή. Πουθενά η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ λαϊκή βούληση, του όποιου σώματος (πολίτες, μέλη κομμάτων, συνδικάτων, συλλόγων, εταιρειών κλπ) δεν μετατρέπεται σε διοικητική/κυβερνητική πράξη. Όλοι εκλέγουν κάποιους αντιπροσώπους, μέσω κάποιων μηχανισμών περισσότερο ή λιγότερο ολιγαρχικών, για να καταλήξει η υπόθεση στον ΕΝΑΝ, τον αρχηγό, τον πρόεδρο, τον γραμματέα, τον C.E.O.(*) κλπ. ή το πολύ σε μιά μικροομάδα, που κοιτάζει τά δικά της συμφέροντα.
Η αριστερή πρόταση είναι να καθιερωθεί και ΚΑΤΟΧΥΡΩΘΕΙ η δημοκρατική λειτουργία σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους "χώρους", σε όλους τους φορείς, έως το τελευταίο κοινωνικό κύτταρο, την οικογένεια. Και βέβαια εννοώ την ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ δημοκρατία σε όλες τις περιπτώσεις. Eκτός από την οικογένεια που θα είναι, σε ωρισμένες περιπτώσεις και εκεί, ΑΜΕΣΗ.
Εδώ νομίζω χρειάζεται μια παρένθεση γιατί κάποιοι/κάποιες έχουν ...ζαλιστεί ελαφρώς από πρόσφατες διακηρύξεις για άμεση δημοκρατία σε, από τη φύση τους, πολυάριθμα σώματα. Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι φενάκη αν όχι και καλοστημένη παγίδα για τους όποιους εκλογείς.
H ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ : ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ... ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΕΦΙΚΤΗ
Ο πληθυσμός της γής έχει ξεπεράσει τα 6 δισεκατομμύρια, της Ευρώπης τα 500 εκατομμύρια, της Ελλάδας τα 11. Οι κοινωνίες (όποιας βαθμίδας: ενός κράτους, μιάς επαρχίας, μιάς πόλης) είναι, παντού και όλες, πολυάνθρωπες, οι ανάγκες πολυσύνθετες, τα προβλήματα πολλά και πολύπλοκα. Ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες οποιουδήποτε ατόμου. Όχι για να τά λύσει, αλλ' ούτε κάν να τά συλλάβει, να τά βάλει στο νού του.
Πώς λοιπόν μπορούμε να μιλάμε για άμεση δημοκρατία;;; Επειδή με τους Η/Υ και το διαδίκτυο, μπορούμε εύκολα να πατήσουμε κάποια κουμπιά και να στείλουμε την γνώμη μας για κάτι στο πίτς-φυτίλι;;; Φενάκη!!! Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η ευκολία και η ταχύτητα έκφρασης μιάς γνώμης αλλά ο ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ αυτής της γνώμης.
Διότι ΚΑΙ τα στοιχεία για να σχηματίσει κανείς μιά εμπεριστατωμένη γνώμη είναι πολλά, ΚΑΙ τα ζητήματα που κάθε τόσο απαιτούν αντίστοιχη γνώμη πολλά... ΚΑΙ ο χρόνος καθενός μας λίγος. Και όλον το χρόνο του να διαθέσει κανείς, κάν να μην εργάζεται, κάν να μην ...κοιμάται, αποκλείεται να προλάβει να μελετά τα αναγκαία στοιχεία και να διαμορφώνει γνώμη για κάθε τί. «Φλούδα» η άμεση δημοκρατία λοιπόν.
Και η κατανομή των ζητημάτων/προβλημάτων στους ανάλογους χώρους, η λεγόμενη "αποκέντρωση", που σίγουρα πρέπει να γίνει, θα πούμε παρακάτω γι' αυτό, δεν δίνει "πόντους" στην άμεση δημοκρατία.
Ας πάρουμε ένα ζήτημα που από τη φύση του είναι απλό και αποκεντρωμένο στην, όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα, ελληνική κοινωνία: Η προμήθεια πετρελαίου κεντρικής θέρμανσης μιάς πολυκατοικίας, δέκα διαμερισμάτων, πείτε. Για να εφαρμοστεί η άμεση δημοκρατία θα πρέπει ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ από τους δέκα:
1. Να ψάξει να βρεί 5 τουλάχιστον προμηθευτές
2. Να μάθει την τιμή και τον τρόπο πληρωμής
3. Να μάθει για τυχόν άλλες παροχές (π.χ. καθαρισμός καυστήρα ή έκδοση λογαριασμών κοινοχρήστων)
4. Να σιγουρέψει τον χρόνο παράδοσης
5. Να ρωτήσει ΤΙ ΔΩΡΟ θα έχει ο ίδιος, αν προτιμήσει αυτόν τον προμηθευτή (έχουν πονηρέψει τα πράγματα...)
6. Να κάνει τους αναγκαίους υπολογισμούς για τη σύγκριση των προσφορών
7. Να ελέγξει το "ποιόν" κάθε προμηθευτή (έχουν πονηρέψει πολύ-πολύ-πολύ τα πράγματα...)
8. Να αναπτύξει, υποστηρίξει την πρότασή του στην Συνέλευση και, αν είναι έξυπνος, να αναφέρει και το ΔΩΡΟ!
9. Να συγκρίνει τη δικιά του πρόταση με τις άλλες 9
10. Να ψηφίσει την κατά την γνώμη του καλλίτερη.
Θα τά κάνουν όλα αυτά και οι δέκα;;;
Έχουν χρόνο; Έχουν γνώσεις; Έχουν κέφια;
Φρούδα η άμεση δημοκρατία... Ακόμα και για το πετρέλαιο θέρμανσης...
Τί θα γίνει λοιπόν, δεν θα πάρουμε πετρέλαιο, κρύωσε ο καιρός...
Και πετρέλαιο θα πάρουμε και το ασσανσέρ θα συντηρήσουμε και τον κήπο θα περιποιηθούμε και τους τοίχους θα φρεσκάρουμε και τα γραμματοκιβώτια θα επισκευάσουμε και τους κοινόχρηστους χώρους θα κρατάμε καθαρούς και την ταράτσα θα μονώσουμε και τα κουδούνια θα αλλάξουμε με θυροτηλεόραση και και και... Αλλά με ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟ! Τον γνωστό μας διαχειριστή.
Ο οποίος θα είναι υποχρεωμένος κάθε φορά να ...βγάζει κάνα δυό-τρία φίδια από την τρύπα και να μάς τά φέρνει να διαλέξουμε, με εμπεριστατωμένες περιγραφές για το καθένα:
Φίδι λεπτό και παρδαλό, πανέμορφο, και που σφυρίζει ωραία... τόσα ευρά. Φίδι χοντρό και μακρύ, μονόχρωμο, που τρώει τα ποντίκια αλλά όχι τις σαύρες... τόοοοοοσα ευρά. Φίδι μαύρο με κίτρινες βούλες, που σφυρίζει, τρώει ΚΑΙ ποντίκια ΚΑΙ σαύρες ΚΑΙ κατσαρίδες... τόοοοοοοοοοοοοοοσα ευρά, αλλά σε 6 μηνιαίες δόσεις.
Και εμείς θα διαλέξουμε, με όποια κριτήρια θεωρεί σημαντικότερα ο καθένας.
Εντάξει, θα πείτε, όχι άμεση αλλά ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ δημοκρατία, αλλά είναι πολύπλοκη, αδερφέ, θέλει πολλές διαδικασίες...
Ενώ με τα συνεχή και αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα "καθαρίζεις" αμέσως.
Και θα έχετε ένα κάποιο δίκιο, όχι απόλυτο όμως... μικρούτσικο.
Γιατί η εμπειρία μας είναι από διαδικασίες ΔΗΘΕΝ δημοκρατικές, όπου οι στόχοι είναι αφενός να χειραγωγηθεί το αποφασίζον σώμα αφετέρου να διαχέεται η ευθύνη και να μην βρίσκεις άκρη, να μην βρίσκεις υπεύθυνο.
Πιό κάτω θα δούμε τους κανόνες της έμμεσης δημοκρατίας, τώρα όμως πρέπει να δούμε και δύο άλλα θέματα με νηφαλιότητα: Τί είδους ΕΝΤΟΛΗ δίνουμε σε όσους εκλέγουμε και αν η εντολή μας αυτή πρέπει να είναι ανακλητή ή όχι.
Επιτακτική ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΕΝΤΟΛΗ στους Αντιπροσώπους μας;
Από όσο ξέρω η επιτακτική εντολή δεν έχει ως τώρα εφαρμοστεί κάπου, γιατί δείχνει ...ανεφάρμοστη. Έχει τα ανάλογα μειονεκτήματα με την άμεση δημοκρατία: Αν πείς σε κάποιον σε εκλέγω σ' αυτή τη θέση για να κάνεις 1, 2, 3 ,4... πράγματα και μόνον αυτά, ή, πιό τυπικό παράδειγμα, για να εφαρμόσεις ακριβώς το πρόγραμμα που εξήγγειλες απλώς θα τόν εξαναγκάσεις να σού τήν ...επιστρέψει, εφόσον είναι τίμιος: Η ζωή είναι πολύπλοκη και στο χρόνο που θα μεσολαβήσει μεταξύ εκλογής και εκτέλεσης σίγουρα θα έχουν αλλάξει ένα σωρό πράγματα, που θα κάνουν τον εντεταλμένο να μην έχει δυνατότητα ΑΚΡΙΒΟΥΣ εφαρμογής.
Μόνο αντιπροσωπευτική μπορεί να είναι μια εντολή: Σέ εκλέγω για να κάνεις κατά την κρίση σου, ό,τι καλλίτερο μπορείς για τα τάδε, τάδε, τάδε θέματα προς αυτές τις κατευθύνσεις.
Για να μετριάζεται όμως η τάση για αυθαιρεσίες, τόσο συνήθεις δυστυχώς, και διαστρεβλώσεις των κατευθύνσεων (εφαρμογή προγράμματος π.χ.) θα πρέπει η αντιπροσωπευτική εντολή να συνδιάζεται με ΑΝΑΚΛΗΤΟΤΗΤΑ των αντιπροσώπων μας.
Εφαρμόζεται σε μερικές χώρες, ας μελετηθεί πως μπορεί να εφαρμοστεί κι εδώ.
ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΧΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω πρώτα την γνώμη του Τόμας Χόμπς στον "Λεβιάθαν" [1651]:
« Η καλή διακυβέρνηση μιάς οικογένειας δεν απαιτεί, σε σχέση με την καλή διακυβέρρνηση ενός βασιλείου, διαφορετικό βαθμό σωφροσύνης αλλά διαφορετικά είδη εργασίας, όπως ακριβώς και το ζωγράφισμα μιάς εικόνας σε διαστάσεις μικρότερες, ίδιες ή μεγαλύτερες από τις φυσικές, δεν απαιτεί διαφορετικό βαθμό τεχνικής ικανότητας». {εκδόσεις "ΓΝΩΣΗ", μτφρ. Γρ. Πασχαλίδη}.
Η γνήσια δημοκρατία, η αριστερή δημοκρατία απαιτεί ελάχιστους και απλούς κανόνες, ΟΜΟΙΟΥΣ σε κάθε "χώρο", σε κάθε "επίπεδο".
1. Ποιός είναι ο σκοπός της όποιας συλλογικότητας και για ποιά θέματα έχει αρμοδιότητα.
2. Ποιός έχει δικαίωμα γνώμης/ψήφου. {πώς ...μπαινοβγαίνουν τα μέλη δηλαδή, εισφορές/φόροι}
3. Ποιά είναι τα "νομοθετικά"/αποφασιστικά, ποιά τα "εκτελεστικά"/διοικητικά και ποιά τα "ελεγκτικά"/δικαστικά όργανα που θα εκλεγούν, όπου αρμόζει, και για πόση θητεία το κάθε ένα (Καλό είναι να «σταυρώνουν» οι θητείες. Εφαρμόζεται σε πολλά κράτη, όχι στην Ελλάδα, δεν βόλευε τον δι-αρχηγισμό...).
4. Καθηκοντολογία των παραπάνω.
5. Πως παίρνονται οι αποφάσεις (μεταξύ των οποίων και η εκλογή αντιπροσώπων σε κάθε όργανο).
Αυτά είν' όλα; Τελειώσαμε με 5 διατάξεις; Έ! δεν θα είναι πέντε... Διότι κάθε κανόνας παραπάνω έχει μερικές επί μέρους διατάξεις. Καμμιά εικοσαριά θα είναι για τις απλούστερες περιπτώσεις (πολυκατοικίες, σύλλογοι) ώς καμμιά πενηνταριά για σωματεία, εταιρείες, κόμματα, δήμους και καμμιά εκατοστή για νομαρχίες/περιφέρειες και το κράτος.
Θα είναι όλες όμως στο ίδιο ακριβώς "μοτίβο", αυτό έχει σημασία! Όποιος έχει συμμετάσχει στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων π.χ. να μήν έχει κανένα πρόβλημα να συμμετάσχει και σε έναν Δήμο, ένα Κόμμα ή τη Βουλή!
Νομίζω πως πρέπει να δώσω ένα παράδειγμα εδώ, που να δείχνει τί εννοώ «ίδιο μοτίβο»: Γίνεται μιά πρόταση σε μιά συνεδρίαση, οποιουδήποτε σώματος, και κάποιος υποβάλλει μια ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ σε αυτήν την ΠΡΟΤΑΣΗ. Το πότε θα ψηφιστεί η ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ, πρίν την ψήφιση της πρότασης ή μετά, δεν μπορεί να είναι ρυθμισμένο αλλοιώς στην Ένωση Κτηνοτρόφων κι αλλοιώς στο Δήμο ...Μετσόβου, ας πούμε.
Έχω δει πολλά αλλούτερα τέτοια γιατί, μέσα σ' όλα τα ...προσόντα μου είμαι και Καταστατικολόγος (σοβαρά τό λέω).
Σπάνια ειδικότητα... αλλά το πότε, πώς, με ποιόν και γιατί τήν απόχτησα, θα σάς τό διηγηθώ μιά άλλη φορά, δεν ενδιαφέρει εδώ.
Οι πιό πάνω κανόνες 1 έως 4, όπως καταλαβαίνετε, πρέπει να είναι εξειδικευμένοι για κάθε χώρο και δεν έχει κανένα νόημα να ασχοληθούμε εδώ.
Μόνο με τον πέμπτο θα δούμε τί πρέπει να γίνεται, που άλλωστε είναι και η πεμπτουσία της δημοκρατίας: Η διαδικασία λήψης αποφάσεων, η διαδικασία μετατροπής της ΒΟΥΛΗΣΗΣ ενός σώματος σε ΠΡΑΞΗ.
ΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Θεωρώ σκόπιμο να τονίσω τώρα ότι η δημοκρατία μία ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ είναι και ΜΟΝΟΝ μιά διαδικασία!!!
Απολύτως τίποτε άλλο!
Κατά καιρούς έχω ακούσει, στις πολλές και ποικίλες πολιτικές και κοινωνικές συλλογικές δραστηριότητες που έχω συμμετάσχει, να διαστρεβλώνεται αυτό και να ανάγεται η δημοκρατία σε «ύψιστο αγαθό», να γίνεται πλήρης σύγχυση σκοπού και μέσου.
Έχω δεί ακόμα, μέσα σ' αυτή την σύγχυση, ακόμα και σε αριστερούς ή "αριστερούς" χώρους και από, κατά τεκμήριο, αριστερά άτομα, να απαξιώνεται η διαδικασία, ως περιττή, χρονοβόρα και "αντιδραστική" ακόμα, μπροστά στην όποια "ουσία" προβάλλονταν κάθε φορά.
Πολλοί, ιστορικά, έχουν παρασύρει πάμπολλους σε τέτοιους γλιστερούς δρόμους με θλιβερή κατάληξη.
Θεωρώ ότι είναι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ αυτή η απαξίωση. Και ίσως η σπουδαιότερη αιτία που μέχρι σήμερα έχουν αποτύχει οι προσπάθειες, ακόμα και ΕΝΤΙΜΩΝ αγωνιστών, να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, να ξεφύγουμε από αυτήν την ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ (με όποιες διαβαθμίσεις...) κοινωνία σε μιά πιό ανθρώπινη.
Γι' αυτό ακριβώς απότυχε ο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», αφού ήταν πολύ συγκεντρωτισμός και ...λίγη δημοκρατία...
Γι' αυτό ακριβώς είναι ΑΠΟΛΥΤΗ φενάκη, ΑΠΟΛΥΤΗ απάτη το διαβόητο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!!!
«Μόνο τα ...άγια μέσα οδηγούν σε ...άγιο σκοπό». Έτσι πρέπει να λέμε!
Μόνο η σωστή διαδικασία είναι που οδηγεί σε, κάποια, σωστή "ουσία". Η λάθος διαδικασία, η κολοβή, οδηγεί στο «πουθενά». Ή, αλλοιώς, οδήγησε στο σήμερα...
Η σωστή διαδικασία είναι μία και μόνη: Η δημοκρατική.
Η "ουσία" μπορεί τώρα να μάς φαίνεται ότι πρέπει να είναι ΑΥΤΗ, αλλά στην πορεία μπορεί ν' αλλάξει, να γίνει ΑΛΛΗ, καθόλου δεν πειράζει αυτό.
Είναι το «προνόμιο» μιάς κοινωνίας που λειτουργεί δημοκρατικά: Να προσαρμόζει ΚΑΘΕ φορά τους στόχους ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες, ανάλογα με την εξέλιξή της. Να προσαρμόζει την επιθυμητή "ουσία".
Κατά κάποιον τρόπο, κήρυκας των παραπάνω ήταν κι ο μεγάλος αλεξανδρινός ποιητής μας, ο Καβάφης. Για σκεφτείτε λίγο βαθύτερα εκείνο το «...η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξείδι». Ταξείδι είν' η δημοκρατία, συναγωνιστές και φίλοι μου, ένα ωραίο ταξείδι για μιά κάποια Ιθάκη.
ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ;;; Ναιαιαιαι !!!
Έχει ένα "κακό" η δημοκρατία: Δεν έχει διαβαθμίσεις, δεν μπορεί να είναι «κάπως λιγότερη». Όπως δεν μπορεί μιά γυναίκα να είναι ...ολίγον έγκυος...
Όταν χωνέψουμε ότι η δημοκρατία μιά διαδικασία είναι και τίποτε άλλο, τότε θα είναι εύκολο να ξεφύγουμε από τις "σειρήνες", που πάνε να μάς παρασύρουν σε σκέψεις ότι δεν χάλασε κι ο κόσμος, αν ...λιγουλάκι, όσο πατάει η γάτα, παρακάμψουμε τους τύπους, προκειμένου να προχωρήσουμε προς τον τάδε σκοπό ΓΡΗΓΟΡΑ (η συνήθης πρόφαση) αλλά στην πραγματικότητα για να πάμε εκεί που θέλουν οι "σειρήνες".
Όταν χωνέψουμε ότι η δημοκρατία μιά διαδικασία είναι και τίποτε άλλο, τότε θα είμαστε άτεγκτοι στο να τηρούνται οι κανόνες της ΠΑΝΤΟΤΕ και ΑΥΣΤΗΡΑ. Αλλοιώς... άλλα πράμματα μάς προκύπτουν... Ενός ανδρός αρχή (..."δημοκρατικά" συγκαλυμμένη, βεβαίως-βεβαίως)... Ή και καμμιά δικτατορία άμα λάχει...
Εδώ θεωρώ σκόπιμο να κάνω δύο αναφορές: Μία σε έναν αμερικανό (των ΗΠΑ δηλαδή...) αρχιδικαστή, τον Hugo Black, και μία στον μακαρίτη αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, που νομίζω ότι «κολλάνε» περίφημα στα παραπάνω.
Πριν μέ ...πυροβολήσετε με κάνα «άσε μας μωρέ, μ' αυτούς τους ...κατάμαυρους, δικαστές και παπάδες»... διαβάστε τις παρακάτω ιστορίες, τη μιά για έναν έξοχο δημοκράτη και την άλλη για έναν "μάγο" της διαδικασίας, και τά λέμε πάλι...
Ένας έξοχος δημοκράτης
Προς το τέλος της δεκαετίας του1950, στο "φόρτε" του ψυχρού πολέμου, στο Ανώτατο Δικαστήριο (Α.Δ.-Supreme Court) των ΗΠΑ (το ανάλογο του δικού μας Αρείου Πάγου) κατατέθηκε μια "αναίρεση" από το Κομμουνιστικό Κόμμα Αμερικής {ΚΚΑ}, υπάρχει και τέτοιο..., εναντίον ενός νόμου που όριζε τα εξής πανέμορφα:
Αφού το ΚΚΑ κατά το καταστατικό του επιδιώκει την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος, πρέπει και στο καθεστώς να δοθούν τα μέσα για να αμυνθεί κατά της ανατροπής του. Για το σκοπό αυτό επιβάλλονταν, όταν κάποιος γινόταν μέλος του ΚΚΑ, να κάνει αμέσως μιά δήλωση στις Αρχές, του τύπου: «Από την {τάδε ημερομηνία} ανήκω στο ΚΚΑ που επιδιώκει την ανατροπή του καθεστώτος κλπ κλπ.» Αλλά και το ΚΚΑ, ως κόμμα, και μόνον αυτό, είχε την υποχρέωση άμεσα να κάνει στις Αρχές μιά δήλωση του τύπου: «Από την {τάδε ημερομηνία} έγινε μέλος μας ο/η {τάδε} που μαζί με μάς επιδιώκει την ανατροπή του καθεστώτος κλπ κλπ.»
Ωραία;;;
Ωραιότατα! Κανείς δεν τούς πείραζε τους Κουκουάδες, έχουν "δημοκρατία" εκεί, μόνο τις δηλώσεις ήθελε το μετα-μακαρθικό αμερικανικό δημόσιο! Να ξέρει κι αυτό τί τού γίνεται! Ποιοί και πόσοι επιδιώκουν την ανατροπή του. Λογικώτατο. Χμ... Υπήρχε και μιά ουρά... Το πρόστιμο που προβλέπονταν για ΜΗ δήλωση ήταν... 1 (ένα) εκατομμύριο δολλάρια για το μέλος και 20 (είκοσι) εκατομμύρια δολλάρια για το ΚΚΑ. Μόνο...
Η "αναίρεση" (appeal τήν λέν αυτοί, κάτι σαν προσφυγή δηλαδή) συζητήθηκε στο Α.Δ. {5μελές νομίζω} και απορρίφθηκε ΜΕ ΜΙΑ ΨΗΦO "υπέρ", του Hugo Black.
Στην πολυσέλιδη αιτιολόγηση της υπέρ του ΚΚΑ ψήφου του(**) ο Hugo Black, αφού ανέλυε γιατί, συνταγματικά, δεν πρέπει να ισχύσει αυτή η διάκριση κατά του ΚΚΑ, κατάληγε με το εξής ανυπέρβλητα δημοκρατικό: «Άμα παραβούμε μία φορά, έστω και μιά φορά, τις αρχές μας, να μην παραξενευτούμε πού θα οδηγηθούμε».
Ένας "μάγος" της διαδικασίας
Το 1976, αν δεν μέ απατά η μνήμη, μιά Μητρόπολη "χήρευε", δεν είχε Δεσπότη, γιατί ο μακαρίτης Σεραφείμ το κλωθογύριζε επί χρόνια. Τότε η εκλογή Μητροπολιτών δεν γινόταν από την Ιεραρχία, το σύνολο δηλαδή όλων των 80, αλλά από την Ιερά Σύνοδο, 7μελή νομίζω, και ο Σεραφείμ δεν είχε την πλειοψηφία για τέτοιο θέμα: Οι 4 αντίθετοί του Συνοδικοί δεν ευνοούσαν την δικιά του προτίμηση σε συγκεκριμένο αρχιμανδρίτη. Οπότε, όπως είχε την δυνατότητα ως πρόεδρος της Ι.Σ., δεν τό έβαζε καθόλου το θέμα στην ημερήσια διάταξη επί χρόνια. Άφηνε την Μητρόπολη "χηρεύουσα" και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να εκλέξει τον δικό του.
Και ήρθε αυτή η ευκαιρία: Ένας από τους αντίθετους έπεσε κατάκοιτος και ένας άλλος είχε πάει ταξείδι στο εξωτερικό για ιατρικές εξετάσεις. Συγκαλεί ο Σεραφείμ την Ι. Σύνοδο με μερικά ανούσια θέματα και στο τέλος της ημερήσιας διάταξης, όπως συνηθίζεται άλλωστε, έβαλε ως θέμα: "Διάφορα Θέματα". Με 5 μέλη παρόντα, υπήρχε απαρτία. Με 3 ψήφους στις 5, είχε πλειοψηφία. Αφού πέρασαν τα τυπικά, ο Σεραφείμ θέτει το θέμα εκλογής του Μητροπολίτη στην "χηρεύουσα". Λύσσαξαν οι άλλοι, δεν μπορούσαν όμως νόμιμα να κάνουν τίποτα. Ο Σεραφείμ εξέλεξε τον "δικό του".
Το κόλπο ήταν που δεν τό 'χε βάλει ονομαστικά στην ημερήσια διάταξη, εκμεταλλευόμενος το ότι δεν υπήρχε διάταξη στον Κανονισμό της Ι.Σ. που να επιβάλει ΕΙΔΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ για να συζητηθεί ένα θέμα από τα "διάφορα".
Οι "παροικούντες στην Ιερουσαλήμ" έλεγαν τότε πως, αν τό είχαν μυριστεί οι άλλοι, ο μεν στο εξωτερικό θα επέστρεφε την ίδια νύχτα και τον κατάκοιτο θα τον έφερναν με ...φορείο στη συνεδρίαση για την εκλογή σε ΤΕΤΟΙΑ Μητρόπολη που πολλοί εποφθαλμιούσαν...
Αυτή είναι η δημοκρατία, φίλτατοι συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια: Μια ορθολογική σειρά απλών διατάξεων που να αποκλείουν τέτοια και άλλα "κόλπα". Μια ΣΩΣΤΗ διαδικασία λήψης αποφάσεων, μετασχηματισμού της όποιας βούλησης του όποιου σώματος σε πράξη. ΣΩΣΤΗ διαδικασία είναι η δημοκρατία, τίποτε άλλο! Γιαυτό πρέπει να την προσέχουμε "ως κόρην οφθαλμού" και να μην λέμε, άντε δεν πειράζει... Παράκαμψε τούτο, παράκαμψε το άλλο... Για λόγους ταχύτητας συνήθως, περιωρισμένου χρόνου...Που μεθοδεύεται πράγματι, από τους Επαγγελματίες της Διαδικασίας{ΕτΔ}(***), να είναι περιωρισμένος για να εκμαιεύονται αποφάσεις τις αρεσκείας τους χωρίς "χρονοβόρες" και "βαρετές" διαδικασίες.
Άμα από την δημοκρατία αφαιρέσεις την διαδικασία, απλώς δεν μένει ΤΙΠΟΤΕ.
Η "πεμπτουσία": Η διαδικασία λήψης αποφάσεων
Επειδή τράβηξε λίγο σε μάκρος, δημοκρατία όμως είναι αυτή Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ, μην είστε ανυπόμονοι/-ες/-α, να θυμίσουμε ωρισμένα βασικά:
Οι τέσσερις πρώτες ομάδες κανόνων δημοκρατικής λειτουργίας οποιουδήποτε συλλογικού σώματος (Σύλλογου Γονέων, Εταιρείας, Συνδικάτου, Ομοσπονδίας, Κόμματος, Βουλής κ. ά.) και εντέλει της κοινωνίας αφορούν στο κάθε σώμα και ρυθμίζονται ανάλογα, ομοιόμορφα πάντοτε όμως!, έτσι ώστε όταν κάποιος πολίτης πάει από το ένα στο άλλο {ή, το συνηθέστερο, ΚΑΙ στο άλλο) με μιά απλή ανάγνωση των σχετικών άρθρων να μπαίνει αμέσως στο νόημα.
Η πέμπτη ομάδα όμως, το πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις, πρέπει να είναι στην ουσία η ίδια παντού και να διαφορίζεται μόνο αριθμητικά, ανάλογα με το μέγεθος και το είδος του σώματος. Αυτό είναι η ρίζα του δέντρου (...για τους οικολογούντες) ή το βάθρο (...για τους μνημειακούς) της δημοκρατικής λειτουργίας. Ας ξεκινήσουμε από το "άλφα"της 5ης:
5.1. Ποιοί αποφασίζουν
Εδώ εμφανίζεται και η πρώτη ανομοιογένεια σήμερα: Στις εκλογές βουλευτών, ευρωβουλευτών και δημάρχων ψηφίζουν όλοι οι πολίτες πάνω από μιά ηλικία, ΑΣΧΕΤΑ αν έχουν πληρώσει τους φόρους τους ή όχι, σε όλα τα άλλα Σώματα όμως ισχύει ο κανόνας του «Ταμειακώς Εντάξει» μέλους, πράγμα αντιδημοκρατικό. Είναι κάκιστο να χρησιμοποιείται η συμμετοχή στις αποφάσεις ως εισπρακτικό μέσον και πρέπει μια αριστερή Αριστερά να ζητήσει την γενική κατάργησή του.
Αν ένα Σώμα δεν μπορεί να αυτοσυντηρηθεί με εθελούσιες συνδρομές των ex officio μελών του (π.χ. Σύλλογος Γονέων) τότε ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. Όσα Σώματα συντηρούνται τεχνητά ή με καταναγκασμούς νοθεύουν την δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας. Είναι διαφορετικό, αν σε κάποιο χώρο τα μέλη ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να συντηρήσουν το Σώμα για οικονομικούς λόγους. Άλλο αυτό. Εκεί χρειάζεται η συνδρομή της κοινωνίας μέσα από το κράτος. Ποτέ άλλοτε.
Από την άλλη μεριά, ένα Σώμα συνετών πολιτών θα βρει τρόπους να εξοβελίσει τους τυχόν "μάγκες", που αποφεύγουν την καταβολή συνδρομής χωρίς να έχουν οικονομική αδυναμία, χωρίς καταστατικές ρυθμίσεις οι οποίες νοθεύουν τη δημοκρατική διαδικασία.
5.2. Απαρτίες
Πρέπει να ρυθμίζονται ως ποσοστά των μελών, διαφορετικά για κάθε κατηγορία θεμάτων, αναλόγως της σπουδαιότητας και κυρίως του βαθμού «ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ» των αποτελεσμάτων αυτής ή της άλλης απόφασης. Άλλη απαρτία δηλαδή για το άν θα βάψουμε τα γραφεία του κόμματος κοκκινοπρασινογαλαζοπορτοκαλί κι άλλη αν θα αυτοδιαλυθούμε προσχωρώντας σε μεγαλύτερο κόμμα {μού 'χουν τύχει και τα δύο...}. Οι κατηγορίες αυτές όμως πρέπει, με κάποια γενικότητα και πλαστικότητα, να είναι ίδιες για όλων των ειδών τα Σώματα.
5.3. Εισηγήσεις, Συζητήσεις και προϋποθέσεις ψηφοφοριών
Και αυτές πρέπει να ρυθμίζονται διαφορετικά κατά κατηγορίες θεμάτων, οι οποίες όμως δεν είναι υποχρεωτικό να συμπίπτουν με τις προηγούμενες. Και πάντοτε να είναι ίδιες (ή σχεδόν) για όλων των ειδών τα Σώματα.
5.4. Τρόποι Ψηφοφορίας, Εκλογικά Συστήματα, Έγκυροι Ψήφοι
Στον τομέα αυτόν γίνονται οι περισσότερες «μαγκιές» από τους διαβόητους (αλλά τόσο αναγκαίους...) ΕτΔ.
Πικρό γέλιο αλλά και δάκρυα πρέπει να φέρνει σε κάθε γνήσιο δημοκράτη πολίτη το κουτσογιώργικο "κόλπο" με τα μη ομοιόχρωμα ψηφοδέλτια ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ για την εξασφάλιση της εκλογής ως Προέδρου της Δημοκρατίας του Χρ. Σαρτζετάκη.
Από τότε είχε φανεί πως δεν έφταιγε ο γιαλός. Το καράβι αρμένιζε στραβά...
Πρέπει να είναι ξεκάθαρο, πάλι κατά κατηγορίες θεμάτων, πότε γίνεται «δια βοής» η ψηφοφορία (καλλίτερα: Ποτέ...), πότε με ανάταση χειρός, πότε με πάτημα κουμπιού, πότε με ψηφοδέλτια κλπ
Και φυσικά πότε απαιτείται απλή πλειοψηφία, πότε ενισχυμένη, πότε δύο ή περισσότερες επάλληλες ψηφοφορίες κλπ
Για τις εκλογές εκπροσώπων έχει χυθεί πολύ μελάνι, έχουν "ξοδευτεί" πολλά πολλά bits+bytes... "Τηλεγραφικά" θα παραθέσω τη γνώμη μου:
Στις εκλογές πολυπρόσωπων οργάνων (Βουλή, Συμβούλια) ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ. Η λεγόμενη, εκ περισσού νομίζω, και ΑΠΛΗ. Οι επονομαζόμενες «ενισχυμένες» ...αναλογικές, απλώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ. Μια συνηθισμένη ψευτιά των πολιτικάντηδων είναι, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η «ενός ανδρός αρχή» και τίποτε άλλο. Τα περί «ισχυρών» κυβερνήσεων είναι ..."τρίχες κατσαρές και μπερδεμένες" και έχουν διαψευστεί από τα πράμματα ΟΛΕΣ τις φορές. Αρθρογραφώ από το 1974 εναντίον τους. Όποιος/-α/-ο θέλει, ας μού ζητήσει φωτοαντίγραφα.
Σε μονοπρόσωπες εκλογές απόλυτη πλειοψηφία (50%+1), που αν δεν επιτευχθεί, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μεταξύ των δύο πρώτων.
Και σ' αυτή την περίπτωση πάντως και στην προηγούμενη, ενδιαφέρον παρουσιάζει και το λεγόμενο "προτιμητικό" σύστημα που εφαρμόζεται στην Αυστραλία. Δεν τό έχω μελετήσει/σκεφτεί καλά. Εν καιρώ.
ΕΓΚΥΡΕΣ ψήφοι είναι όλες οι ...μη άκυρες!!! Βεβαίως και οι ΛΕΥΚΕΣ!!! Εκεί είναι το ζουμί!!! Έχω καταθέσει εκτενώς τις απόψεις μου στο «αντί» (στα τεύχη 843/20-5-05 και 864/10-3-06) θα τραβούσε σε πολύ μάκρος να τις ξαναβάλω εδώ. Όποιος/-α/-ο θέλει, ας μού ζητήσει φωτοαντίγραφα.
Θα περιοριστώ στον «αφρό»:
Η ΛΕΥΚΗ ψήφος (όταν πάρει τον σεβασμό που τής οφείλεται) καθόλου απολίτικη δεν είναι! Ίσα-ίσα ! Είναι ψήφος του συνετού και μελετημένου πολίτη, ο οποίος ΔΕΝ απορρίπτει συλλήβδην (και φασιστικά) όλους διότι «ίδιοι είναι» αλλά θέλει να χαλιναγωγήσει τους αυθαιρετούντες ΕτΔ!
Λαμπρό παράδειγμα η θέση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1973 για το χουντικό δημοψήφισμα: ΛΕΥΚΟ ρίξτε, διαμήνυσε ο Ανδρέας από τη Σουηδία (ενώ Κ.Καραμανλής, Γ. Μαύρος και ΚΚΕ είπαν ψηφίστε ΟΧΙ) διότι δεν νομιμοποιείται ο δικτάτορας να βάλει τον Ελληνικό Λαό σε δίλημμα ΝΑΙ-ΟΧΙ.
Γκέγκε, μπίρο μ';;;
Το ΛΕΥΚΟ χαλιναγωγεί τους ΕτΔ και βοηθάει τους πολίτες να εκπαιδευτούν στην δημοκρατική λειτουργία.
Τρεις ΑΠΛΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ για το ΛΕΥΚΟ
1. Αν υπερισχύσει το λευκό σε ψηφοφορία λήψης απόφασης η συζήτηση επαναλαμβάνεται με άλλες εισηγήσεις και εισηγητές.
2. Το ποσοστό που πιάνει το λευκό σε εκλογές προσώπων ΜΕΙΩΝΕΙ τον αριθμό των εκλεγομένων. Αν η μείωση αυτή υπερβεί ένα όριο τότε ξαναγίνονται εκλογές με ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ για τις έδρες αυτές. Αν υπερβεί ένα άλλο, πιό μεγάλο, όριο, τότε οι εκλογές επαναλαμβάνονται εξ ολοκλήρου με ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ.
3. Αν υπερβεί ένα όριο σε μονοπρόσωπες εκλογές, τότε επαναλαμβάνονται με ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ. Πιθανόν και με ΑΛΛΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ επιλογής υποψηφίων (όχι από την Βουλή π.χ. αλλά από ευρύτερο σώμα)
Να ...χαράξω και δυό φωνήεντα ακόμα...
Φωνήεν πρώτο: Να σταματήσει αυτή η γελοιότητα με τον όρο «αξιωματική» αντιπολίτευση, που νοθεύει τη δημοκρατική αντίληψη {θυμάμαι τον Πασσαλίδη το 1958, που οι σκιτσογράφοι τόν παρίσταναν με ...κροσσωτές επωμίδες παλιού στρατηγού, κι ακόμα γελάω...) και η άλλη με την δήθεν δημοκρατική κατανομή του τηλεοπτικού χρόνου ...αναλογικά, λέει. ΕΚΕΙ θυμήθηκαν την ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ... ΕΚΕΙ που έπρεπε να ισχύσει ισοκατανομή!
Φωνήεν δεύτερο: Η δημοκρατική λειτουργία ΔΕΝ είναι και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ βιαστική, στριμωγμένη χρονικά, επείγουσα. Ποτέ δεν είναι πράγματι ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ. Κόλπο ή (το επιεικέστερο!) ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ των ΕτΔ είναι η δήθεν έλλειψη χρόνου. Είναι η συνήθης πρακτική τους για να καπελλώνουν εύκολα τα Σώματα. Βιάζεται μόνον όποιος ενδιαφέρεται να αρπάξει (και να εκμεταλλευτεί) την εξουσία... Και ΕΚ-ΒΙΑΖΕΙ το Σώμα να κάνει γρήγορα... Τα Σώματα, των όποιων συλλογικών χώρων, ποτέ δεν πρέπει να σπεύδουν να πάρουν κάποια απόφαση. Ουτε και να επιτρέπουν να βιάζονται από κάποιους για να την πάρουν...
---------
(*) C.E.O: Chief Executive Officers=κορυφαία διοικητικά στελέχη, οι διαβόητοι "μάνατζερ".
(**) Αν θέλει κανείς ολόκληρο το απαράμιλλο αυτό κείμενο του Hugo Black, να τού πω πως θα τό εντοπίσει.
(***)Επαγγελματίες της Διαδικασίας {ΕτΔ} αποκαλώ συλλήβδην συνδικαλιστές, πολιτικούς, δημοτικούς άρχοντες, κομματικά στελέχη, CEO κι ακόμα τους ...συνήθεις Προέδρους Πολιτιστικών Συλλόγων κλπ
# # # # # # #
{αρχική δημοσίευση: 28.2.08}
Φυσικά δεν εννοούμε ως δημοκρατία το σημερινό ...κατάπλασμα της "ενός ανδρός αρχής" από την κυβέρνηση ξεκινώντας και φτάνοντας ως την (ΜΗ ΓΕΛΑΣΕΤΕ, είναι σοβαρό το θέμα!) Συνέλευση των ενοίκων μιάς πολυκατοικίας.
Δεν λειτουργεί δημοκρατικά η κοινωνία μας. Ούτε κι οι άλλες, οι "δυτικές" λεγόμενες, τώρα και κάποιες "ανατολικές", όποιες δεν έχουν ανοιχτή ή μασκαρεμένη δικτατορία. Απλώς στην Ελλάδα τα πράγματα είναι αρκετά χειρότερα. Ούτε αλλού όμως είναι καλά. Γιαυτό κι ο λαός τούς έχει ...μουντζώξει και, όπου η ψηφοφορία δεν είναι υποχρεωτική, η συμμετοχή στις εκλογές είναι πολύ χαμηλή. Πουθενά η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ λαϊκή βούληση, του όποιου σώματος (πολίτες, μέλη κομμάτων, συνδικάτων, συλλόγων, εταιρειών κλπ) δεν μετατρέπεται σε διοικητική/κυβερνητική πράξη. Όλοι εκλέγουν κάποιους αντιπροσώπους, μέσω κάποιων μηχανισμών περισσότερο ή λιγότερο ολιγαρχικών, για να καταλήξει η υπόθεση στον ΕΝΑΝ, τον αρχηγό, τον πρόεδρο, τον γραμματέα, τον C.E.O.(*) κλπ. ή το πολύ σε μιά μικροομάδα, που κοιτάζει τά δικά της συμφέροντα.
Η αριστερή πρόταση είναι να καθιερωθεί και ΚΑΤΟΧΥΡΩΘΕΙ η δημοκρατική λειτουργία σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους "χώρους", σε όλους τους φορείς, έως το τελευταίο κοινωνικό κύτταρο, την οικογένεια. Και βέβαια εννοώ την ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ δημοκρατία σε όλες τις περιπτώσεις. Eκτός από την οικογένεια που θα είναι, σε ωρισμένες περιπτώσεις και εκεί, ΑΜΕΣΗ.
Εδώ νομίζω χρειάζεται μια παρένθεση γιατί κάποιοι/κάποιες έχουν ...ζαλιστεί ελαφρώς από πρόσφατες διακηρύξεις για άμεση δημοκρατία σε, από τη φύση τους, πολυάριθμα σώματα. Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι φενάκη αν όχι και καλοστημένη παγίδα για τους όποιους εκλογείς.
H ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ : ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ... ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΕΦΙΚΤΗ
Ο πληθυσμός της γής έχει ξεπεράσει τα 6 δισεκατομμύρια, της Ευρώπης τα 500 εκατομμύρια, της Ελλάδας τα 11. Οι κοινωνίες (όποιας βαθμίδας: ενός κράτους, μιάς επαρχίας, μιάς πόλης) είναι, παντού και όλες, πολυάνθρωπες, οι ανάγκες πολυσύνθετες, τα προβλήματα πολλά και πολύπλοκα. Ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες οποιουδήποτε ατόμου. Όχι για να τά λύσει, αλλ' ούτε κάν να τά συλλάβει, να τά βάλει στο νού του.
Πώς λοιπόν μπορούμε να μιλάμε για άμεση δημοκρατία;;; Επειδή με τους Η/Υ και το διαδίκτυο, μπορούμε εύκολα να πατήσουμε κάποια κουμπιά και να στείλουμε την γνώμη μας για κάτι στο πίτς-φυτίλι;;; Φενάκη!!! Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η ευκολία και η ταχύτητα έκφρασης μιάς γνώμης αλλά ο ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ αυτής της γνώμης.
Διότι ΚΑΙ τα στοιχεία για να σχηματίσει κανείς μιά εμπεριστατωμένη γνώμη είναι πολλά, ΚΑΙ τα ζητήματα που κάθε τόσο απαιτούν αντίστοιχη γνώμη πολλά... ΚΑΙ ο χρόνος καθενός μας λίγος. Και όλον το χρόνο του να διαθέσει κανείς, κάν να μην εργάζεται, κάν να μην ...κοιμάται, αποκλείεται να προλάβει να μελετά τα αναγκαία στοιχεία και να διαμορφώνει γνώμη για κάθε τί. «Φλούδα» η άμεση δημοκρατία λοιπόν.
Και η κατανομή των ζητημάτων/προβλημάτων στους ανάλογους χώρους, η λεγόμενη "αποκέντρωση", που σίγουρα πρέπει να γίνει, θα πούμε παρακάτω γι' αυτό, δεν δίνει "πόντους" στην άμεση δημοκρατία.
Ας πάρουμε ένα ζήτημα που από τη φύση του είναι απλό και αποκεντρωμένο στην, όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα, ελληνική κοινωνία: Η προμήθεια πετρελαίου κεντρικής θέρμανσης μιάς πολυκατοικίας, δέκα διαμερισμάτων, πείτε. Για να εφαρμοστεί η άμεση δημοκρατία θα πρέπει ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ από τους δέκα:
1. Να ψάξει να βρεί 5 τουλάχιστον προμηθευτές
2. Να μάθει την τιμή και τον τρόπο πληρωμής
3. Να μάθει για τυχόν άλλες παροχές (π.χ. καθαρισμός καυστήρα ή έκδοση λογαριασμών κοινοχρήστων)
4. Να σιγουρέψει τον χρόνο παράδοσης
5. Να ρωτήσει ΤΙ ΔΩΡΟ θα έχει ο ίδιος, αν προτιμήσει αυτόν τον προμηθευτή (έχουν πονηρέψει τα πράγματα...)
6. Να κάνει τους αναγκαίους υπολογισμούς για τη σύγκριση των προσφορών
7. Να ελέγξει το "ποιόν" κάθε προμηθευτή (έχουν πονηρέψει πολύ-πολύ-πολύ τα πράγματα...)
8. Να αναπτύξει, υποστηρίξει την πρότασή του στην Συνέλευση και, αν είναι έξυπνος, να αναφέρει και το ΔΩΡΟ!
9. Να συγκρίνει τη δικιά του πρόταση με τις άλλες 9
10. Να ψηφίσει την κατά την γνώμη του καλλίτερη.
Θα τά κάνουν όλα αυτά και οι δέκα;;;
Έχουν χρόνο; Έχουν γνώσεις; Έχουν κέφια;
Φρούδα η άμεση δημοκρατία... Ακόμα και για το πετρέλαιο θέρμανσης...
Τί θα γίνει λοιπόν, δεν θα πάρουμε πετρέλαιο, κρύωσε ο καιρός...
Και πετρέλαιο θα πάρουμε και το ασσανσέρ θα συντηρήσουμε και τον κήπο θα περιποιηθούμε και τους τοίχους θα φρεσκάρουμε και τα γραμματοκιβώτια θα επισκευάσουμε και τους κοινόχρηστους χώρους θα κρατάμε καθαρούς και την ταράτσα θα μονώσουμε και τα κουδούνια θα αλλάξουμε με θυροτηλεόραση και και και... Αλλά με ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟ! Τον γνωστό μας διαχειριστή.
Ο οποίος θα είναι υποχρεωμένος κάθε φορά να ...βγάζει κάνα δυό-τρία φίδια από την τρύπα και να μάς τά φέρνει να διαλέξουμε, με εμπεριστατωμένες περιγραφές για το καθένα:
Φίδι λεπτό και παρδαλό, πανέμορφο, και που σφυρίζει ωραία... τόσα ευρά. Φίδι χοντρό και μακρύ, μονόχρωμο, που τρώει τα ποντίκια αλλά όχι τις σαύρες... τόοοοοοσα ευρά. Φίδι μαύρο με κίτρινες βούλες, που σφυρίζει, τρώει ΚΑΙ ποντίκια ΚΑΙ σαύρες ΚΑΙ κατσαρίδες... τόοοοοοοοοοοοοοοσα ευρά, αλλά σε 6 μηνιαίες δόσεις.
Και εμείς θα διαλέξουμε, με όποια κριτήρια θεωρεί σημαντικότερα ο καθένας.
Εντάξει, θα πείτε, όχι άμεση αλλά ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ δημοκρατία, αλλά είναι πολύπλοκη, αδερφέ, θέλει πολλές διαδικασίες...
Ενώ με τα συνεχή και αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα "καθαρίζεις" αμέσως.
Και θα έχετε ένα κάποιο δίκιο, όχι απόλυτο όμως... μικρούτσικο.
Γιατί η εμπειρία μας είναι από διαδικασίες ΔΗΘΕΝ δημοκρατικές, όπου οι στόχοι είναι αφενός να χειραγωγηθεί το αποφασίζον σώμα αφετέρου να διαχέεται η ευθύνη και να μην βρίσκεις άκρη, να μην βρίσκεις υπεύθυνο.
Πιό κάτω θα δούμε τους κανόνες της έμμεσης δημοκρατίας, τώρα όμως πρέπει να δούμε και δύο άλλα θέματα με νηφαλιότητα: Τί είδους ΕΝΤΟΛΗ δίνουμε σε όσους εκλέγουμε και αν η εντολή μας αυτή πρέπει να είναι ανακλητή ή όχι.
Επιτακτική ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΕΝΤΟΛΗ στους Αντιπροσώπους μας;
Από όσο ξέρω η επιτακτική εντολή δεν έχει ως τώρα εφαρμοστεί κάπου, γιατί δείχνει ...ανεφάρμοστη. Έχει τα ανάλογα μειονεκτήματα με την άμεση δημοκρατία: Αν πείς σε κάποιον σε εκλέγω σ' αυτή τη θέση για να κάνεις 1, 2, 3 ,4... πράγματα και μόνον αυτά, ή, πιό τυπικό παράδειγμα, για να εφαρμόσεις ακριβώς το πρόγραμμα που εξήγγειλες απλώς θα τόν εξαναγκάσεις να σού τήν ...επιστρέψει, εφόσον είναι τίμιος: Η ζωή είναι πολύπλοκη και στο χρόνο που θα μεσολαβήσει μεταξύ εκλογής και εκτέλεσης σίγουρα θα έχουν αλλάξει ένα σωρό πράγματα, που θα κάνουν τον εντεταλμένο να μην έχει δυνατότητα ΑΚΡΙΒΟΥΣ εφαρμογής.
Μόνο αντιπροσωπευτική μπορεί να είναι μια εντολή: Σέ εκλέγω για να κάνεις κατά την κρίση σου, ό,τι καλλίτερο μπορείς για τα τάδε, τάδε, τάδε θέματα προς αυτές τις κατευθύνσεις.
Για να μετριάζεται όμως η τάση για αυθαιρεσίες, τόσο συνήθεις δυστυχώς, και διαστρεβλώσεις των κατευθύνσεων (εφαρμογή προγράμματος π.χ.) θα πρέπει η αντιπροσωπευτική εντολή να συνδιάζεται με ΑΝΑΚΛΗΤΟΤΗΤΑ των αντιπροσώπων μας.
Εφαρμόζεται σε μερικές χώρες, ας μελετηθεί πως μπορεί να εφαρμοστεί κι εδώ.
ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΧΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω πρώτα την γνώμη του Τόμας Χόμπς στον "Λεβιάθαν" [1651]:
« Η καλή διακυβέρνηση μιάς οικογένειας δεν απαιτεί, σε σχέση με την καλή διακυβέρρνηση ενός βασιλείου, διαφορετικό βαθμό σωφροσύνης αλλά διαφορετικά είδη εργασίας, όπως ακριβώς και το ζωγράφισμα μιάς εικόνας σε διαστάσεις μικρότερες, ίδιες ή μεγαλύτερες από τις φυσικές, δεν απαιτεί διαφορετικό βαθμό τεχνικής ικανότητας». {εκδόσεις "ΓΝΩΣΗ", μτφρ. Γρ. Πασχαλίδη}.
Η γνήσια δημοκρατία, η αριστερή δημοκρατία απαιτεί ελάχιστους και απλούς κανόνες, ΟΜΟΙΟΥΣ σε κάθε "χώρο", σε κάθε "επίπεδο".
1. Ποιός είναι ο σκοπός της όποιας συλλογικότητας και για ποιά θέματα έχει αρμοδιότητα.
2. Ποιός έχει δικαίωμα γνώμης/ψήφου. {πώς ...μπαινοβγαίνουν τα μέλη δηλαδή, εισφορές/φόροι}
3. Ποιά είναι τα "νομοθετικά"/αποφασιστικά, ποιά τα "εκτελεστικά"/διοικητικά και ποιά τα "ελεγκτικά"/δικαστικά όργανα που θα εκλεγούν, όπου αρμόζει, και για πόση θητεία το κάθε ένα (Καλό είναι να «σταυρώνουν» οι θητείες. Εφαρμόζεται σε πολλά κράτη, όχι στην Ελλάδα, δεν βόλευε τον δι-αρχηγισμό...).
4. Καθηκοντολογία των παραπάνω.
5. Πως παίρνονται οι αποφάσεις (μεταξύ των οποίων και η εκλογή αντιπροσώπων σε κάθε όργανο).
Αυτά είν' όλα; Τελειώσαμε με 5 διατάξεις; Έ! δεν θα είναι πέντε... Διότι κάθε κανόνας παραπάνω έχει μερικές επί μέρους διατάξεις. Καμμιά εικοσαριά θα είναι για τις απλούστερες περιπτώσεις (πολυκατοικίες, σύλλογοι) ώς καμμιά πενηνταριά για σωματεία, εταιρείες, κόμματα, δήμους και καμμιά εκατοστή για νομαρχίες/περιφέρειες και το κράτος.
Θα είναι όλες όμως στο ίδιο ακριβώς "μοτίβο", αυτό έχει σημασία! Όποιος έχει συμμετάσχει στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων π.χ. να μήν έχει κανένα πρόβλημα να συμμετάσχει και σε έναν Δήμο, ένα Κόμμα ή τη Βουλή!
Νομίζω πως πρέπει να δώσω ένα παράδειγμα εδώ, που να δείχνει τί εννοώ «ίδιο μοτίβο»: Γίνεται μιά πρόταση σε μιά συνεδρίαση, οποιουδήποτε σώματος, και κάποιος υποβάλλει μια ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ σε αυτήν την ΠΡΟΤΑΣΗ. Το πότε θα ψηφιστεί η ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ, πρίν την ψήφιση της πρότασης ή μετά, δεν μπορεί να είναι ρυθμισμένο αλλοιώς στην Ένωση Κτηνοτρόφων κι αλλοιώς στο Δήμο ...Μετσόβου, ας πούμε.
Έχω δει πολλά αλλούτερα τέτοια γιατί, μέσα σ' όλα τα ...προσόντα μου είμαι και Καταστατικολόγος (σοβαρά τό λέω).
Σπάνια ειδικότητα... αλλά το πότε, πώς, με ποιόν και γιατί τήν απόχτησα, θα σάς τό διηγηθώ μιά άλλη φορά, δεν ενδιαφέρει εδώ.
Οι πιό πάνω κανόνες 1 έως 4, όπως καταλαβαίνετε, πρέπει να είναι εξειδικευμένοι για κάθε χώρο και δεν έχει κανένα νόημα να ασχοληθούμε εδώ.
Μόνο με τον πέμπτο θα δούμε τί πρέπει να γίνεται, που άλλωστε είναι και η πεμπτουσία της δημοκρατίας: Η διαδικασία λήψης αποφάσεων, η διαδικασία μετατροπής της ΒΟΥΛΗΣΗΣ ενός σώματος σε ΠΡΑΞΗ.
ΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Θεωρώ σκόπιμο να τονίσω τώρα ότι η δημοκρατία μία ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ είναι και ΜΟΝΟΝ μιά διαδικασία!!!
Απολύτως τίποτε άλλο!
Κατά καιρούς έχω ακούσει, στις πολλές και ποικίλες πολιτικές και κοινωνικές συλλογικές δραστηριότητες που έχω συμμετάσχει, να διαστρεβλώνεται αυτό και να ανάγεται η δημοκρατία σε «ύψιστο αγαθό», να γίνεται πλήρης σύγχυση σκοπού και μέσου.
Έχω δεί ακόμα, μέσα σ' αυτή την σύγχυση, ακόμα και σε αριστερούς ή "αριστερούς" χώρους και από, κατά τεκμήριο, αριστερά άτομα, να απαξιώνεται η διαδικασία, ως περιττή, χρονοβόρα και "αντιδραστική" ακόμα, μπροστά στην όποια "ουσία" προβάλλονταν κάθε φορά.
Πολλοί, ιστορικά, έχουν παρασύρει πάμπολλους σε τέτοιους γλιστερούς δρόμους με θλιβερή κατάληξη.
Θεωρώ ότι είναι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ αυτή η απαξίωση. Και ίσως η σπουδαιότερη αιτία που μέχρι σήμερα έχουν αποτύχει οι προσπάθειες, ακόμα και ΕΝΤΙΜΩΝ αγωνιστών, να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, να ξεφύγουμε από αυτήν την ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ (με όποιες διαβαθμίσεις...) κοινωνία σε μιά πιό ανθρώπινη.
Γι' αυτό ακριβώς απότυχε ο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», αφού ήταν πολύ συγκεντρωτισμός και ...λίγη δημοκρατία...
Γι' αυτό ακριβώς είναι ΑΠΟΛΥΤΗ φενάκη, ΑΠΟΛΥΤΗ απάτη το διαβόητο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!!!
«Μόνο τα ...άγια μέσα οδηγούν σε ...άγιο σκοπό». Έτσι πρέπει να λέμε!
Μόνο η σωστή διαδικασία είναι που οδηγεί σε, κάποια, σωστή "ουσία". Η λάθος διαδικασία, η κολοβή, οδηγεί στο «πουθενά». Ή, αλλοιώς, οδήγησε στο σήμερα...
Η σωστή διαδικασία είναι μία και μόνη: Η δημοκρατική.
Η "ουσία" μπορεί τώρα να μάς φαίνεται ότι πρέπει να είναι ΑΥΤΗ, αλλά στην πορεία μπορεί ν' αλλάξει, να γίνει ΑΛΛΗ, καθόλου δεν πειράζει αυτό.
Είναι το «προνόμιο» μιάς κοινωνίας που λειτουργεί δημοκρατικά: Να προσαρμόζει ΚΑΘΕ φορά τους στόχους ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες, ανάλογα με την εξέλιξή της. Να προσαρμόζει την επιθυμητή "ουσία".
Κατά κάποιον τρόπο, κήρυκας των παραπάνω ήταν κι ο μεγάλος αλεξανδρινός ποιητής μας, ο Καβάφης. Για σκεφτείτε λίγο βαθύτερα εκείνο το «...η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξείδι». Ταξείδι είν' η δημοκρατία, συναγωνιστές και φίλοι μου, ένα ωραίο ταξείδι για μιά κάποια Ιθάκη.
ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ;;; Ναιαιαιαι !!!
Έχει ένα "κακό" η δημοκρατία: Δεν έχει διαβαθμίσεις, δεν μπορεί να είναι «κάπως λιγότερη». Όπως δεν μπορεί μιά γυναίκα να είναι ...ολίγον έγκυος...
Όταν χωνέψουμε ότι η δημοκρατία μιά διαδικασία είναι και τίποτε άλλο, τότε θα είναι εύκολο να ξεφύγουμε από τις "σειρήνες", που πάνε να μάς παρασύρουν σε σκέψεις ότι δεν χάλασε κι ο κόσμος, αν ...λιγουλάκι, όσο πατάει η γάτα, παρακάμψουμε τους τύπους, προκειμένου να προχωρήσουμε προς τον τάδε σκοπό ΓΡΗΓΟΡΑ (η συνήθης πρόφαση) αλλά στην πραγματικότητα για να πάμε εκεί που θέλουν οι "σειρήνες".
Όταν χωνέψουμε ότι η δημοκρατία μιά διαδικασία είναι και τίποτε άλλο, τότε θα είμαστε άτεγκτοι στο να τηρούνται οι κανόνες της ΠΑΝΤΟΤΕ και ΑΥΣΤΗΡΑ. Αλλοιώς... άλλα πράμματα μάς προκύπτουν... Ενός ανδρός αρχή (..."δημοκρατικά" συγκαλυμμένη, βεβαίως-βεβαίως)... Ή και καμμιά δικτατορία άμα λάχει...
Εδώ θεωρώ σκόπιμο να κάνω δύο αναφορές: Μία σε έναν αμερικανό (των ΗΠΑ δηλαδή...) αρχιδικαστή, τον Hugo Black, και μία στον μακαρίτη αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, που νομίζω ότι «κολλάνε» περίφημα στα παραπάνω.
Πριν μέ ...πυροβολήσετε με κάνα «άσε μας μωρέ, μ' αυτούς τους ...κατάμαυρους, δικαστές και παπάδες»... διαβάστε τις παρακάτω ιστορίες, τη μιά για έναν έξοχο δημοκράτη και την άλλη για έναν "μάγο" της διαδικασίας, και τά λέμε πάλι...
Ένας έξοχος δημοκράτης
Προς το τέλος της δεκαετίας του1950, στο "φόρτε" του ψυχρού πολέμου, στο Ανώτατο Δικαστήριο (Α.Δ.-Supreme Court) των ΗΠΑ (το ανάλογο του δικού μας Αρείου Πάγου) κατατέθηκε μια "αναίρεση" από το Κομμουνιστικό Κόμμα Αμερικής {ΚΚΑ}, υπάρχει και τέτοιο..., εναντίον ενός νόμου που όριζε τα εξής πανέμορφα:
Αφού το ΚΚΑ κατά το καταστατικό του επιδιώκει την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος, πρέπει και στο καθεστώς να δοθούν τα μέσα για να αμυνθεί κατά της ανατροπής του. Για το σκοπό αυτό επιβάλλονταν, όταν κάποιος γινόταν μέλος του ΚΚΑ, να κάνει αμέσως μιά δήλωση στις Αρχές, του τύπου: «Από την {τάδε ημερομηνία} ανήκω στο ΚΚΑ που επιδιώκει την ανατροπή του καθεστώτος κλπ κλπ.» Αλλά και το ΚΚΑ, ως κόμμα, και μόνον αυτό, είχε την υποχρέωση άμεσα να κάνει στις Αρχές μιά δήλωση του τύπου: «Από την {τάδε ημερομηνία} έγινε μέλος μας ο/η {τάδε} που μαζί με μάς επιδιώκει την ανατροπή του καθεστώτος κλπ κλπ.»
Ωραία;;;
Ωραιότατα! Κανείς δεν τούς πείραζε τους Κουκουάδες, έχουν "δημοκρατία" εκεί, μόνο τις δηλώσεις ήθελε το μετα-μακαρθικό αμερικανικό δημόσιο! Να ξέρει κι αυτό τί τού γίνεται! Ποιοί και πόσοι επιδιώκουν την ανατροπή του. Λογικώτατο. Χμ... Υπήρχε και μιά ουρά... Το πρόστιμο που προβλέπονταν για ΜΗ δήλωση ήταν... 1 (ένα) εκατομμύριο δολλάρια για το μέλος και 20 (είκοσι) εκατομμύρια δολλάρια για το ΚΚΑ. Μόνο...
Η "αναίρεση" (appeal τήν λέν αυτοί, κάτι σαν προσφυγή δηλαδή) συζητήθηκε στο Α.Δ. {5μελές νομίζω} και απορρίφθηκε ΜΕ ΜΙΑ ΨΗΦO "υπέρ", του Hugo Black.
Στην πολυσέλιδη αιτιολόγηση της υπέρ του ΚΚΑ ψήφου του(**) ο Hugo Black, αφού ανέλυε γιατί, συνταγματικά, δεν πρέπει να ισχύσει αυτή η διάκριση κατά του ΚΚΑ, κατάληγε με το εξής ανυπέρβλητα δημοκρατικό: «Άμα παραβούμε μία φορά, έστω και μιά φορά, τις αρχές μας, να μην παραξενευτούμε πού θα οδηγηθούμε».
Ένας "μάγος" της διαδικασίας
Το 1976, αν δεν μέ απατά η μνήμη, μιά Μητρόπολη "χήρευε", δεν είχε Δεσπότη, γιατί ο μακαρίτης Σεραφείμ το κλωθογύριζε επί χρόνια. Τότε η εκλογή Μητροπολιτών δεν γινόταν από την Ιεραρχία, το σύνολο δηλαδή όλων των 80, αλλά από την Ιερά Σύνοδο, 7μελή νομίζω, και ο Σεραφείμ δεν είχε την πλειοψηφία για τέτοιο θέμα: Οι 4 αντίθετοί του Συνοδικοί δεν ευνοούσαν την δικιά του προτίμηση σε συγκεκριμένο αρχιμανδρίτη. Οπότε, όπως είχε την δυνατότητα ως πρόεδρος της Ι.Σ., δεν τό έβαζε καθόλου το θέμα στην ημερήσια διάταξη επί χρόνια. Άφηνε την Μητρόπολη "χηρεύουσα" και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να εκλέξει τον δικό του.
Και ήρθε αυτή η ευκαιρία: Ένας από τους αντίθετους έπεσε κατάκοιτος και ένας άλλος είχε πάει ταξείδι στο εξωτερικό για ιατρικές εξετάσεις. Συγκαλεί ο Σεραφείμ την Ι. Σύνοδο με μερικά ανούσια θέματα και στο τέλος της ημερήσιας διάταξης, όπως συνηθίζεται άλλωστε, έβαλε ως θέμα: "Διάφορα Θέματα". Με 5 μέλη παρόντα, υπήρχε απαρτία. Με 3 ψήφους στις 5, είχε πλειοψηφία. Αφού πέρασαν τα τυπικά, ο Σεραφείμ θέτει το θέμα εκλογής του Μητροπολίτη στην "χηρεύουσα". Λύσσαξαν οι άλλοι, δεν μπορούσαν όμως νόμιμα να κάνουν τίποτα. Ο Σεραφείμ εξέλεξε τον "δικό του".
Το κόλπο ήταν που δεν τό 'χε βάλει ονομαστικά στην ημερήσια διάταξη, εκμεταλλευόμενος το ότι δεν υπήρχε διάταξη στον Κανονισμό της Ι.Σ. που να επιβάλει ΕΙΔΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ για να συζητηθεί ένα θέμα από τα "διάφορα".
Οι "παροικούντες στην Ιερουσαλήμ" έλεγαν τότε πως, αν τό είχαν μυριστεί οι άλλοι, ο μεν στο εξωτερικό θα επέστρεφε την ίδια νύχτα και τον κατάκοιτο θα τον έφερναν με ...φορείο στη συνεδρίαση για την εκλογή σε ΤΕΤΟΙΑ Μητρόπολη που πολλοί εποφθαλμιούσαν...
Αυτή είναι η δημοκρατία, φίλτατοι συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια: Μια ορθολογική σειρά απλών διατάξεων που να αποκλείουν τέτοια και άλλα "κόλπα". Μια ΣΩΣΤΗ διαδικασία λήψης αποφάσεων, μετασχηματισμού της όποιας βούλησης του όποιου σώματος σε πράξη. ΣΩΣΤΗ διαδικασία είναι η δημοκρατία, τίποτε άλλο! Γιαυτό πρέπει να την προσέχουμε "ως κόρην οφθαλμού" και να μην λέμε, άντε δεν πειράζει... Παράκαμψε τούτο, παράκαμψε το άλλο... Για λόγους ταχύτητας συνήθως, περιωρισμένου χρόνου...Που μεθοδεύεται πράγματι, από τους Επαγγελματίες της Διαδικασίας{ΕτΔ}(***), να είναι περιωρισμένος για να εκμαιεύονται αποφάσεις τις αρεσκείας τους χωρίς "χρονοβόρες" και "βαρετές" διαδικασίες.
Άμα από την δημοκρατία αφαιρέσεις την διαδικασία, απλώς δεν μένει ΤΙΠΟΤΕ.
Η "πεμπτουσία": Η διαδικασία λήψης αποφάσεων
Επειδή τράβηξε λίγο σε μάκρος, δημοκρατία όμως είναι αυτή Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ, μην είστε ανυπόμονοι/-ες/-α, να θυμίσουμε ωρισμένα βασικά:
Οι τέσσερις πρώτες ομάδες κανόνων δημοκρατικής λειτουργίας οποιουδήποτε συλλογικού σώματος (Σύλλογου Γονέων, Εταιρείας, Συνδικάτου, Ομοσπονδίας, Κόμματος, Βουλής κ. ά.) και εντέλει της κοινωνίας αφορούν στο κάθε σώμα και ρυθμίζονται ανάλογα, ομοιόμορφα πάντοτε όμως!, έτσι ώστε όταν κάποιος πολίτης πάει από το ένα στο άλλο {ή, το συνηθέστερο, ΚΑΙ στο άλλο) με μιά απλή ανάγνωση των σχετικών άρθρων να μπαίνει αμέσως στο νόημα.
Η πέμπτη ομάδα όμως, το πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις, πρέπει να είναι στην ουσία η ίδια παντού και να διαφορίζεται μόνο αριθμητικά, ανάλογα με το μέγεθος και το είδος του σώματος. Αυτό είναι η ρίζα του δέντρου (...για τους οικολογούντες) ή το βάθρο (...για τους μνημειακούς) της δημοκρατικής λειτουργίας. Ας ξεκινήσουμε από το "άλφα"της 5ης:
5.1. Ποιοί αποφασίζουν
Εδώ εμφανίζεται και η πρώτη ανομοιογένεια σήμερα: Στις εκλογές βουλευτών, ευρωβουλευτών και δημάρχων ψηφίζουν όλοι οι πολίτες πάνω από μιά ηλικία, ΑΣΧΕΤΑ αν έχουν πληρώσει τους φόρους τους ή όχι, σε όλα τα άλλα Σώματα όμως ισχύει ο κανόνας του «Ταμειακώς Εντάξει» μέλους, πράγμα αντιδημοκρατικό. Είναι κάκιστο να χρησιμοποιείται η συμμετοχή στις αποφάσεις ως εισπρακτικό μέσον και πρέπει μια αριστερή Αριστερά να ζητήσει την γενική κατάργησή του.
Αν ένα Σώμα δεν μπορεί να αυτοσυντηρηθεί με εθελούσιες συνδρομές των ex officio μελών του (π.χ. Σύλλογος Γονέων) τότε ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. Όσα Σώματα συντηρούνται τεχνητά ή με καταναγκασμούς νοθεύουν την δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας. Είναι διαφορετικό, αν σε κάποιο χώρο τα μέλη ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να συντηρήσουν το Σώμα για οικονομικούς λόγους. Άλλο αυτό. Εκεί χρειάζεται η συνδρομή της κοινωνίας μέσα από το κράτος. Ποτέ άλλοτε.
Από την άλλη μεριά, ένα Σώμα συνετών πολιτών θα βρει τρόπους να εξοβελίσει τους τυχόν "μάγκες", που αποφεύγουν την καταβολή συνδρομής χωρίς να έχουν οικονομική αδυναμία, χωρίς καταστατικές ρυθμίσεις οι οποίες νοθεύουν τη δημοκρατική διαδικασία.
5.2. Απαρτίες
Πρέπει να ρυθμίζονται ως ποσοστά των μελών, διαφορετικά για κάθε κατηγορία θεμάτων, αναλόγως της σπουδαιότητας και κυρίως του βαθμού «ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ» των αποτελεσμάτων αυτής ή της άλλης απόφασης. Άλλη απαρτία δηλαδή για το άν θα βάψουμε τα γραφεία του κόμματος κοκκινοπρασινογαλαζοπορτοκαλί κι άλλη αν θα αυτοδιαλυθούμε προσχωρώντας σε μεγαλύτερο κόμμα {μού 'χουν τύχει και τα δύο...}. Οι κατηγορίες αυτές όμως πρέπει, με κάποια γενικότητα και πλαστικότητα, να είναι ίδιες για όλων των ειδών τα Σώματα.
5.3. Εισηγήσεις, Συζητήσεις και προϋποθέσεις ψηφοφοριών
Και αυτές πρέπει να ρυθμίζονται διαφορετικά κατά κατηγορίες θεμάτων, οι οποίες όμως δεν είναι υποχρεωτικό να συμπίπτουν με τις προηγούμενες. Και πάντοτε να είναι ίδιες (ή σχεδόν) για όλων των ειδών τα Σώματα.
5.4. Τρόποι Ψηφοφορίας, Εκλογικά Συστήματα, Έγκυροι Ψήφοι
Στον τομέα αυτόν γίνονται οι περισσότερες «μαγκιές» από τους διαβόητους (αλλά τόσο αναγκαίους...) ΕτΔ.
Πικρό γέλιο αλλά και δάκρυα πρέπει να φέρνει σε κάθε γνήσιο δημοκράτη πολίτη το κουτσογιώργικο "κόλπο" με τα μη ομοιόχρωμα ψηφοδέλτια ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ για την εξασφάλιση της εκλογής ως Προέδρου της Δημοκρατίας του Χρ. Σαρτζετάκη.
Από τότε είχε φανεί πως δεν έφταιγε ο γιαλός. Το καράβι αρμένιζε στραβά...
Πρέπει να είναι ξεκάθαρο, πάλι κατά κατηγορίες θεμάτων, πότε γίνεται «δια βοής» η ψηφοφορία (καλλίτερα: Ποτέ...), πότε με ανάταση χειρός, πότε με πάτημα κουμπιού, πότε με ψηφοδέλτια κλπ
Και φυσικά πότε απαιτείται απλή πλειοψηφία, πότε ενισχυμένη, πότε δύο ή περισσότερες επάλληλες ψηφοφορίες κλπ
Για τις εκλογές εκπροσώπων έχει χυθεί πολύ μελάνι, έχουν "ξοδευτεί" πολλά πολλά bits+bytes... "Τηλεγραφικά" θα παραθέσω τη γνώμη μου:
Στις εκλογές πολυπρόσωπων οργάνων (Βουλή, Συμβούλια) ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ. Η λεγόμενη, εκ περισσού νομίζω, και ΑΠΛΗ. Οι επονομαζόμενες «ενισχυμένες» ...αναλογικές, απλώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ. Μια συνηθισμένη ψευτιά των πολιτικάντηδων είναι, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η «ενός ανδρός αρχή» και τίποτε άλλο. Τα περί «ισχυρών» κυβερνήσεων είναι ..."τρίχες κατσαρές και μπερδεμένες" και έχουν διαψευστεί από τα πράμματα ΟΛΕΣ τις φορές. Αρθρογραφώ από το 1974 εναντίον τους. Όποιος/-α/-ο θέλει, ας μού ζητήσει φωτοαντίγραφα.
Σε μονοπρόσωπες εκλογές απόλυτη πλειοψηφία (50%+1), που αν δεν επιτευχθεί, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μεταξύ των δύο πρώτων.
Και σ' αυτή την περίπτωση πάντως και στην προηγούμενη, ενδιαφέρον παρουσιάζει και το λεγόμενο "προτιμητικό" σύστημα που εφαρμόζεται στην Αυστραλία. Δεν τό έχω μελετήσει/σκεφτεί καλά. Εν καιρώ.
ΕΓΚΥΡΕΣ ψήφοι είναι όλες οι ...μη άκυρες!!! Βεβαίως και οι ΛΕΥΚΕΣ!!! Εκεί είναι το ζουμί!!! Έχω καταθέσει εκτενώς τις απόψεις μου στο «αντί» (στα τεύχη 843/20-5-05 και 864/10-3-06) θα τραβούσε σε πολύ μάκρος να τις ξαναβάλω εδώ. Όποιος/-α/-ο θέλει, ας μού ζητήσει φωτοαντίγραφα.
Θα περιοριστώ στον «αφρό»:
Η ΛΕΥΚΗ ψήφος (όταν πάρει τον σεβασμό που τής οφείλεται) καθόλου απολίτικη δεν είναι! Ίσα-ίσα ! Είναι ψήφος του συνετού και μελετημένου πολίτη, ο οποίος ΔΕΝ απορρίπτει συλλήβδην (και φασιστικά) όλους διότι «ίδιοι είναι» αλλά θέλει να χαλιναγωγήσει τους αυθαιρετούντες ΕτΔ!
Λαμπρό παράδειγμα η θέση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1973 για το χουντικό δημοψήφισμα: ΛΕΥΚΟ ρίξτε, διαμήνυσε ο Ανδρέας από τη Σουηδία (ενώ Κ.Καραμανλής, Γ. Μαύρος και ΚΚΕ είπαν ψηφίστε ΟΧΙ) διότι δεν νομιμοποιείται ο δικτάτορας να βάλει τον Ελληνικό Λαό σε δίλημμα ΝΑΙ-ΟΧΙ.
Γκέγκε, μπίρο μ';;;
Το ΛΕΥΚΟ χαλιναγωγεί τους ΕτΔ και βοηθάει τους πολίτες να εκπαιδευτούν στην δημοκρατική λειτουργία.
Τρεις ΑΠΛΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ για το ΛΕΥΚΟ
1. Αν υπερισχύσει το λευκό σε ψηφοφορία λήψης απόφασης η συζήτηση επαναλαμβάνεται με άλλες εισηγήσεις και εισηγητές.
2. Το ποσοστό που πιάνει το λευκό σε εκλογές προσώπων ΜΕΙΩΝΕΙ τον αριθμό των εκλεγομένων. Αν η μείωση αυτή υπερβεί ένα όριο τότε ξαναγίνονται εκλογές με ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ για τις έδρες αυτές. Αν υπερβεί ένα άλλο, πιό μεγάλο, όριο, τότε οι εκλογές επαναλαμβάνονται εξ ολοκλήρου με ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ.
3. Αν υπερβεί ένα όριο σε μονοπρόσωπες εκλογές, τότε επαναλαμβάνονται με ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ. Πιθανόν και με ΑΛΛΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ επιλογής υποψηφίων (όχι από την Βουλή π.χ. αλλά από ευρύτερο σώμα)
Να ...χαράξω και δυό φωνήεντα ακόμα...
Φωνήεν πρώτο: Να σταματήσει αυτή η γελοιότητα με τον όρο «αξιωματική» αντιπολίτευση, που νοθεύει τη δημοκρατική αντίληψη {θυμάμαι τον Πασσαλίδη το 1958, που οι σκιτσογράφοι τόν παρίσταναν με ...κροσσωτές επωμίδες παλιού στρατηγού, κι ακόμα γελάω...) και η άλλη με την δήθεν δημοκρατική κατανομή του τηλεοπτικού χρόνου ...αναλογικά, λέει. ΕΚΕΙ θυμήθηκαν την ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ... ΕΚΕΙ που έπρεπε να ισχύσει ισοκατανομή!
Φωνήεν δεύτερο: Η δημοκρατική λειτουργία ΔΕΝ είναι και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ βιαστική, στριμωγμένη χρονικά, επείγουσα. Ποτέ δεν είναι πράγματι ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ. Κόλπο ή (το επιεικέστερο!) ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ των ΕτΔ είναι η δήθεν έλλειψη χρόνου. Είναι η συνήθης πρακτική τους για να καπελλώνουν εύκολα τα Σώματα. Βιάζεται μόνον όποιος ενδιαφέρεται να αρπάξει (και να εκμεταλλευτεί) την εξουσία... Και ΕΚ-ΒΙΑΖΕΙ το Σώμα να κάνει γρήγορα... Τα Σώματα, των όποιων συλλογικών χώρων, ποτέ δεν πρέπει να σπεύδουν να πάρουν κάποια απόφαση. Ουτε και να επιτρέπουν να βιάζονται από κάποιους για να την πάρουν...
---------
(*) C.E.O: Chief Executive Officers=κορυφαία διοικητικά στελέχη, οι διαβόητοι "μάνατζερ".
(**) Αν θέλει κανείς ολόκληρο το απαράμιλλο αυτό κείμενο του Hugo Black, να τού πω πως θα τό εντοπίσει.
(***)Επαγγελματίες της Διαδικασίας {ΕτΔ} αποκαλώ συλλήβδην συνδικαλιστές, πολιτικούς, δημοτικούς άρχοντες, κομματικά στελέχη, CEO κι ακόμα τους ...συνήθεις Προέδρους Πολιτιστικών Συλλόγων κλπ
# # # # # # #
{αρχική δημοσίευση: 28.2.08}
3. Κόμματα - Λίκνα ιδεών αλλά και...
Δεν ξέρω ποιός και πώς μετάφρασε τη γαλλική λέξη Partie {Party, Partei, Partido σε άλλες λατινογενείς γλώσες} σε Κόμμα. Ίσως να ήταν ο Κοραής... Ή άλλος, δεν έχει πολλή σημασία. Ήταν όμως λάθος μετάφραση:
Ως Μερίδιο έπρεπε να μεταφραστεί...
Το γεγονός όμως ότι οι φίλοι μας οι εγγλέζοι, που ως γνωστό έχουν αναπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ {αμετάφραστο κι αυτό όπως και το δικό μας "φιλότιμο"}, χρησιμοποιούν την ίδια λέξη «party» για να σηματοδοτήσουν μια γιορταστική εκδήλωση, ένα ΓΛΕΝΤΙ, πρέπει να μάς κάνει να σκεφτούμε κάποια πράμματα "αλλοιώς":
Ρέ σείς, μην τυχόν, λέω τυχόν..., κάποιοι δικοί μας τα κόμματα ως ΓΛΕΝΤΙ, πάρτυ τα εκλαμβάνουν;;; Ειδικά όταν δια του κόμματος καταλαμβάνουν ένα τμήμα της εξουσίας κι αρχίζουν να δουλεύουν για πάρτη τους...
Υποθέτοντας ότι δεν υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες, πάω παρακάτω: Εμείς, όσοι δεν έχουμε κρατική εξουσία, πώς θα πρέπει να δούμε τα κόμματα και το ρόλο τους μέσα στην και ΓΙΑ την δημοκρατία;
ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Τα κόμματα στα ανά τον κόσμο κράτη στηρίχτηκαν στο αρχαίο: «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Αφού έχουμε, έστω περίπου, ίδιες ιδέες ή τάσεις, ας συσπειρωθούμε για να τις προωθήσουμε (κάποιοι τό αντιλαμβάνονται ως "επιβάλουμε") στο σύνολο της κοινωνίας. Και πώς θα τίς προωθήσουμε καλλίτερα, ταχύτερα; Μα φυσικά παίρνοντας την εξουσία!
Το πράμμα στράβωσε από όταν, εξ αρχής δηλαδή..., τα κόμματα έκαναν μόνον αυτό: Να πάρουν την εξουσία... Είχαν από τότε, και δυστυχώς ακόμα σήμερα, γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια την δημοκρατία -την δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας εννοώ πάντοτε εγώ εδώ !- γι αυτό άλλωστε δεν τήν εφάρμοσαν ΠΟΤΕ στο εσωτερικό τους {κι όχι μόνον τα ελληνικά, μην χάνεστε...} διότι κάτι τέτοιο θα ...καθυστερούσε την κατάληψη της εξουσίας.
Υπάρχει κάποιος που δεν έχει ακούσει το ...τρομερό επιχείρημα «τώρα έχουμε εκλογές, με τις διαδικασίες θα ασχολούμαστε;» Κι αυτοί που τό επικαλούνται έχουν συνήθως το θράσος να τό προβάλλουν ως ΠΟΛΙΤΙΚΗ θέση και να μυκτηρίζουν τους διαφωνούντες ως ...απολίτικους και κολλημένους στον "τύπο", λες και η δημοκρατία είναι κάτι άλλο εκτός από τύπος...
Θα απαριθμήσω όσα κόμματα θυμάμαι , καθαρά πολιτικά -όχι της πλάκας όπως "των κυνηγών"- ότι ιδρύθηκαν/έδρασαν την μεταχουντική περίοδο, κι ας μού πει κάποιος, όποιος έχει αντίρρηση, ποιά λειτούργησαν, έστω για λίγο..., δημοκρατικά:
Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΚΚΕ - ΚΚΕεσ (-->ΕΑΡ --> ΣΥΝ) - ΕΚΝΔ (Μαύρος, Ζίγδης) - Κόμμα Φιλελευθέρων (Μητσοτάκης) - Χριστιανική Δημοκρατία (Ψαρουδάκης, Παπαθεμελής κ.ά.) - Σοσιαλιστική Πορεία (Ν. Κωνσταντόπουλος, Π. Ευθυμίου κ.ά.) - Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία (Γ.Α.Μαγκάκης, Δ.Τσάτσος κ.ά.) - ΚΟΔΗΣΟ - Έλληνες οικολόγοι - Οικολόγοι/Εναλλακτικοί - ΔΗΑΝΑ (Στεφανόπουλος) - ΣΕΚ (Αρσένης, Σπυρόπουλος) - ΔΗΚΚΙ - ΑΝΟΙΞΗ (Σαμαράς) - ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ (Μάνος) - ΚΕΠ (Αβραμόπουλος) -ΛΑΟΣ - ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ (Παπαθεμελής) - ΔΕΑ - ΕΚΕΠ και ...άπειρα άλλα της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στα οποία το «διαφωνούμε, φεύγουμε και ιδρύουμε άλλο κόμμα» ήταν το "modus vivendi".
«Και άν το άλας μωρανθεί εν τίνι αλισθήσεται», φέρεται να είπε κάποτε ο Ναζωραίος.
Έμ! Εκεί είναι το ζουμί συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια μου ή απλοί, ολίγον φιλοπερίεργοι, αναγνώστες, που είχατε την υπομονή να φτάσετε διαβάζοντας ως εδώ.
Εν τίνι αλισθήσεται η δημοκρατία;;; Εν κόμμασι δημοκρατικώς λειτουργούσιν αλισθήσεται, αλλοιώς... θα (ξανα)τινάξει τα πέταλα η, ψυχορραγούσα ήδη, δημοκρατία μας... Κι άστε τους πολιτικάντηδες να λένε πως τώρα έχουμε ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ δημοκρατία από ότι πριν τη χούντα...
Τό 'πα και δεν θα κουραστώ να τό επαναλαμβάνω {ούτε εσείς να κουραστείτε να τό ξαναδιαβάζετε}:
Η δημοκρατία ΔΕΝ ποσοστώνεται! Δεν μπορεί να είναι ...ολίγον έγκυος! Ή εγκυμονεί και γεννάει μια μετρημένη, σεμνή και ταπεινή, ανθρώπινη κοινωνία ή είναι στείρα και δεν γεννάει τίποτα.
Δεν παραβλέπω, δεν μηδενίζω τις διαφορές, τις μεγάλες διαφορές που σίγουρα υπάρχουν, προχουντικά και μεταχουντικά. Μόνο που αυτές οι διαφορές δεν δείχνουν διαβαθμίσεις ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (δεν υπάρχει διαβάθμιση δημοκρατίας) αλλά διαβαθμίσεις της «ενός ανδρός αρχής»... Που σήμερα είναι σίγουρα πιό αδύνατη απ' ότι προχουντικά, καμμιά σχέση όμως δεν έχει η αδυναμία της με την δημοκρατία.
Η δημοκρατία είναι μία, μοναδική, χωρίς διαβαθμίσεις. Η «ενός ανδρός αρχή» έχει διαβαθμίσεις: Από την ανοιχτή δικτατορία ως την ολιγαρχία και ως το σημερινό ...κατάπλασμα.
Σκεφτείτε λίγο, μαθηματικά κάπως, το εκλογικό σύστημα: Το έχουν "μασκαρέψει" σε ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗ ...αναλογική. Όμως ΔΕΝ είναι έτσι, δεν μπορεί να είναι έτσι: Η ΑΝΑΛΟΓΙΑ είναι μία στα μαθηματικά. Οι ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΙΕΣ άπειρες. Το «αναλογικότερος» είναι έννοια χωρίς περιεχόμενο. Το «δυσαναλογικότερος» έχει περιεχόμενο. Το κάθε εκλογικό εφεύρημα, κατά τις ανάγκες ή βλέψεις του κυβερνώντος κόμματος, μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ΔΥΣαναλογικό, όχι αναλογικό... Άστε τους πολιτικάντηδες να λένε... Μην μασσάτε...
"Σχολές" δημοκρατίας - Φυτώριο ΕτΔ
Σιγά το βύσσινο, θα πείτε. Ταυτολογίες είν' αυτά που λές. Και δεν θά έχετε άδικο! Μιλώντας για το μέρος, το "μερίδιο" που ανάφερα στην αρχή, που είναι (πρέπει να είναι...) κατ' εικόνα και ομοίωση του όλου, ταυτολογία βγαίνει. Ένα δημοκρατικό κόμμα, μόνο ..."αντίτυπο" της σκοπούμενης δημοκρατικής κοινωνίας μπορεί να είναι, αλλοιώς παραμένει μηχανισμός κατάληψης της εξουσίας και τίποτε άλλο.
Η πρώτη "Σχολή" δημοκρατίας είναι βέβαια η οικογένεια. Ακολουθούν όλες οι άλλες κοινωνικές ομαδοποιήσεις με κορυφαία, ως προς τον αριθμό των μελών, τα κόμματα.
Κι επειδή αυτά είναι τα κατεξοχή πολιτικά εργαλεία, αυτά είναι που πρέπει να λειτουργούν υποδειγματικά.
Και μην εμπλακείτε στο γνωστό ψευτοδίλημμα «κόττα-αυγό»... Μαζί έγιναν κόττα και αυγό! Από το αυγό βγήκε κόκκορας, που γονιμοποίησε την κόττα για να κάνει άλλο αυγό και πάει λέοντας... Έχετε καμμιά καλλίτερη "λύση" του διλήμματος;;;
"Σχολές" δημοκρατίας (και Φυτώριο ΕτΔ, όπως θα δούμε παρακάτω) πρέπει να είναι τα κόμματα μέσα από την ίδια τους την λειτουργία.
Και τότε είναι που δεν θα έχουν πρόβλημα μελών, τότε είναι που δεν θα αποδιώχνουν τους πολίτες να συμμετέχουν.
Θα είναι "σχολές", αν έχουν τυπική και τυποποιημένη οργάνωση και λειτουργία, όπου οι δημοκρατικές (διαδικαστικές ΜΟΝΟΝ, μήν τό ξεχνάμε!) αρχές, που αναφέραμε πριν, ακολουθούνται χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς διαστρεβλώσεις με το {σύνηθες...} επιχείρημα της έλλειψης χρόνου ή των "ειδικών" συνθηκών. Όλα μπαρούφες είναι αυτά για να χειραγωγούνται τα όποια Σώματα παίρνουν τις αποφάσεις. Ποτέ η "βιασύνη" ή οι "ειδικές" συνθήκες δεν πρέπει νά οδηγούν σε παράβαση των δημοκρατικών κανόνων.
Θυμηθείτε τον Hugo Black... Ή τον Νίκο Πουλαντζά.
Τα κόμματα ταυτόχρονα, εφόσον πάντοτε μιλάμε για ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ, έμμεση, δημοκρατία, πρέπει να λειτουργούν ως "φυτώριο" ...παραγωγής ΕτΔ (Επαγγελματιών της Διαδικασίας). Κι αν είναι υγιή τα ίδια, υγιείς ΕτΔ θα βγάζουν, υπηρέτες της κοινωνίας κι όχι εραστές και απομυζητές της όποιας εξουσίας.
Τους ΕτΔ δεν πρέπει να τους συγχέουμε με τα «επαγγελματικά» στελέχη διαφόρων σημερινών κομμάτων, στελέχη που έχουν ανάγει την κομματική τους θητεία σε βιοπορισμό, που το μέλλον τους είναι συνυφασμένο με το status quo του κόμματος. Ο ρόλος τέτοιων στελεχών είναι κατά κανόνα αρνητικός και τυχόν εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν... Από τον τρόπο με τον οποίο έχουν αναδειχθεί (ή υποδειχθεί, καλλίτερα) απαρτίζουν μιά συντηρητική δύναμη, που ως πρώτο μέλημα έχουν την διατήρηση των κομματικών πραγμάτων «όπως τά βρήκαν» από την οποία διατήρηση εξαρτάται και η δικιά τους υπόσταση.
Οι ΕτΔ στους οποίους αναφερόμαστε είναι κοινωνικά στελέχη, που έχουν εκπαιδευτεί στις δημοκρατικές διαδικασίες μέσα στο κόμμα, και που μπορούν να λειτουργήσουν σε κάθε χώρο, ομάδα, σώμα κλπ αναλόγως των άλλων προσόντων τους (ειδικότητα, ικανότητα, σπουδές κλπ) μεταλαμπαδεύοντας αυτήν ακριβώς την δημοκρατική τους λειτουργία και τις κομματικές θέσεις στα όποια προβλήματα, αλλά παράληλλα λειτουργώντας ως αγωγός των αναγκών και των επιθυμιών της κοινωνίας προς το κόμμα.
Τυπική και τυποποιημένη οργάνωση
Για να λειτουργήσει όμως το κομματικό σύστημα προς όφελος της κοινωνίας και όχι ως μηχανισμός ...πρωθυπουργοποίησης κάποιου, υπουργοποίησης κάποιων άλλων, "τακτοποίησης" κάποιων παρ' άλλων κλπ, θα πρέπει η οργάνωση και η λειτουργία τους να είναι τυπική, τυποποιημένη, η ίδια για όλα (άρα τμήμα του Συντάγματος) και να μην αφήνεται όπως σήμερα -δήθεν ως ελεύθερο δικαίωμα...- στην προαίρεση του εκάστοτε αρχηγού ή κάποιας αρχηγικής ομάδας.
Η δημοκρατική λειτουργία, όπως πολλές φορές έχω τονίσει, ΔΕΝ έχει διαβαθμίσεις ΟΥΤΕ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ !
Είναι μία και μοναδική, μια ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ είναι, είτε στον σοσιαλισμό στοχεύει κανείς και την αταξική κοινωνία είτε στον καπιταλισμό και την, δήθεν ελεύθερη, αγορά.
Ο οποιοσδήποτε ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ θα επιτευχθεί με μιά σειρά από αποφάσεις που οδηγούν σ' αυτόν. Η δημοκρατική λειτουργία εξασφαλίζει το ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΣΩΣΤΑ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, άσχετα με το ποιός είναι ο στόχος.
Όταν τό χωνέψουμε καλά αυτό και τό εφαρμόζουμε, παντού και πάντα με επιμέλεια και προσήλωση, τότε μόνον μπορούμε, κατά την γνώμη μου, να απονείμουμε στον εαυτό μας τον επίζηλο χαρακτηρισμό του δημοκρατικού πολίτη.
Ο στόχος, συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια μου, μπορεί να αλλάξει κι όλας στην πορεία, αν εκτιμηθεί από την κοινωνία ότι άλλαξαν οι συνθήκες, ότι υπάρχει κάτι καλλίτερο από αυτό που αρχικά είχε τεθεί... Η "δουλειά" μας είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτές οι αλλαγές, οι εκτιμήσεις γίνονται με τη σωστή διαδικασία, την μία και μόνη, την δημοκρατική.
Θερμοκήπια Ιδεών
Φυτώρια, θερμοκήπια... πολύ στην ...φυτολογία τό 'ριξα, όπως ένας φίλος σχολίασε. Από δώ και πέρα λοιπόν θα χρησιμοποιώ την λέξη λίκνο. Τό εγκρίνεις, φίλτατε «Καρφωτέ»;;;
Λίκνα ιδεών πρέπει να γίνουν τα κόμματα, να αξιοποιήσουν το «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει», να παράσχουν το πλαίσιο ανταλλαγής απόψεων μεταξύ αυτών των «ομοίων», που ποτέ δεν είναι δά ακριβώς όμοιοι..., έτσι ώστε οι ΣΤΟΧΟΙ που προαναφέραμε να αναπροσαρμόζονται αέναα προς ένα καλλίτερο μέλλον.
Μόνο τότε θα έχουν δικαιώσει την υπαρξή τους τα κόμματα, μόνο τότε θα αιτιολογήσουν την αναγκαιότητά τους, διότι, με δημοκρατικές διαδικασίες, η κοινωνία μπορεί να αναδεικνύει και μόνη της τους ηγέτες της, δεν έχει ανάγκη τα κόμματα, ως μηχανισμούς ανάδειξής τους...
Παρενέργειες: Θεραπεία τωρινών, πρόληψη μελλοντικών
Η αντιμετώπιση των παρενεργειών, που μπορεί να προκύψουν ακόμα και μέσα σε ένα κόμμα που λειτουργεί δημοκρατικά, λόγω παρασπονδιών και ατομικών βλέψεων κάποιων ΕτΔ, πρέπει να προβλεφθεί στο ίδιο το συνταγματικό πλαίσιό τους.
Η συνηθέστερη, που κουβαλάει πίσω της και τις περισσότερες άλλες, είναι ο ...καρεκλοκενταυρισμός των ΕτΔ. Αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί με προκαθορισμένη θητεία και εναλλαγή θέσεων, ρόλων, καθηκόντων. Το επιχείρημα της "πείρας" δεν έχει αξία σε ένα κόμμα (και την κοινωνία ολόκληρη φυσικά) που λειτουργεί δημοκρατικά, διότι αλλοίμονό τους (του κόμματος, της κοινωνίας) αν ΕΝΑΣ και μόνο αποχτά πείρα σε κάθε θέμα.
Το γελοίο, ΝΑΙ ΓΕΛΟΙΟ !!!, φαινόμενο κάποιων ηγετών, ειδικά "αριστερών", που μόνο πεθαίνοντας αφήνουν την καρέκλα, είναι απλώς η καλλίτερη απόδειξη ότι ήταν/είναι ΑΝΑΞΙΟΙ, ΦΙΛΑΥΤΟΙ, ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ηγέτες, και ΚΑΘΟΛΟΥ δημοκράτες βέβαια..., αφού η δημιουργία διαδόχων τους δεν ήταν το ΠΡΩΤΟ μέλημά τους.
Άλλες παρενέργειες (ή ασθένειες, αν θέλετε) του κομματικού συστήματος όπως ο παραγοντισμός, ο σεχταρισμός, η κομματική "πίστη" (που συνήθως μασκαρεύεται ως κομματική πειθαρχία) αντιμετωπίζονται με καθιέρωση ελάχιστων επιπέδων εκλογής προσώπων {από τον Γραμματέα "Κ.Ο.Β." έως τον πρόεδρο/γραμματέα του κόμματος}, με την λειτουργία, δημοκρατική πάντα, "τάσεων" μέσα στο κόμμα, με περιοδική/εναλασσόμενη/μερική εκλογή αντιπροσώπων στα διάφορα όργανα κ.ά.. Οι ίδιες δηλαδή μέθοδοι και ρυθμίσεις που προτείνουμε να ισχύουν για κάθε κοινωνική συλλογικότητα.
Θέλω όμως ειδικότερα να αναφερθώ στην διαβόητη -και αντισυνταγματική!- "κομματική πειθαρχία", που ναί μεν ήταν απότοκη, ως "δεδηλωμένη", ως αντίδραση στις παλατιανές συνομωσίες προχουντικά, αλλά καμμία θέση δεν έχει στην δημοκρατία, την αληθινή (και μόνη...) βέβαια, αφού μόνο νόθευση και διαστρέβλωση προκαλεί.
Η υποχρέωση των βουλευτών να ψηφίζουν ως "στρατιωτάκια" τον οποιονδήποτε νόμο συνέλαβε η φαντασία (ή το συμφέρον...) κάποιου υπουργού ή και του ίδιου του πρωθυπουργού, ΚΑΙ αντισυνταγματική είναι ΚΑΙ δυναμιτίζει ακόμα κι αυτήν την ξέπνοη σημερινή μας «δημοκρατία».
Ένα σωρό νόμοι έχουν ψηφιστεί στη βάση της "κομματικής πειθαρχίας" και πλην της άμεσης εξυπηρέτησης κάποιων «ημετέρων» έμειναν μετά αδρανείς, στα "χαρτιά".
Μόνον την στερέωση και μακροημέρευση της «ενός ανδρός αρχής» εξασφαλίζει και καταπολεμείται με την εφαρμογή αναλογικού/προτιμητικού εκλογικού συστήματος και την καθιέρωση 2 Νομοθετικών Σωμάτων ("Γερουσία" και Βουλή, ή "άνω" και "κάτω" Βουλή, τέτοια).
# # # # # # #
{αρχική δημοσίευση: 3.3.08}
Ως Μερίδιο έπρεπε να μεταφραστεί...
Το γεγονός όμως ότι οι φίλοι μας οι εγγλέζοι, που ως γνωστό έχουν αναπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ {αμετάφραστο κι αυτό όπως και το δικό μας "φιλότιμο"}, χρησιμοποιούν την ίδια λέξη «party» για να σηματοδοτήσουν μια γιορταστική εκδήλωση, ένα ΓΛΕΝΤΙ, πρέπει να μάς κάνει να σκεφτούμε κάποια πράμματα "αλλοιώς":
Ρέ σείς, μην τυχόν, λέω τυχόν..., κάποιοι δικοί μας τα κόμματα ως ΓΛΕΝΤΙ, πάρτυ τα εκλαμβάνουν;;; Ειδικά όταν δια του κόμματος καταλαμβάνουν ένα τμήμα της εξουσίας κι αρχίζουν να δουλεύουν για πάρτη τους...
Υποθέτοντας ότι δεν υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες, πάω παρακάτω: Εμείς, όσοι δεν έχουμε κρατική εξουσία, πώς θα πρέπει να δούμε τα κόμματα και το ρόλο τους μέσα στην και ΓΙΑ την δημοκρατία;
ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Τα κόμματα στα ανά τον κόσμο κράτη στηρίχτηκαν στο αρχαίο: «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Αφού έχουμε, έστω περίπου, ίδιες ιδέες ή τάσεις, ας συσπειρωθούμε για να τις προωθήσουμε (κάποιοι τό αντιλαμβάνονται ως "επιβάλουμε") στο σύνολο της κοινωνίας. Και πώς θα τίς προωθήσουμε καλλίτερα, ταχύτερα; Μα φυσικά παίρνοντας την εξουσία!
Το πράμμα στράβωσε από όταν, εξ αρχής δηλαδή..., τα κόμματα έκαναν μόνον αυτό: Να πάρουν την εξουσία... Είχαν από τότε, και δυστυχώς ακόμα σήμερα, γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια την δημοκρατία -την δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας εννοώ πάντοτε εγώ εδώ !- γι αυτό άλλωστε δεν τήν εφάρμοσαν ΠΟΤΕ στο εσωτερικό τους {κι όχι μόνον τα ελληνικά, μην χάνεστε...} διότι κάτι τέτοιο θα ...καθυστερούσε την κατάληψη της εξουσίας.
Υπάρχει κάποιος που δεν έχει ακούσει το ...τρομερό επιχείρημα «τώρα έχουμε εκλογές, με τις διαδικασίες θα ασχολούμαστε;» Κι αυτοί που τό επικαλούνται έχουν συνήθως το θράσος να τό προβάλλουν ως ΠΟΛΙΤΙΚΗ θέση και να μυκτηρίζουν τους διαφωνούντες ως ...απολίτικους και κολλημένους στον "τύπο", λες και η δημοκρατία είναι κάτι άλλο εκτός από τύπος...
Θα απαριθμήσω όσα κόμματα θυμάμαι , καθαρά πολιτικά -όχι της πλάκας όπως "των κυνηγών"- ότι ιδρύθηκαν/έδρασαν την μεταχουντική περίοδο, κι ας μού πει κάποιος, όποιος έχει αντίρρηση, ποιά λειτούργησαν, έστω για λίγο..., δημοκρατικά:
Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΚΚΕ - ΚΚΕεσ (-->ΕΑΡ --> ΣΥΝ) - ΕΚΝΔ (Μαύρος, Ζίγδης) - Κόμμα Φιλελευθέρων (Μητσοτάκης) - Χριστιανική Δημοκρατία (Ψαρουδάκης, Παπαθεμελής κ.ά.) - Σοσιαλιστική Πορεία (Ν. Κωνσταντόπουλος, Π. Ευθυμίου κ.ά.) - Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία (Γ.Α.Μαγκάκης, Δ.Τσάτσος κ.ά.) - ΚΟΔΗΣΟ - Έλληνες οικολόγοι - Οικολόγοι/Εναλλακτικοί - ΔΗΑΝΑ (Στεφανόπουλος) - ΣΕΚ (Αρσένης, Σπυρόπουλος) - ΔΗΚΚΙ - ΑΝΟΙΞΗ (Σαμαράς) - ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ (Μάνος) - ΚΕΠ (Αβραμόπουλος) -ΛΑΟΣ - ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ (Παπαθεμελής) - ΔΕΑ - ΕΚΕΠ και ...άπειρα άλλα της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στα οποία το «διαφωνούμε, φεύγουμε και ιδρύουμε άλλο κόμμα» ήταν το "modus vivendi".
«Και άν το άλας μωρανθεί εν τίνι αλισθήσεται», φέρεται να είπε κάποτε ο Ναζωραίος.
Έμ! Εκεί είναι το ζουμί συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια μου ή απλοί, ολίγον φιλοπερίεργοι, αναγνώστες, που είχατε την υπομονή να φτάσετε διαβάζοντας ως εδώ.
Εν τίνι αλισθήσεται η δημοκρατία;;; Εν κόμμασι δημοκρατικώς λειτουργούσιν αλισθήσεται, αλλοιώς... θα (ξανα)τινάξει τα πέταλα η, ψυχορραγούσα ήδη, δημοκρατία μας... Κι άστε τους πολιτικάντηδες να λένε πως τώρα έχουμε ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ δημοκρατία από ότι πριν τη χούντα...
Τό 'πα και δεν θα κουραστώ να τό επαναλαμβάνω {ούτε εσείς να κουραστείτε να τό ξαναδιαβάζετε}:
Η δημοκρατία ΔΕΝ ποσοστώνεται! Δεν μπορεί να είναι ...ολίγον έγκυος! Ή εγκυμονεί και γεννάει μια μετρημένη, σεμνή και ταπεινή, ανθρώπινη κοινωνία ή είναι στείρα και δεν γεννάει τίποτα.
Δεν παραβλέπω, δεν μηδενίζω τις διαφορές, τις μεγάλες διαφορές που σίγουρα υπάρχουν, προχουντικά και μεταχουντικά. Μόνο που αυτές οι διαφορές δεν δείχνουν διαβαθμίσεις ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (δεν υπάρχει διαβάθμιση δημοκρατίας) αλλά διαβαθμίσεις της «ενός ανδρός αρχής»... Που σήμερα είναι σίγουρα πιό αδύνατη απ' ότι προχουντικά, καμμιά σχέση όμως δεν έχει η αδυναμία της με την δημοκρατία.
Η δημοκρατία είναι μία, μοναδική, χωρίς διαβαθμίσεις. Η «ενός ανδρός αρχή» έχει διαβαθμίσεις: Από την ανοιχτή δικτατορία ως την ολιγαρχία και ως το σημερινό ...κατάπλασμα.
Σκεφτείτε λίγο, μαθηματικά κάπως, το εκλογικό σύστημα: Το έχουν "μασκαρέψει" σε ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗ ...αναλογική. Όμως ΔΕΝ είναι έτσι, δεν μπορεί να είναι έτσι: Η ΑΝΑΛΟΓΙΑ είναι μία στα μαθηματικά. Οι ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΙΕΣ άπειρες. Το «αναλογικότερος» είναι έννοια χωρίς περιεχόμενο. Το «δυσαναλογικότερος» έχει περιεχόμενο. Το κάθε εκλογικό εφεύρημα, κατά τις ανάγκες ή βλέψεις του κυβερνώντος κόμματος, μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ΔΥΣαναλογικό, όχι αναλογικό... Άστε τους πολιτικάντηδες να λένε... Μην μασσάτε...
"Σχολές" δημοκρατίας - Φυτώριο ΕτΔ
Σιγά το βύσσινο, θα πείτε. Ταυτολογίες είν' αυτά που λές. Και δεν θά έχετε άδικο! Μιλώντας για το μέρος, το "μερίδιο" που ανάφερα στην αρχή, που είναι (πρέπει να είναι...) κατ' εικόνα και ομοίωση του όλου, ταυτολογία βγαίνει. Ένα δημοκρατικό κόμμα, μόνο ..."αντίτυπο" της σκοπούμενης δημοκρατικής κοινωνίας μπορεί να είναι, αλλοιώς παραμένει μηχανισμός κατάληψης της εξουσίας και τίποτε άλλο.
Η πρώτη "Σχολή" δημοκρατίας είναι βέβαια η οικογένεια. Ακολουθούν όλες οι άλλες κοινωνικές ομαδοποιήσεις με κορυφαία, ως προς τον αριθμό των μελών, τα κόμματα.
Κι επειδή αυτά είναι τα κατεξοχή πολιτικά εργαλεία, αυτά είναι που πρέπει να λειτουργούν υποδειγματικά.
Και μην εμπλακείτε στο γνωστό ψευτοδίλημμα «κόττα-αυγό»... Μαζί έγιναν κόττα και αυγό! Από το αυγό βγήκε κόκκορας, που γονιμοποίησε την κόττα για να κάνει άλλο αυγό και πάει λέοντας... Έχετε καμμιά καλλίτερη "λύση" του διλήμματος;;;
"Σχολές" δημοκρατίας (και Φυτώριο ΕτΔ, όπως θα δούμε παρακάτω) πρέπει να είναι τα κόμματα μέσα από την ίδια τους την λειτουργία.
Και τότε είναι που δεν θα έχουν πρόβλημα μελών, τότε είναι που δεν θα αποδιώχνουν τους πολίτες να συμμετέχουν.
Θα είναι "σχολές", αν έχουν τυπική και τυποποιημένη οργάνωση και λειτουργία, όπου οι δημοκρατικές (διαδικαστικές ΜΟΝΟΝ, μήν τό ξεχνάμε!) αρχές, που αναφέραμε πριν, ακολουθούνται χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς διαστρεβλώσεις με το {σύνηθες...} επιχείρημα της έλλειψης χρόνου ή των "ειδικών" συνθηκών. Όλα μπαρούφες είναι αυτά για να χειραγωγούνται τα όποια Σώματα παίρνουν τις αποφάσεις. Ποτέ η "βιασύνη" ή οι "ειδικές" συνθήκες δεν πρέπει νά οδηγούν σε παράβαση των δημοκρατικών κανόνων.
Θυμηθείτε τον Hugo Black... Ή τον Νίκο Πουλαντζά.
Τα κόμματα ταυτόχρονα, εφόσον πάντοτε μιλάμε για ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ, έμμεση, δημοκρατία, πρέπει να λειτουργούν ως "φυτώριο" ...παραγωγής ΕτΔ (Επαγγελματιών της Διαδικασίας). Κι αν είναι υγιή τα ίδια, υγιείς ΕτΔ θα βγάζουν, υπηρέτες της κοινωνίας κι όχι εραστές και απομυζητές της όποιας εξουσίας.
Τους ΕτΔ δεν πρέπει να τους συγχέουμε με τα «επαγγελματικά» στελέχη διαφόρων σημερινών κομμάτων, στελέχη που έχουν ανάγει την κομματική τους θητεία σε βιοπορισμό, που το μέλλον τους είναι συνυφασμένο με το status quo του κόμματος. Ο ρόλος τέτοιων στελεχών είναι κατά κανόνα αρνητικός και τυχόν εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν... Από τον τρόπο με τον οποίο έχουν αναδειχθεί (ή υποδειχθεί, καλλίτερα) απαρτίζουν μιά συντηρητική δύναμη, που ως πρώτο μέλημα έχουν την διατήρηση των κομματικών πραγμάτων «όπως τά βρήκαν» από την οποία διατήρηση εξαρτάται και η δικιά τους υπόσταση.
Οι ΕτΔ στους οποίους αναφερόμαστε είναι κοινωνικά στελέχη, που έχουν εκπαιδευτεί στις δημοκρατικές διαδικασίες μέσα στο κόμμα, και που μπορούν να λειτουργήσουν σε κάθε χώρο, ομάδα, σώμα κλπ αναλόγως των άλλων προσόντων τους (ειδικότητα, ικανότητα, σπουδές κλπ) μεταλαμπαδεύοντας αυτήν ακριβώς την δημοκρατική τους λειτουργία και τις κομματικές θέσεις στα όποια προβλήματα, αλλά παράληλλα λειτουργώντας ως αγωγός των αναγκών και των επιθυμιών της κοινωνίας προς το κόμμα.
Τυπική και τυποποιημένη οργάνωση
Για να λειτουργήσει όμως το κομματικό σύστημα προς όφελος της κοινωνίας και όχι ως μηχανισμός ...πρωθυπουργοποίησης κάποιου, υπουργοποίησης κάποιων άλλων, "τακτοποίησης" κάποιων παρ' άλλων κλπ, θα πρέπει η οργάνωση και η λειτουργία τους να είναι τυπική, τυποποιημένη, η ίδια για όλα (άρα τμήμα του Συντάγματος) και να μην αφήνεται όπως σήμερα -δήθεν ως ελεύθερο δικαίωμα...- στην προαίρεση του εκάστοτε αρχηγού ή κάποιας αρχηγικής ομάδας.
Η δημοκρατική λειτουργία, όπως πολλές φορές έχω τονίσει, ΔΕΝ έχει διαβαθμίσεις ΟΥΤΕ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ !
Είναι μία και μοναδική, μια ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ είναι, είτε στον σοσιαλισμό στοχεύει κανείς και την αταξική κοινωνία είτε στον καπιταλισμό και την, δήθεν ελεύθερη, αγορά.
Ο οποιοσδήποτε ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ θα επιτευχθεί με μιά σειρά από αποφάσεις που οδηγούν σ' αυτόν. Η δημοκρατική λειτουργία εξασφαλίζει το ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΣΩΣΤΑ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, άσχετα με το ποιός είναι ο στόχος.
Όταν τό χωνέψουμε καλά αυτό και τό εφαρμόζουμε, παντού και πάντα με επιμέλεια και προσήλωση, τότε μόνον μπορούμε, κατά την γνώμη μου, να απονείμουμε στον εαυτό μας τον επίζηλο χαρακτηρισμό του δημοκρατικού πολίτη.
Ο στόχος, συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια μου, μπορεί να αλλάξει κι όλας στην πορεία, αν εκτιμηθεί από την κοινωνία ότι άλλαξαν οι συνθήκες, ότι υπάρχει κάτι καλλίτερο από αυτό που αρχικά είχε τεθεί... Η "δουλειά" μας είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτές οι αλλαγές, οι εκτιμήσεις γίνονται με τη σωστή διαδικασία, την μία και μόνη, την δημοκρατική.
Θερμοκήπια Ιδεών
Φυτώρια, θερμοκήπια... πολύ στην ...φυτολογία τό 'ριξα, όπως ένας φίλος σχολίασε. Από δώ και πέρα λοιπόν θα χρησιμοποιώ την λέξη λίκνο. Τό εγκρίνεις, φίλτατε «Καρφωτέ»;;;
Λίκνα ιδεών πρέπει να γίνουν τα κόμματα, να αξιοποιήσουν το «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει», να παράσχουν το πλαίσιο ανταλλαγής απόψεων μεταξύ αυτών των «ομοίων», που ποτέ δεν είναι δά ακριβώς όμοιοι..., έτσι ώστε οι ΣΤΟΧΟΙ που προαναφέραμε να αναπροσαρμόζονται αέναα προς ένα καλλίτερο μέλλον.
Μόνο τότε θα έχουν δικαιώσει την υπαρξή τους τα κόμματα, μόνο τότε θα αιτιολογήσουν την αναγκαιότητά τους, διότι, με δημοκρατικές διαδικασίες, η κοινωνία μπορεί να αναδεικνύει και μόνη της τους ηγέτες της, δεν έχει ανάγκη τα κόμματα, ως μηχανισμούς ανάδειξής τους...
Παρενέργειες: Θεραπεία τωρινών, πρόληψη μελλοντικών
Η αντιμετώπιση των παρενεργειών, που μπορεί να προκύψουν ακόμα και μέσα σε ένα κόμμα που λειτουργεί δημοκρατικά, λόγω παρασπονδιών και ατομικών βλέψεων κάποιων ΕτΔ, πρέπει να προβλεφθεί στο ίδιο το συνταγματικό πλαίσιό τους.
Η συνηθέστερη, που κουβαλάει πίσω της και τις περισσότερες άλλες, είναι ο ...καρεκλοκενταυρισμός των ΕτΔ. Αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί με προκαθορισμένη θητεία και εναλλαγή θέσεων, ρόλων, καθηκόντων. Το επιχείρημα της "πείρας" δεν έχει αξία σε ένα κόμμα (και την κοινωνία ολόκληρη φυσικά) που λειτουργεί δημοκρατικά, διότι αλλοίμονό τους (του κόμματος, της κοινωνίας) αν ΕΝΑΣ και μόνο αποχτά πείρα σε κάθε θέμα.
Το γελοίο, ΝΑΙ ΓΕΛΟΙΟ !!!, φαινόμενο κάποιων ηγετών, ειδικά "αριστερών", που μόνο πεθαίνοντας αφήνουν την καρέκλα, είναι απλώς η καλλίτερη απόδειξη ότι ήταν/είναι ΑΝΑΞΙΟΙ, ΦΙΛΑΥΤΟΙ, ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ηγέτες, και ΚΑΘΟΛΟΥ δημοκράτες βέβαια..., αφού η δημιουργία διαδόχων τους δεν ήταν το ΠΡΩΤΟ μέλημά τους.
Άλλες παρενέργειες (ή ασθένειες, αν θέλετε) του κομματικού συστήματος όπως ο παραγοντισμός, ο σεχταρισμός, η κομματική "πίστη" (που συνήθως μασκαρεύεται ως κομματική πειθαρχία) αντιμετωπίζονται με καθιέρωση ελάχιστων επιπέδων εκλογής προσώπων {από τον Γραμματέα "Κ.Ο.Β." έως τον πρόεδρο/γραμματέα του κόμματος}, με την λειτουργία, δημοκρατική πάντα, "τάσεων" μέσα στο κόμμα, με περιοδική/εναλασσόμενη/μερική εκλογή αντιπροσώπων στα διάφορα όργανα κ.ά.. Οι ίδιες δηλαδή μέθοδοι και ρυθμίσεις που προτείνουμε να ισχύουν για κάθε κοινωνική συλλογικότητα.
Θέλω όμως ειδικότερα να αναφερθώ στην διαβόητη -και αντισυνταγματική!- "κομματική πειθαρχία", που ναί μεν ήταν απότοκη, ως "δεδηλωμένη", ως αντίδραση στις παλατιανές συνομωσίες προχουντικά, αλλά καμμία θέση δεν έχει στην δημοκρατία, την αληθινή (και μόνη...) βέβαια, αφού μόνο νόθευση και διαστρέβλωση προκαλεί.
Η υποχρέωση των βουλευτών να ψηφίζουν ως "στρατιωτάκια" τον οποιονδήποτε νόμο συνέλαβε η φαντασία (ή το συμφέρον...) κάποιου υπουργού ή και του ίδιου του πρωθυπουργού, ΚΑΙ αντισυνταγματική είναι ΚΑΙ δυναμιτίζει ακόμα κι αυτήν την ξέπνοη σημερινή μας «δημοκρατία».
Ένα σωρό νόμοι έχουν ψηφιστεί στη βάση της "κομματικής πειθαρχίας" και πλην της άμεσης εξυπηρέτησης κάποιων «ημετέρων» έμειναν μετά αδρανείς, στα "χαρτιά".
Μόνον την στερέωση και μακροημέρευση της «ενός ανδρός αρχής» εξασφαλίζει και καταπολεμείται με την εφαρμογή αναλογικού/προτιμητικού εκλογικού συστήματος και την καθιέρωση 2 Νομοθετικών Σωμάτων ("Γερουσία" και Βουλή, ή "άνω" και "κάτω" Βουλή, τέτοια).
# # # # # # #
{αρχική δημοσίευση: 3.3.08}
4. "Γηράσκω αεί ...εργαζόμενος"
(Κοινωνική συνοχή = Δια βίου εργασία)
Ο νέος τίτλος αυτού του "κεφαλαίου" είναι παρμένος από άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στην «Καθημερινή» στις 22-3-08, που κι αυτός τον πήρε από "πανώ" της διαδήλωσης των Δασκάλων κατά του νόμου για το "Ασφαλιστικό", τον οποίο προωθούσε, και εντέλει ψήφισε, η Ν.Δ.
Δεν υποθέτω ότι οι Δάσκαλοι που έφτιαξαν και κράταγαν αυτό το "πανώ", με την προσφυή παράφραση της αρχαίας ρήσης, είχαν κατά νουν αυτά που αναπτύσσω παρακάτω... Σίγουρα δεν τά είχε ο Π. Μπ. στο άρθρο που διάβασα... Ελπίζω όμως ότι και οι μέν και ο δέ, θα συμφωνήσουν, ότι τα προτεινόμενα εξυψώνουν την εργασία, δεν την υποβαθμίζουν, όπως ο νόμος της Ν.Δ.
Μή βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες,
το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί.
Μη βροντοχτυπάς τα ζάρια, όσοι είναι παληκάρια,
τη ζωή τους τήν περνούν στις σκαλωσιές.
Προτείνεται ΕΠΙΣΗΜΩΣ, έχω κολλήσει και χαρτόσημο!, ως Κοινωνικός Ύμνος, ισόκυρος με τον Εθνικό...
«Άχ! νά 'ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο...»: Μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Τότε δεν είχε καθιερωθεί η εργάσιμη βδομάδα των 5 ημερών... Δούλευε και τα Σάββατα όλος ο κόσμος.
«...κι η Δευτέρα νά 'ταν μόνο, κάνα δυό φορές το χρόνο...»: Τραγούδι της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Δεν θυμάμαι αν έπαιζε την κόρη βιομήχανου ή εφοπλιστή...
«Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»: Από τον Άμλετ του Shakespeare
Κάτι σάπιο υπάρχει στην τρέχουσα αντίληψη για την εργασία
Η αντίληψη ότι η εργασία είναι ΤΙΜΩΡΙΑ κάποιου είδους, ότι είναι κάτι που πρέπει να επιδιώκουμε να τό αποφύγουμε, κάτι που μόνο αναγκασμένοι από την «βιωτική μέριμνα» κάνουμε, αλλοιώς ...θα καθώωωωωωωμαστε, είναι δυστυχώς πολύ παλιά.
Για τους Χριστιανούς και τους Εβραίους είναι ήδη γραμμένη στην αρχή-αρχή αυτού που αναγνωρίζουν ως πρώτο τους ιερό βιβλίο, στην Παλιά Διαθήκη. Για τις άλλες θρησκείες δεν ξέρω.
Υποψιάζομαι όμως ότι και σ' αυτές τέτοια σπέρματα αντιλήψεων πρέπει να υπάρχουν, αφού η διαπλοκή Ιερατείων και παντός είδους "κοσμικών" αρχηγών, βασιλιάδων κλπ ήταν πάντοτε σφιχτή, όταν δεν υπήρχε πλήρης ταύτιση των προσώπων βασιλιά/αρχιερέα.
Διότι το «με τον ιδρώτα του προσώπου σου...» με το οποίο όπως γράφει η "Γένεση" ο θεός τιμώρησε τους πρωτόπλαστους για το ...αμάρτημά τους να φάνε από τον καρπό της ΓΝΩΣΗΣ{*}, ήταν πάραπολύ βολικό σε παντός είδους αρχηγούς, διότι αυτοί, ως κατά τεκμήριο αναμάρτητοι, έστω εξαγνισμένοι, καμμιά ανάγκη δεν είχαν να δουλεύουν, δούλευε γι αυτούς η «τιμωρημένη» αμαρτωλή ...πλέμπα.
Βλέπετε καμμιά καλλίτερη εκδοχή της ταύτισης της εργασίας με την δουλεία;;;
Αυτό είναι το σάπιο που υπάρχει στην τρέχουσα αντίληψη για την εργασία. Κι από εκεί ακριβώς εκπηγάζουν τα ...τρία κακά της μοίρας μας... Από το δουλεύω για να ΕΧΩ, τούτο, κείνο, τ' άλλο... μέχρι την εκμετάλλευση, την κεφαλαιοποίηση της «υπεραξίας».
Μιά άλλη πλευρά, έμμεσης τώρα, δυσφήμισης, απαξίωσης της εργασίας είναι αυτή που εδράζεται στην αυτάρεσκη αλλά, αποδεδειγμένα πιά, ηλίθια αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι το ...τελειότερο δημιούργημα του Πλάστη και όλα τα υπόλοιπα πλάστηκαν για την ευχαρίστησή του.
Οπότε αν την ...αράξεις κάπου (οι βασιλιάδες στο θρόνο τους) κι απλώνοντας το χέρι αριστερά κόβεις φρούτα, δεξιά με ένα μαχαίρι σφάζεις την κόττα, το γουρουνάκι ή τον συνάνθρωπο..., νόστιμος είναι κι αυτός, είσαι εντελώς μέσα στο κλίμα της προδιαγεγραμμένης ευτυχίας, της προωρισμένης για το "τέλειον" είδος...
Μόνο τα ρολόγια και τα κορόϊδα δουλεύουν λέγαμε παλιότερα...
Και στο δεύτερο πάντως "βάθρο" των, λεγόμενων, δυτικών γλωσσών, τα λατινικά, παραπλήσια κακή αντίληψη υπάρχει για την εργασία: Το LABOR στην αρχική του σημασία σημαίνει «μπελάς»...
Δεν έχω γνώσεις για τους άλλους δύο μεγάλους κλάδους των ευρωπαϊκών γλωσσών, τα σαξωνικά και τα κέλτικα. Αν κάποιος φίλος έχει, ας μάς διαφωτίσει.
Ώρα είναι να σημειώσουμε όμως και μιά φωτεινή εξαίρεση, από την Παλιά Διαθήκη πάλι: Το ότι το μέρος στο οποίο κατεύθυνε ο Μωϋσής τον λαό του Ισραήλ αποκλήθηκε «Γή της Επαγγελίας», δεν τό θεωρώ τυχαίο. Διότι το "επάγγελμα" είναι από την ίδια ρίζα βεβαίως. Στη γή της επαγγελίας τούς οδηγούσε για να ασκήσουν τα επαγγέλματά τους, για να εργασθούν ελεύθερα, όχι διότι εκεί έτρεχαν ποτάμια με μέλι και γάλα...
Μπορεί να σάς φαίνεται «περασμένη στο φτερό» η άποψη αυτή, ίσως δεν είναι όμως. Όσοι ξέρουν Hebrew ή αραβικά, ας μάς διαφωτίσουν, για την προέλευση των αντίστοιχων λέξεων για την εργασία στις γλώσσες αυτές.
Ενδιαφέρον πάντως θα έχει να μαθαίναμε και την προέλευση των λέξεων για την εργασία στις, λεγόμενες, γλώσσες της Ανατολής. Τα ινδικά, τα κινέζικα, τα γιαπωνέζικα κλπ. Διότι εκεί επικρατεί μια γενικότερα διαφορετική αντίληψη για τη ζωή από ότι στους μονοθεϊστικούς πολιτισμούς.
Ίσως μάκρυνε κάπως η ...γλωσσολογία. Τα ονόματα, οι λέξεις και το νόημά τους όμως, σπάνια είναι τυχαία, κάτι δείχνουν, κάπου οδηγούν. Θυμηθείτε και το «αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις»...
-------
{*} Άλλο μελανό, κατάμαυρο..., σημείο αυτό! Αμάρτημα η γνώση! Και κάποιοι επιμένουν να διδάσκεται στα ΣΧΟΛΕΙΑ ! Τέτοια "σοφία"...
Να ανυψώσουμε την εργασία στο βάθρο της
Αν όμως η εργασία δεν είναι κάτι απευκταίο, κάτι που μόνο καταναγκαστικά κάνουμε, μόνο όταν δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας "αλλοιώς", τί ακριβώς είναι;
Ας καταφύγουμε πάλι στην Παλιά Διαθήκη, που αν δεν είσαι "στραβός θεολόγος", κάτι βγάζεις κι από κεί: Η ζωή των πρωτόπλαστων στον Παράδεισο αναπαριστά την περίοδο καρποσυλλογής του ανθρώπινου γένους. Άπλωναν το χέρι, έκοβαν καρπούς, έτρωγαν, χόρταιναν. Και τα νερά άφθονα, έσκυβαν, έπιναν, ξεδίψαγαν. Ήταν λίγοι τότε. Όμως έπρεπε να μετακινούνται. Και στη συνέχεια μιμήθηκαν τα σαρκοβόρα ζώα. Πρώτα από τυχαία ευρήματα καμμένων ζώων, τροφή ήταν κι αυτά. Το μυαλό τους συν τω χρόνω αναπτύσσονταν, άρχισαν να τρώνε ...τον καρπό της γνώσης. Και κατέφυγαν (και) στο κυνήγι. Μετά άρχισαν να καλλιεργούν για να περιορίσουν τις μετακινήσεις που συνεπάγονταν πολλούς κινδύνους, ειδικά για την πιτσιρικαρία... Χρειάστηκαν εργαλεία γι' αυτό. Και για την καλλιέργεια και για το κυνήγι. Ύστερα σκέφτηκαν τον καταμερισμό: Οι γυναίκες καλλιεργούσαν, πιό ταιριαστό με την φροντίδα των παιδιών, οι άντρες κυνηγούσαν. Πολλαπλασιάζονταν ταυτόχρονα, δεν τούς χωρούσε ο τόπος. Και τότε ο Κάϊν σκότωσε τον Άβελ.
Αρκετά με την Π.Δ.
Η εργασία είναι δημιουργία. Εργάζομαι, παράγω έργο, με ό,τι βρίσκω έτοιμο στη φύση δημιουργώ κάτι που εξυπηρετεί καλλίτερα τις ανάγκες μου.
Το πώς πρόκυψαν μερικοί, που "πούλησαν" στους άλλους ασφάλεια, αρχηγηλήκι, για να την "αράζουν" οι ίδιοι τρώγοντας από όσα παρήγαν οι υπόλοιποι, έχει μάλλον να κάνει με την ύπαρξη ζώων που δεν τρώγονταν αλλά, αντίθετα, κατασπάραζαν τους ανθρώπους: Όσοι, οι πιό δυνατοί, οι πιό γρήγοροι φυσιολογικά, ασχολήθηκαν με την αντιμετώπιση, με το σκότωμα τέτοιων ζώων, δεν έφερναν στην ομάδα τίποτε φαγώσιμο. Έπρεπε να τρώνε από όσα παρήγαν, μάζευαν, συλλάμβαναν οι υπόλοιποι.
Σιγά-σιγά λοιπόν κατάλαβαν ότι ο ΦΟΒΟΣ των άλλων είναι μέσον για την δικιά τους την προσωπική επιβίωση, καλοπέραση. Κι όταν αργότερα βρέθηκαν και άλλα μέσα προστασίας της ομάδας π.χ. κατοικία σε σπηλιές, φράχτες, και ο φόβος των άγριων ζώων μειώθηκε, άρα και η δικιά τους πέραση ως προστατών της ομάδας, εφεύραν άλλους τρόπους να εμπνέουν ΦΟΒΟ στην ομάδα για να τήν βολεύουν "αραχτοί": Τα φυσικά φαινόμενα, τα πνεύματα, τους θεούς κι αργότερα βέβαια τις ΑΛΛΕΣ, τις αλλοιώτικες ομάδες, τους "εχθρούς".
Συνταξιούχοι: Βάρος της κοινωνίας είστε... Ζείτε πολύ!
Δημιουργία είναι η εργασία, όχι καταναγκασμός, όχι δουλεία, όχι μπελάς. Και ως τέτοια πρέπει να τήν ασκούμε μέχρι να πεθάνουμε, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μην δημιουργούμε κάτι μέχρι να πάψουμε να υπάρχουμε. Ακόμα και οι πολύ άρρωστοι κάτι μπορούν να δημιουργήσουν. Μιά ιστορία π.χ. για τα παιδάκια. Κι αυτό δημιουργία είναι. Κι αυτό εργασία είναι. Κι αυτό κοινωνική προσφορά είναι.
Κι αυτό έχει μιά κάποια ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΞΙΑ, τόση ώστε να μην θεωρούμε ότι κάνουμε χάρη στον άρρωστο που τόν φροντίζουμε!!!
Αναρωτιέστε μήπως, οικονομίστικα, πόση ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΞΙΑ μπορεί να έχει;;; Μα ΑΚΡΙΒΩΣ τόση, όσο μάς «κοστίζει» η φροντίδα του, θέμα κοινωνικών αξιών είναι το πόσο αποτιμάται η προσφορά κάποιου! Όχι βέβαια θέμα της «ελεύθερης» αγοράς. Όσοι έτσι τό βλέπουν, έχουν ολισθήσει στην μετατροπή του ανθρώπου σε εμπόρευμα, όπως στον καιρό της δουλείας.
Δικιά μας είναι η κοινωνία, ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ και οι κοινωνικές αξίες, ό,τι θέλουμε τίς κάνουμε! Θέλουμε μια ανθρωπιστική ανθρώπινη κοινωνία; Τότε η προσφαρά καθενός είναι αυταξία: ΠΑΝΤΟΤΕ αξίζει ακριβώς όσο κοστίζει η αξιοπρεπής διαβίωσή του. Θέλουμε κοινωνία ζούγκλας, το δίκιο του ισχυρότερου, την κυριαρχία του πιό «μάγκα», ο θάνατός σου η ζωή μου, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό;;; Αυτά θέλουμε;;; Τότε η προσφορά καθενός αξίζει όσο «πιάνει στην αγορά»...
Τέτοια κοινωνία έχουμε σήμερα. Γιαυτό πρέπει να την αλλάξουμε!
Τη στιγμή που "σταθερή" κοινωνική αξία μας είναι πόσο πλούτο μπορούμε να σωρεύσουμε εκμεταλλευόμενοι την εργασία των άλλων, τότε είχε δίκιο ο κ. Σπράος (σύμβουλος του κ. Σημίτη...) που, στα "εργαλεία" τα οποία είχαν πιά παλιώσει και δεν παρήγαγαν πλέον αρκετό πλούτο για τ' αφεντικά, και στα οποία τούς πετάξαμε ένα κόκκαλο να γλείφουν, μιά "σύνταξη γήρατος", είχε δίκιο να δηλώνει ο κ. Σπράος ότι το πρόβλημα είναι πως έχει αυξηθεί πολύ το προσδόκιμο ζωής... Πως ζούνε πολλά χρόνια οι συνταξιούχοι...
Άντε, άντεεεεε, άχθη αρούρης, πεθάνετε γρήγορα για να ανακάμψει η εθνική οικονομία, να λυθεί το "ασφαλιστικό"!
Ήταν πολύ διαβασμένος ο κ. Σπράος. Είχε μάλιστα εντρυφήσει, λένε..., διεξοδικά στην Αρχαία Ιστορία και μάλιστα σε εκείνο το κεφάλαιο που περιέγραφε την τότε πρακτική των Κείων, των κατοίκων της Κέας: Το «Κείων νόμιμον»! Με κώνειο ξεφορτώνονταν οι αρχαίοι Κείοι τους γέροντες που δεν είχαν εξασφαλίσει τα πρός το ζήν, που δεν μπορούσαν να αυτοσυντηρούνται...
Αυτοί τουλάχιστον δεν ήταν υποκριτές, όπως εμείς... Που τούς πετάμε μια συνταξούλα, κάτω από (ή ίσα-ίσα με) το όριο της φτώχειας, και τούς στήνουμε με τις ώρες στις ουρές των Ιατρείων, ώστε και γρήγορα να "τά τινάξουν" και τη συνείδησή μας να έχουμε αναπαυμένη...
Κι αν κάποια φορά απαυδήσουν και κάνουν καμμιά ενοχλητική διαδήλωση μπροστά στο πρωθυπουργικό μέγαρο, στέλνουμε τα "ΜΑΤ" {Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης, μήν τό ξεχνάμε...} να τούς συνετίσουν τους παλιόγερους...
Κάπου εκεί μεταξύ 1965-70, αν δεν με απατά η μνήμη, είχαν προβληθεί δύο ταινίες:
* New York 03.00 am - Νέα Υόρκη, πρωί ώρα 3
* Soylent Green - Νέα Υόρκη 2040
Η πρώτη, σπονδυλωτή, ρεαλιστική, δείχνει μεταξύ άλλων τη σχέση ενός συνταξιούχου πατέρα με τον, "επιτυχημένο", γυιό του. Βρείτε την..., σε καμμιά κινηματογραφική λέσχη ίσως, και δείτε την. Είναι σπουδαία έτσι κι αλλοιώς.
Η δεύτερη, φουτουριστική και σχεδόν προφητική δυστυχώς, δείχνει, μεταξύ άλλων κι αυτή, μια εκδοχή "ευθανασίας"... Ευθανασίας όμως ΟΧΙ για απελπισμένους, χωρίς προοπτική θεραπείας, ασθενείς αλλά για υγιείς ΑΠΟΜΑΧΟΥΣ, συνταξιούχους... Βρείτε την και δείτε την κι αυτήν, αξίζει.
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των "συντάξεων γήρατος". Αργία μήτηρ πάσης κακίας...
Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο να καταργηθεί κάθε έννοια σύνταξης γήρατος. Αν αποφασίσουμε βέβαια ως κοινωνία να πάψουμε να υποκρινόμαστε και να στρουθοκαμηλίζουμε. Θα τά πούμε παρακάτω.
Τώρα ας δούμε πως πρόκυψε η καθιέρωση της "σύνταξης γήρατος", ποιός είχε και έχει συμφέρον από αυτή.
Σίγουρα ΟΧΙ οι Συνταξιούχοι..., σάς προκαταλαμβάνω.
Το πιό ευλογοφανές επιχείρημα για τις συντάξεις γήρατος είναι ότι πρόκειται για μιά αναγκαστική αποταμίευση κατά την περίοδο εργασίας {στην οποία συμμετέχει και το κράτος και οι εργοδότες, η ...διαβόητη "τριμερής" χρηματοδότηση, θα δούμε πόσο μεγάλο ψέμμα είναι αυτό...} το προϊόν της οποίας αποδίδεται στον εργασθέντα, όταν σταματήσει να εργάζεται λόγω ηλικίας.
Αν δεν ήταν θεσμοθετημένη η παρακράτηση κάποιου ποσού από τις αμοιβές του σε τακτά διαστήματα, δεν θα το έκανε μόνος του άρα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει «μετά».
Ευλογοφανές; Σίγουρα! Εύλογο; Καθόλου! Απάτη, φενάκη, ψέμμα; Σίιιιιιιιιιιιιιιιγουρα!!!
1. Κράτηση μισθού. Τί ακριβώς είναι αυτό; Λέμε στον εργαζόμενο ότι ο μισθός σου είναι 1000 αλλά θα σού δίνουμε 900 και τα 100 θα πάνε στο Ταμείο σου για «μετά». Έτσι για να τον κοροϊδεύουμε ότι παίρνει 1000...
2. Εργοδοτική εισφορά. Τί ακριβώς είναι αυτό; Λέμε ότι ο μισθός σου είναι 1000 αλλά δίνω κι άλλα 200 στο Ταμείο σου για «μετά». Έτσι για να δείχνουμε την κοινωνική ευαισθησία της εργοδοσίας... Ενώ αν λέγαμε ότι ο μισθός είναι 1200 (όπως άλλωστε υπολογίζεται για να βγεί το κέρδος του εργοδότη...) αλλά παίρνεις 900 δεν θα χτυπούσε όμορφα, δεν θα παραπλανούσε ωφέλιμα...
3. Κρατική ενίσχυση. Τί ακριβώς είναι αυτό; Λέμε ότι ναι μεν πληρώνεις φόρο Μ.Υ. 50, άρα σού μένουν 850..., αλλά ενισχύω το Ταμείο σου με 50 για «μετά».
4. Δηλαδή αν έλεγε το κράτος κατευθείαν: Παίρνεις 850 και από τους φόρους που εισπράττω από τον εργοδότη και από σένα σού καλύπτω την επιβίωση «μετά», δεν θα ήταν τουλάχιστον ειλικρινέστερο;;; Ή αλλοιώς: Πάρε 1200 και ...κόψε το λαιμό σου «μετά»{*}. Και στις δύο περιπτώσεις θα γλιτώναμε, το λιγότερο..., τους παχυλούς μισθούς των διορισμένων διοικήσεων των «Ταμείων» και την καταλήστευση των αποθεματικών τους από τους ατσίδες των ...(σο)δομημένων ομολόγων...
Η απατηλή, η δήθεν ΤΡΙΜΕΡΗΣ, χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων πρέπει να ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ. Όλα τα λεφτά, λεφτά των εργαζόμενων είναι! Όλες οι εισφορές δικές τους! Είναι ανόητο, από πλευράς των εργαζόμενων, και απατεωνίστικο, από πλευράς εργοδοτών/κράτους, να μιλάμε για ...ΤΡΙΜΕΡΗ χρηματοδότηση! Ο μισθός είναι τόσος (μεγαλύτερος), οι κρατήσεις σου είναι τόσες (μεγαλύτερες κι αυτές) και πάνε στο Ταμείο σου γι' αυτόν κι αυτόν κι αυτόν τον σκοπό. Αυτό επιτάσσει η λογική και η εντιμότητα! Άμεσα!
Και έτσι βέβαια δεν θα είχε κανένα δικαίωμα η κάθε κυβέρνηση να διορίζει τις διοικήσεις των Ταμείων για να βολεύει τους δικούς της σε θέσεις με νόμιμο (και παράνομο όπως αποδείχτηκε) κονόμι και να καταληστεύει τα αποθεματικά τους.
Είναι άξιο απορίας πώς δεν τό έχουν κάνει ΒΑΣΙΚΗ τους επιδίωξη η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αυτό και εξακολουθούν να παλεύουν για την «τριμερή» απάτη...
Η ίδια η έννοια όμως της «αποταμίευσης», αναγκαστικής, όπως πιό πάνω, είτε εκούσιας, είναι ένα μασκάρεμα της κοινωνικής ζούγκλας και λειτουργεί μιθριδατικά: Ενσταλάζει τις ιδέες της κοινωνικής ανασφάλειας και του γιατρικού της, της σώρευσης του πλούτου. Είναι το αποφασιστικό βήμα για να δικαιολογούμε μέσα μας την εκμετάλλευση που υφίστανται οι εργαζόμενοι, ώστε κάποιοι να κεφαλαιοποιούν την υπεραξία των παραγόμενων αγαθών και υπηρεσιών, να τήν έχουν για «μετά» οι καϋμένοι...
Απλό το "σχήμα": Επειδή δεν υπάρχει σοβαρή και υπεύθυνη κοινωνική μέριμνα, μάζεψε χρήματα, κάνε κομπόδεμα να τά έχεις για «ώρα ανάγκης». H αποθέωση του ατομισμού.
Άρα και ο άλλος, ο ευνοημένος, ο καπάτσος, ο άνθρωπος της "κατάστασης", των "περιστάσεων, ο τυχερός κλπ κλπ έχει κι αυτός δικαίωμα να κάνει ένα μεγαλύτερο ...κομπόδεμα για τις μεγαλύτερες ανάγκες του... Άμα τού 'ρθει δηλαδή να προσφέρει στην καλή του φρέσκες ολλανδέζικες τουλίπες, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗ..., να μην έχει χρήματα να πληρώσει να έρθουν αεροπορικώς;;;
Αυτός είναι ο μιθριδατισμός της αποταμίευσης... Κατά τα άλλα, μασκάρεμα (αλλά και ομολογία...) της αποτυχίας της κοινωνίας μας είναι.
Δεν ξέρω πότε και πως εφευρέθηκαν οι "συντάξεις γήρατος", κάποιος πιό διαβασμένος στα οικονομικά/εργασιακά ας μάς διαφωτίσει. Μπορεί και να μασκαρεύτηκαν ως εργατική κατάκτηση! Δεν τό αποκλείω.
Είναι όμως φανερό ποιόν συμφέρει αυτή η κοροϊδία: Με μέρος από το προϊόν της εργασίας των εργαζόμενων, φτάχνουμε, ως εργοδοτικό κράτος, ένα απόθεμα επαρκές για να πετάμε ένα κόκκαλο επιβίωσης σε όσους δεν είναι πλέον αποδοτικοί στις πλουτοφόρες για μάς δραστηριότητές μας. Αποφεύγουμε την κατακραυγή, ελαχιστοποιούμε τις κοινωνικές αντιδράσεις και παριστάνουμε και τον ...ευεργέτη των "απόμαχων" με δικά τους κόλλυβα...
Υπέροχη σύλληψη, άψογη σκηνοθεσία, απαράμιλλο θέατρο με συναίνεση/συμμετοχή και των θυμάτων δυστυχώς.
Οι "συντάξεις γήρατος", το προϊόν της αναγκαστικής αποταμίευσης, πρέπει να καταργηθούν. Όλοι πρέπει να εργάζονται και να πληρώνονται, ΑΝΤΑΞΙΑ της συνολικής προσφοράς τους, μέχρι να πεθάνουν.
Κι ο Γιωργάκης; {όχι ο Γ.Α.Π. παρακαλώ} Ο Γιωργάκης, μικρός αδερφός φίλης μου, που όταν τόν ρωτούσαν το "κλασσικό" «τί θέλεις να γίνεις, Γιωργάκη, όταν μεγαλώσεις» απάνταγε με στόμφο: Συνταξιούχος!
Αυτό πρίν 50 χρόνια, ακριβώς, να σκεφτείτε...
Τίιιιιι θα κάνουμε με τον Γιωργάκη;;;
Μ' όλους τους σημερινούς «Γιωργάκηδες», όλους μας δηλαδή, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, όλους εμάς που το άνευ κόπου βόλεμα τό θεωρούμε ως ύψιστη «μαγκιά» μας, ως το "κλειδί" για τον ...παράδεισο;;;
Τίιιιιι θα κάνουμε, συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια μου;;;
Μα φυσικά πρώτα-πρώτα πρέπει να ...ξαναδιαβάσουμε το πρώτο "κεφάλαιο" της αριστερής Αριστεράς για την Γενική Παιδεία που πρέπει να στοχεύει στην ανάδειξη όχι στουπωμένων με γνώσεις και "καπάτσων" άνεργων νέων αλλά αυτεξούσιων πολιτών που δεν φοβούνται τη ζωή...
-------
{*} Δεν "κηρύσσω" ούτε τον άκρατο κρατισμό (ΕΣΣΔ) ούτε την ασύδοτη αγορά (ΗΠΑ), ούτε βέβαια κάποιο μίγμα τους... Στο "κεφάλαιο" για την αποκέντρωση θα παραθέσω τη γνώμη μου για το πώς μπορεί (και πρέπει...) η κοινωνία να αντιμετωπίζει ατομικές ανάγκες. Είναι όμως απορίας άξιο, επαναλαμβάνω, το ότι σ' αυτήν την εξώφθαλμη απάτη της "τριμερούς" χρηματοδότησης συμπράττουν και κόμματα που, αυτάρεσκα, πολύ αυτάρεσκα..., δηλώνουν αριστερά. Αυτά πώς αντιλαμβάνονται την «εργοδοτική» εισφορά και την «κρατική» χρηματοδότηση;;; Όλα προϊόν της εργασίας των εργαζόμενων δεν είναι;;; Όλα ΜΙΣΘΟΣ τους δεν είναι;;; Τί «εργοδοτική-κρατική» και ...πράσιν' άλογα...
Αναδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων
Τώρα πέσαμε στα δύσκολα... Ωραίες "ιστοριούλες" τα παραπάνω.
Oυτοπικά κείμενα για ξενέρωτους από έναν φαντασιόπληκτο...
Δύσκολα θα βρεθούν πολλοί να διαφωνήσουν ότι κάπως έτσι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να λειτουργεί η κοινωνία... Πάρα πολλοί όμως, ίσως και όλοι σας..., μπορεί να θεωρείτε πως δεν είναι εφικτά, ή, όπως είπε κι ο φίλος μου ο Χρήστος Π., εσύ Ναπολέων φτιάχνεις ένα «σύστημα» για τον Ναζωραίο και τους 12 Αποστόλους... Το αρνούμαι διαρρήδην, Χρήστο μου... Είμαι κι άθεος, ο μαύρος, πώς θα μπορούσα κάτι τέτοιο;...
Ένα «σύστημα» για μιά αριστερή Αριστερά "φτιάχνω"... Μιά Αριστερά που όχι μόνο να επαγγέλεται μιά ανθρωπινότερη κοινωνία αλλά να τήν βάλει μέσα στην πραχτική της στόχευση με συγκεκριμένα αλλεπάλληλα βήματα. Διότι από μεγαλόστομες διακηρύξεις έχουμε πήξει καμμιά δεκαριά ...χιλιάδες χρόνια τώρα. Ως και οι ...Χετταίοι, λαγούς με πετραχήλια έταζαν στο «λαό».
Για κανέναν δεν είναι πρόβλημα η εργασία, μιά κάποια εργασία. Πρόβλημα είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εκτελείται και βέβαια το ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑ για το οποίο εκτελείται... Και δεν εννοώ στενά το οικονομικό αντίκρυσμα, τον μισθό (ή τα κέρδη) από μιά εργασία αλλά το γενικότερο κοινωνικό αντίκρυσμα της όποιας εργασίας.
Και καθαρά χρησιμοθηρικά αν τό δούμε, το "ζύγισμα" της προσφοράς ενός γιατρού, ας πούμε, και ενός σκουπιδιάρη, καθόλου υποχρεωτικό δεν είναι να "κλίνει" υπέρ του πρώτου. Το ίδιο για την προσφορά ενός μηχανικού και ενός ποιητή κλπ.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι αντίληψη για την εργασία, που έχει καλλιεργηθεί όπως εξυπηρετεί την «ελεύθερη» αγορά. Είναι εύκολο να λέμε ότι όλα τα επαγγέλματα, όλων των ειδών οι εργασίες είναι αναγκαίες στην κοινωνία (αλλοιώς δεν θα υπήρχαν...), αν όμως αφήσουμε την αγορά να "αποφασίσει" το αντίκρυσμα, απλώς καταργούμε την κοινωνική υφή τους και μετατρέπουμε τον εργαζόμενο σε εμπόρευμα.
Παράλληλα είναι δύσκολο (και ΘΑ είναι μέχρις ότου αλλάξουν κι άλλα πράμματα...) να "μεταφράσουμε" αυτήν μας την αντίληψη για την αναγκαιότητα όλων των ειδών εργασίας σε ΙΣΟΤΙΜΑ αισθήματά μας απέναντι στα πρόσωπα που τις εκτελούν.
Για πολύν καιρό ακόμα θα "βγάζουμε το καπέλλο" μας σε ένα γιατρό, έστω κι αν δεν κουνάει ρούπι χωρίς φακελλάκι..., ενώ θα αδιάφορα θα προσπερνούμε έναν σκουπιδιάρη, όσο ευσυνείδητα κι αν κάνει το καθήκον του. Και μην βιαστείτε να αντιτείνετε ότι από τους γιατρούς κρέμεται η ζωή μας, διότι αυτό σημαίνει ότι δεν έχετε καταλάβει {ΚΑΚΟ για σάς αυτό, ιδίως μετά την πρόσφατη απεργία τους...} πως ΚΑΙ από τους σκουπιδιάρηδες κρέμεται η υγεία μας...
Πρέπει όμως να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ αυτή μας τη νοοτροπία για να σταθεί και να προκόψει η ανθρωπινότερη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων που προτείνω, ώστε ΚΑΙ να εργαζόμαστε μέχρι θανάτου, ΚΑΙ να αμειβόμαστε με κοινωνικά κριτήρια, όχι της αγοράς, ΚΑΙ να κάνουμε εργασίες προοδευτικά ελαφρότερες, που δεν θα μάς στείλουν μιά ώρα αρχήτερα στο θάνατο...
Εδώ νομίζω έχουν θέση ένα παλιό, διδακτικό, ανέκδοτο και δυό ιστορίες "περίεργων", σπάνιων, αλλά πολύ χρήσιμων στην «ελεύθερη» αγορά επαγγελμάτων.
Όσο πιό συνοπτικά μπορώ:
TO ANEKΔOTO:
Ενός Καθηγητή Πανεπιστημίου έχει βουλώσει το σιφώνι του νιπτήρα και φωνάζει έναν υδραυλικό. Σε 10 λεπτά εκείνος το ξεβιδώνει, το καθαρίζει, το ξαναβιδώνει.
- Πόσο κάνει ο κόπος σου, λέβέντη;
- 10.000 (δραχμές, παλιό το ανέκδοτο...)
- Μά... Δέκα λεπτά δούλεψες... Δέκα χιλιάδες δραχμές για δέκα λεπτά; Εγώ Καθηγητής Πανεπιστημίου είμαι και δεν πληρώνομαι τόσα για δέκα λεπτά εργασίας...
- Κι εγώ ΠΡΙΝ Καθηγητής Πανεπιστημίου ήμουνα!
«Κόκκαλο» ο Καθηγητής...
Σπάνιο Επάγγελμα [1]: ΨΙΛΙΚΑΤΖΗΣ (κυριολεκτικά!)
Στην είσοδο (από την πλατεία Αιγύπτου) του Πεδίου του Άρεως στην Αθήνα το 1960, τήν άραζε ένας γεροντάκος. Είχε ένα πτυσσόμενο κάθισμα (σαν αυτά των ψαράδων) και ένα σακίδιο γεμάτο σακουλίτσες με ψιλά. 990 δραχμές είχε κάθε σακουλίτσα σε ψιλά, 1000 δρχ. ήταν η «ανταλλακτική» της αξία.
Κάθε τόσο, σταματούσαν μπροστά του ταξί, ήταν άνετο το σταμάτημα σε εκείνο το σημείο, τού έδιναν ένα χιλιάρικο (το μέγιστο χαρτονόμισμα εκείνης της εποχής) έπαιρναν μιά σακουλίτσα με ψιλά, που ΗΞΕΡΑΝ ότι είχε μέσα 990 δραχμές. Μιά συνήθης διαδρομή ταξί μέσα στην Αθήνα τότε κόστιζε γύρω στις 10 δραχμές. Οι ταξιτζήδες είχαν πρόβλημα με όσους έδιναν πενηντάρικο ή κατοστάρικο.
Αυτό ήταν το επάγγελμα του γεροντάκου: Να τούς διευκολύνει. Πήγαινε στην Τράπεζα πρωί-πρωί, έκανε ψιλά, τά σακούλιαζε, τούς τά πουλούσε. Με ένα λογικό κέρδος βέβαια. Ούτε παζάρια ούτε τίποτα. Τσάκ-μπάμ! 1% προμήθεια. Αν πουλούσε 10 σακουλίτσες την ημέρα έβγαζε 100 δραχμές. ΚΑΛΟ μεροκάματο τότε...
Σπάνιο Επάγγελμα [2]: ΠΩΛΗΤΗΣ ...ΧΡΟΝΟΥ (επίσης κυριολεκτικά!)
Τό είχα διαβάσει πρίν κάτι χρόνια, αμέσως μετά που είχαν αρχίσει να εγκαθίστανται τα μηχανάκια που βγάζουν χαρτάκι προτεραιότητας σε τράπεζες, ταχυδρομεία κλπ.
Πήγαινε το πρωί, αλλά και ενδιάμεσα, και τραβούσε κάμποσα χαρτάκια προτεραιότητας. Έβγαινε έξω και τα πουλούσε αργότερα στους βιαστικούς εισερχόμενους.
Το δημοσίευμα έλεγε ότι είχε πάει στην Εφορία και είχε κάνει κανονικά έναρξη επαγγέλματος με ακριβώς αυτήν την "ειδικότητα": Πωλητής Χρόνου, ότι είχε θεωρήσει βιβλίο εσόδων-εξόδων.
Όμως κατάληγε ότι τού κάνανε καταγγελία (σε ποιά άραγε βάση...) και τόν σταματήσανε.
Μπορεί το όλο δημοσίευμα να ήταν προϊόν της φαντασίας του δημοσιογράφου.
Δεν αποκλείεται... αλλά... se non ́ė vero, ́ė ben trovato!
Βλέπετε να «κολλάει» κάπου, με τη σημερινή νοοτροπία μας, μια τέτοια δραστηριότητα;;; Να είναι κάπου αντίθετη με τους νόμους της «ελεύθερης» αγοράς, όπου ο ΧΡΟΝΟΣ είναι σίγουρα ένα εμπόρευμα κι αυτός;;;
Το ...ευαγγέλιο «Time is money» έχει πάψει να ισχύει;;;
Η οφειλόμενη ΤΙΜΗ στα γηρατειά, έχει ΚΟΣΤΟΣ. Αλλά το κόστος αυτό δεν είναι οικονομικό, κόστος ...μυαλού είναι, "ψυχικό" κατά πώς λένε άλλοι. ΤΙΜΗ στα γηρατειά σημαίνει ότι τούς αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ, να προσφέρουν, μέχρι να πεθάνουν, όσο λίγο μπορούν, και να ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ όσο πρέπει με ποιοτικά ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ κριτήρια, όχι με απάνθρωπα ποσοτικά κριτήρια της, δήθεν, «ελεύθερης» αγοράς.
Αλλοιώς, έντιμα, ας εφαρμόσουμε το "Κείων Νόμιμον", το κώνειο, ή την ...εξελιγμένη μέθοδο της Soylent Green, όπως περιγράφεται στην ταινία που ανάφερα πιό πάνω, αντί να "προσφέρουμε" συντάξεις (πείνας οι περισσότερες...) και καταφρόνια.
Τους "κολλημένους" πάντως στα οικονομικά, τούς καλώ να λογαριάσουν αν στοιχίζει (από όλες τις απόψεις, της καταναλωτικής συμπεριλαμβανόμενης, αργία μήτηρ πάσης κακίας...) πιό πολύ ένας συνταξιούχος γιατρός που κάααααθεται ή ένας αμειβόμενος γέροντας γιατρός που εργάζεται στις υπηρεσίες συντροφιάς σε ανήμπορους.
Και καιρός πιά να ρίξουμε τις μάσκες: Πόσοι 55ντάρηδες π.χ. των «βαρέων» σταματούν, στ' αλήθεια, να εργάζονται μόλις πάρουν σύνταξη;;; Απλώς κάνουν ΑΛΛΗ δουλειά!
Αυτό ακριβώς προτείνω. Μόνο που το θέλω οργανωμένο για όλους εξ υπαρχής και κοινωνικά δικαιωμένο.
Τελειώνοντας αυτήν την ενότητα θέλω να τονίσω ότι μιλάμε πάντοτε για κατάργηση των συντάξεων ΓΗΡΑΤΟΣ, με ταυτόχρονη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων προσφοράς/αμοιβής. Η κοινωνική πρόνοια/μέριμνα για τους, όποιας βαθμίδας και κατηγορίας, αληθινά ανήμπορους (ελαχιστότατους δηλαδή...) είναι εντελώς άλλο πράμμα.
Δεν θα φέρει ανεργία στους νέους;;;
* Φυσικά και όχι, ούτε κάν άμεσα..., ούτε καν αν εφαρμοστούν ΑΥΡΙΟ τα προτεινόμενα. Διότι εκτός από ελάχιστους με κάποιες συντάξεις "ρετιρέ" κατά την λαϊκίστικη παπανδρεϊκή ορολογία, όλοι οι άλλοι, αν δεν είναι ανήμποροι, ΚΑΠΟΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ κάνουν και μετά την Σύνταξη. Μόνον που την κάνουν ...«μαύρη», χωρίς να φαίνονται στα μισθολόγια και φυσικά χωρίς ασφάλιση...
* Φυσικά και όχι, αφού για μιά κοινωνία επιμεριστική μιλάμε: Τόσα χρειαζόμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, τόση και τέτοια εργασία απαιτείται για να τα έχουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, αναλαμβάνει καθένας το μερίδιο της εργασίας (σε χρόνο και ως αντικείμενο) που μπορεί να εκτελέσει άνετα και με επιτυχία.
* Kι αφού ΟΛΟΙ θα εργαζόμαστε μέχρι θανάτου, στον καθέναν θα αναλογεί και ΛΙΓΟΤΕΡΗ δουλειά, κουτορνίθια, έ! κουτορνίθια! {με την καλή έννοια...}
* Μα αυτό θέλει πολλή οργάνωση...Έμ! βέβαια θέλει... Μιά εργασία θα είναι κι αυτή για κάποιους.
Τόοοοοοοοοοοοτε... εντάξει! ΤΩΡΑ, τί γίνεται;;;
*ΤΩΡΑ, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, είναι χρέος της Αριστεράς, αυτής που θέλει να είναι αριστερή βέβαια..., να μεταλαμπαδεύσει στα μέλη της πρώτα-πρώτα... και μετά στην κοινωνία, την ανθρωπιστική αντίληψη για την εργασία.
*ΤΩΡΑ, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, είναι χρέος της Αριστεράς, να αγωνιστεί για να "μετατραπεί" η ...τριμερής χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων σε ...μονομερή, σε εργατική εισφορά και μόνον με απλή ...μετονομασία των υπόλοιπων ψευδώνυμων εισφορών.
* Η συνέχεια μπορεί να είναι το να επιτρέπεται ελεύθερα η εργασία και στους συνταξιούχους, όχι να τους κόβουν τη σύνταξη για συντεχνιακούς λόγους, για να μήν υποτιμηθεί το «προϊόν»...
* Φυσικά και θέλουν πολλή μελέτη αυτά... Και χρόνο...
* Βιά-ζε-στε;;;
Αν ναί, σκεφτείτε μήπως πάσχετε από το "σύνδρομο των Δημάρχων" που τα δέντρα τα οποία φυτεύουν πρέπει να μεγαλώσουν αισθητά μέσα στην τετραετία, ώστε να ξαναφέρουν ψήφους...
Και προτιμούν συνήθως εκείνες τις απαίσιες καναδέζικες λεύκες που ναι μεν ψηλώνουν, δείχνουν δέντρα, γρήγορα αλλά και κουφιάζουν γρήγορα... Και κάποτε πέφτουν με τον πρώτο δυνατό αέρα και σκοτώνουν κόσμο... Έχει γίνει στα Γιάννενα αυτό, πρίν κάτι χρόνια. Ο νοών, έστω βιαστικός..., νοείτω!
# # # # # # #
{αρχική δημοσίευση: 5.3.08}
Ο νέος τίτλος αυτού του "κεφαλαίου" είναι παρμένος από άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στην «Καθημερινή» στις 22-3-08, που κι αυτός τον πήρε από "πανώ" της διαδήλωσης των Δασκάλων κατά του νόμου για το "Ασφαλιστικό", τον οποίο προωθούσε, και εντέλει ψήφισε, η Ν.Δ.
Δεν υποθέτω ότι οι Δάσκαλοι που έφτιαξαν και κράταγαν αυτό το "πανώ", με την προσφυή παράφραση της αρχαίας ρήσης, είχαν κατά νουν αυτά που αναπτύσσω παρακάτω... Σίγουρα δεν τά είχε ο Π. Μπ. στο άρθρο που διάβασα... Ελπίζω όμως ότι και οι μέν και ο δέ, θα συμφωνήσουν, ότι τα προτεινόμενα εξυψώνουν την εργασία, δεν την υποβαθμίζουν, όπως ο νόμος της Ν.Δ.
Μή βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες,
το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί.
Μη βροντοχτυπάς τα ζάρια, όσοι είναι παληκάρια,
τη ζωή τους τήν περνούν στις σκαλωσιές.
Προτείνεται ΕΠΙΣΗΜΩΣ, έχω κολλήσει και χαρτόσημο!, ως Κοινωνικός Ύμνος, ισόκυρος με τον Εθνικό...
«Άχ! νά 'ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο...»: Μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Τότε δεν είχε καθιερωθεί η εργάσιμη βδομάδα των 5 ημερών... Δούλευε και τα Σάββατα όλος ο κόσμος.
«...κι η Δευτέρα νά 'ταν μόνο, κάνα δυό φορές το χρόνο...»: Τραγούδι της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Δεν θυμάμαι αν έπαιζε την κόρη βιομήχανου ή εφοπλιστή...
«Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»: Από τον Άμλετ του Shakespeare
Κάτι σάπιο υπάρχει στην τρέχουσα αντίληψη για την εργασία
Η αντίληψη ότι η εργασία είναι ΤΙΜΩΡΙΑ κάποιου είδους, ότι είναι κάτι που πρέπει να επιδιώκουμε να τό αποφύγουμε, κάτι που μόνο αναγκασμένοι από την «βιωτική μέριμνα» κάνουμε, αλλοιώς ...θα καθώωωωωωωμαστε, είναι δυστυχώς πολύ παλιά.
Για τους Χριστιανούς και τους Εβραίους είναι ήδη γραμμένη στην αρχή-αρχή αυτού που αναγνωρίζουν ως πρώτο τους ιερό βιβλίο, στην Παλιά Διαθήκη. Για τις άλλες θρησκείες δεν ξέρω.
Υποψιάζομαι όμως ότι και σ' αυτές τέτοια σπέρματα αντιλήψεων πρέπει να υπάρχουν, αφού η διαπλοκή Ιερατείων και παντός είδους "κοσμικών" αρχηγών, βασιλιάδων κλπ ήταν πάντοτε σφιχτή, όταν δεν υπήρχε πλήρης ταύτιση των προσώπων βασιλιά/αρχιερέα.
Διότι το «με τον ιδρώτα του προσώπου σου...» με το οποίο όπως γράφει η "Γένεση" ο θεός τιμώρησε τους πρωτόπλαστους για το ...αμάρτημά τους να φάνε από τον καρπό της ΓΝΩΣΗΣ{*}, ήταν πάραπολύ βολικό σε παντός είδους αρχηγούς, διότι αυτοί, ως κατά τεκμήριο αναμάρτητοι, έστω εξαγνισμένοι, καμμιά ανάγκη δεν είχαν να δουλεύουν, δούλευε γι αυτούς η «τιμωρημένη» αμαρτωλή ...πλέμπα.
Βλέπετε καμμιά καλλίτερη εκδοχή της ταύτισης της εργασίας με την δουλεία;;;
Αυτό είναι το σάπιο που υπάρχει στην τρέχουσα αντίληψη για την εργασία. Κι από εκεί ακριβώς εκπηγάζουν τα ...τρία κακά της μοίρας μας... Από το δουλεύω για να ΕΧΩ, τούτο, κείνο, τ' άλλο... μέχρι την εκμετάλλευση, την κεφαλαιοποίηση της «υπεραξίας».
Μιά άλλη πλευρά, έμμεσης τώρα, δυσφήμισης, απαξίωσης της εργασίας είναι αυτή που εδράζεται στην αυτάρεσκη αλλά, αποδεδειγμένα πιά, ηλίθια αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι το ...τελειότερο δημιούργημα του Πλάστη και όλα τα υπόλοιπα πλάστηκαν για την ευχαρίστησή του.
Οπότε αν την ...αράξεις κάπου (οι βασιλιάδες στο θρόνο τους) κι απλώνοντας το χέρι αριστερά κόβεις φρούτα, δεξιά με ένα μαχαίρι σφάζεις την κόττα, το γουρουνάκι ή τον συνάνθρωπο..., νόστιμος είναι κι αυτός, είσαι εντελώς μέσα στο κλίμα της προδιαγεγραμμένης ευτυχίας, της προωρισμένης για το "τέλειον" είδος...
Μόνο τα ρολόγια και τα κορόϊδα δουλεύουν λέγαμε παλιότερα...
Και στο δεύτερο πάντως "βάθρο" των, λεγόμενων, δυτικών γλωσσών, τα λατινικά, παραπλήσια κακή αντίληψη υπάρχει για την εργασία: Το LABOR στην αρχική του σημασία σημαίνει «μπελάς»...
Δεν έχω γνώσεις για τους άλλους δύο μεγάλους κλάδους των ευρωπαϊκών γλωσσών, τα σαξωνικά και τα κέλτικα. Αν κάποιος φίλος έχει, ας μάς διαφωτίσει.
Ώρα είναι να σημειώσουμε όμως και μιά φωτεινή εξαίρεση, από την Παλιά Διαθήκη πάλι: Το ότι το μέρος στο οποίο κατεύθυνε ο Μωϋσής τον λαό του Ισραήλ αποκλήθηκε «Γή της Επαγγελίας», δεν τό θεωρώ τυχαίο. Διότι το "επάγγελμα" είναι από την ίδια ρίζα βεβαίως. Στη γή της επαγγελίας τούς οδηγούσε για να ασκήσουν τα επαγγέλματά τους, για να εργασθούν ελεύθερα, όχι διότι εκεί έτρεχαν ποτάμια με μέλι και γάλα...
Μπορεί να σάς φαίνεται «περασμένη στο φτερό» η άποψη αυτή, ίσως δεν είναι όμως. Όσοι ξέρουν Hebrew ή αραβικά, ας μάς διαφωτίσουν, για την προέλευση των αντίστοιχων λέξεων για την εργασία στις γλώσσες αυτές.
Ενδιαφέρον πάντως θα έχει να μαθαίναμε και την προέλευση των λέξεων για την εργασία στις, λεγόμενες, γλώσσες της Ανατολής. Τα ινδικά, τα κινέζικα, τα γιαπωνέζικα κλπ. Διότι εκεί επικρατεί μια γενικότερα διαφορετική αντίληψη για τη ζωή από ότι στους μονοθεϊστικούς πολιτισμούς.
Ίσως μάκρυνε κάπως η ...γλωσσολογία. Τα ονόματα, οι λέξεις και το νόημά τους όμως, σπάνια είναι τυχαία, κάτι δείχνουν, κάπου οδηγούν. Θυμηθείτε και το «αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις»...
-------
{*} Άλλο μελανό, κατάμαυρο..., σημείο αυτό! Αμάρτημα η γνώση! Και κάποιοι επιμένουν να διδάσκεται στα ΣΧΟΛΕΙΑ ! Τέτοια "σοφία"...
Να ανυψώσουμε την εργασία στο βάθρο της
Αν όμως η εργασία δεν είναι κάτι απευκταίο, κάτι που μόνο καταναγκαστικά κάνουμε, μόνο όταν δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας "αλλοιώς", τί ακριβώς είναι;
Ας καταφύγουμε πάλι στην Παλιά Διαθήκη, που αν δεν είσαι "στραβός θεολόγος", κάτι βγάζεις κι από κεί: Η ζωή των πρωτόπλαστων στον Παράδεισο αναπαριστά την περίοδο καρποσυλλογής του ανθρώπινου γένους. Άπλωναν το χέρι, έκοβαν καρπούς, έτρωγαν, χόρταιναν. Και τα νερά άφθονα, έσκυβαν, έπιναν, ξεδίψαγαν. Ήταν λίγοι τότε. Όμως έπρεπε να μετακινούνται. Και στη συνέχεια μιμήθηκαν τα σαρκοβόρα ζώα. Πρώτα από τυχαία ευρήματα καμμένων ζώων, τροφή ήταν κι αυτά. Το μυαλό τους συν τω χρόνω αναπτύσσονταν, άρχισαν να τρώνε ...τον καρπό της γνώσης. Και κατέφυγαν (και) στο κυνήγι. Μετά άρχισαν να καλλιεργούν για να περιορίσουν τις μετακινήσεις που συνεπάγονταν πολλούς κινδύνους, ειδικά για την πιτσιρικαρία... Χρειάστηκαν εργαλεία γι' αυτό. Και για την καλλιέργεια και για το κυνήγι. Ύστερα σκέφτηκαν τον καταμερισμό: Οι γυναίκες καλλιεργούσαν, πιό ταιριαστό με την φροντίδα των παιδιών, οι άντρες κυνηγούσαν. Πολλαπλασιάζονταν ταυτόχρονα, δεν τούς χωρούσε ο τόπος. Και τότε ο Κάϊν σκότωσε τον Άβελ.
Αρκετά με την Π.Δ.
Η εργασία είναι δημιουργία. Εργάζομαι, παράγω έργο, με ό,τι βρίσκω έτοιμο στη φύση δημιουργώ κάτι που εξυπηρετεί καλλίτερα τις ανάγκες μου.
Το πώς πρόκυψαν μερικοί, που "πούλησαν" στους άλλους ασφάλεια, αρχηγηλήκι, για να την "αράζουν" οι ίδιοι τρώγοντας από όσα παρήγαν οι υπόλοιποι, έχει μάλλον να κάνει με την ύπαρξη ζώων που δεν τρώγονταν αλλά, αντίθετα, κατασπάραζαν τους ανθρώπους: Όσοι, οι πιό δυνατοί, οι πιό γρήγοροι φυσιολογικά, ασχολήθηκαν με την αντιμετώπιση, με το σκότωμα τέτοιων ζώων, δεν έφερναν στην ομάδα τίποτε φαγώσιμο. Έπρεπε να τρώνε από όσα παρήγαν, μάζευαν, συλλάμβαναν οι υπόλοιποι.
Σιγά-σιγά λοιπόν κατάλαβαν ότι ο ΦΟΒΟΣ των άλλων είναι μέσον για την δικιά τους την προσωπική επιβίωση, καλοπέραση. Κι όταν αργότερα βρέθηκαν και άλλα μέσα προστασίας της ομάδας π.χ. κατοικία σε σπηλιές, φράχτες, και ο φόβος των άγριων ζώων μειώθηκε, άρα και η δικιά τους πέραση ως προστατών της ομάδας, εφεύραν άλλους τρόπους να εμπνέουν ΦΟΒΟ στην ομάδα για να τήν βολεύουν "αραχτοί": Τα φυσικά φαινόμενα, τα πνεύματα, τους θεούς κι αργότερα βέβαια τις ΑΛΛΕΣ, τις αλλοιώτικες ομάδες, τους "εχθρούς".
Συνταξιούχοι: Βάρος της κοινωνίας είστε... Ζείτε πολύ!
Δημιουργία είναι η εργασία, όχι καταναγκασμός, όχι δουλεία, όχι μπελάς. Και ως τέτοια πρέπει να τήν ασκούμε μέχρι να πεθάνουμε, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μην δημιουργούμε κάτι μέχρι να πάψουμε να υπάρχουμε. Ακόμα και οι πολύ άρρωστοι κάτι μπορούν να δημιουργήσουν. Μιά ιστορία π.χ. για τα παιδάκια. Κι αυτό δημιουργία είναι. Κι αυτό εργασία είναι. Κι αυτό κοινωνική προσφορά είναι.
Κι αυτό έχει μιά κάποια ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΞΙΑ, τόση ώστε να μην θεωρούμε ότι κάνουμε χάρη στον άρρωστο που τόν φροντίζουμε!!!
Αναρωτιέστε μήπως, οικονομίστικα, πόση ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΞΙΑ μπορεί να έχει;;; Μα ΑΚΡΙΒΩΣ τόση, όσο μάς «κοστίζει» η φροντίδα του, θέμα κοινωνικών αξιών είναι το πόσο αποτιμάται η προσφορά κάποιου! Όχι βέβαια θέμα της «ελεύθερης» αγοράς. Όσοι έτσι τό βλέπουν, έχουν ολισθήσει στην μετατροπή του ανθρώπου σε εμπόρευμα, όπως στον καιρό της δουλείας.
Δικιά μας είναι η κοινωνία, ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ και οι κοινωνικές αξίες, ό,τι θέλουμε τίς κάνουμε! Θέλουμε μια ανθρωπιστική ανθρώπινη κοινωνία; Τότε η προσφαρά καθενός είναι αυταξία: ΠΑΝΤΟΤΕ αξίζει ακριβώς όσο κοστίζει η αξιοπρεπής διαβίωσή του. Θέλουμε κοινωνία ζούγκλας, το δίκιο του ισχυρότερου, την κυριαρχία του πιό «μάγκα», ο θάνατός σου η ζωή μου, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό;;; Αυτά θέλουμε;;; Τότε η προσφορά καθενός αξίζει όσο «πιάνει στην αγορά»...
Τέτοια κοινωνία έχουμε σήμερα. Γιαυτό πρέπει να την αλλάξουμε!
Τη στιγμή που "σταθερή" κοινωνική αξία μας είναι πόσο πλούτο μπορούμε να σωρεύσουμε εκμεταλλευόμενοι την εργασία των άλλων, τότε είχε δίκιο ο κ. Σπράος (σύμβουλος του κ. Σημίτη...) που, στα "εργαλεία" τα οποία είχαν πιά παλιώσει και δεν παρήγαγαν πλέον αρκετό πλούτο για τ' αφεντικά, και στα οποία τούς πετάξαμε ένα κόκκαλο να γλείφουν, μιά "σύνταξη γήρατος", είχε δίκιο να δηλώνει ο κ. Σπράος ότι το πρόβλημα είναι πως έχει αυξηθεί πολύ το προσδόκιμο ζωής... Πως ζούνε πολλά χρόνια οι συνταξιούχοι...
Άντε, άντεεεεε, άχθη αρούρης, πεθάνετε γρήγορα για να ανακάμψει η εθνική οικονομία, να λυθεί το "ασφαλιστικό"!
Ήταν πολύ διαβασμένος ο κ. Σπράος. Είχε μάλιστα εντρυφήσει, λένε..., διεξοδικά στην Αρχαία Ιστορία και μάλιστα σε εκείνο το κεφάλαιο που περιέγραφε την τότε πρακτική των Κείων, των κατοίκων της Κέας: Το «Κείων νόμιμον»! Με κώνειο ξεφορτώνονταν οι αρχαίοι Κείοι τους γέροντες που δεν είχαν εξασφαλίσει τα πρός το ζήν, που δεν μπορούσαν να αυτοσυντηρούνται...
Αυτοί τουλάχιστον δεν ήταν υποκριτές, όπως εμείς... Που τούς πετάμε μια συνταξούλα, κάτω από (ή ίσα-ίσα με) το όριο της φτώχειας, και τούς στήνουμε με τις ώρες στις ουρές των Ιατρείων, ώστε και γρήγορα να "τά τινάξουν" και τη συνείδησή μας να έχουμε αναπαυμένη...
Κι αν κάποια φορά απαυδήσουν και κάνουν καμμιά ενοχλητική διαδήλωση μπροστά στο πρωθυπουργικό μέγαρο, στέλνουμε τα "ΜΑΤ" {Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης, μήν τό ξεχνάμε...} να τούς συνετίσουν τους παλιόγερους...
Κάπου εκεί μεταξύ 1965-70, αν δεν με απατά η μνήμη, είχαν προβληθεί δύο ταινίες:
* New York 03.00 am - Νέα Υόρκη, πρωί ώρα 3
* Soylent Green - Νέα Υόρκη 2040
Η πρώτη, σπονδυλωτή, ρεαλιστική, δείχνει μεταξύ άλλων τη σχέση ενός συνταξιούχου πατέρα με τον, "επιτυχημένο", γυιό του. Βρείτε την..., σε καμμιά κινηματογραφική λέσχη ίσως, και δείτε την. Είναι σπουδαία έτσι κι αλλοιώς.
Η δεύτερη, φουτουριστική και σχεδόν προφητική δυστυχώς, δείχνει, μεταξύ άλλων κι αυτή, μια εκδοχή "ευθανασίας"... Ευθανασίας όμως ΟΧΙ για απελπισμένους, χωρίς προοπτική θεραπείας, ασθενείς αλλά για υγιείς ΑΠΟΜΑΧΟΥΣ, συνταξιούχους... Βρείτε την και δείτε την κι αυτήν, αξίζει.
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των "συντάξεων γήρατος". Αργία μήτηρ πάσης κακίας...
Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο να καταργηθεί κάθε έννοια σύνταξης γήρατος. Αν αποφασίσουμε βέβαια ως κοινωνία να πάψουμε να υποκρινόμαστε και να στρουθοκαμηλίζουμε. Θα τά πούμε παρακάτω.
Τώρα ας δούμε πως πρόκυψε η καθιέρωση της "σύνταξης γήρατος", ποιός είχε και έχει συμφέρον από αυτή.
Σίγουρα ΟΧΙ οι Συνταξιούχοι..., σάς προκαταλαμβάνω.
Το πιό ευλογοφανές επιχείρημα για τις συντάξεις γήρατος είναι ότι πρόκειται για μιά αναγκαστική αποταμίευση κατά την περίοδο εργασίας {στην οποία συμμετέχει και το κράτος και οι εργοδότες, η ...διαβόητη "τριμερής" χρηματοδότηση, θα δούμε πόσο μεγάλο ψέμμα είναι αυτό...} το προϊόν της οποίας αποδίδεται στον εργασθέντα, όταν σταματήσει να εργάζεται λόγω ηλικίας.
Αν δεν ήταν θεσμοθετημένη η παρακράτηση κάποιου ποσού από τις αμοιβές του σε τακτά διαστήματα, δεν θα το έκανε μόνος του άρα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει «μετά».
Ευλογοφανές; Σίγουρα! Εύλογο; Καθόλου! Απάτη, φενάκη, ψέμμα; Σίιιιιιιιιιιιιιιιγουρα!!!
1. Κράτηση μισθού. Τί ακριβώς είναι αυτό; Λέμε στον εργαζόμενο ότι ο μισθός σου είναι 1000 αλλά θα σού δίνουμε 900 και τα 100 θα πάνε στο Ταμείο σου για «μετά». Έτσι για να τον κοροϊδεύουμε ότι παίρνει 1000...
2. Εργοδοτική εισφορά. Τί ακριβώς είναι αυτό; Λέμε ότι ο μισθός σου είναι 1000 αλλά δίνω κι άλλα 200 στο Ταμείο σου για «μετά». Έτσι για να δείχνουμε την κοινωνική ευαισθησία της εργοδοσίας... Ενώ αν λέγαμε ότι ο μισθός είναι 1200 (όπως άλλωστε υπολογίζεται για να βγεί το κέρδος του εργοδότη...) αλλά παίρνεις 900 δεν θα χτυπούσε όμορφα, δεν θα παραπλανούσε ωφέλιμα...
3. Κρατική ενίσχυση. Τί ακριβώς είναι αυτό; Λέμε ότι ναι μεν πληρώνεις φόρο Μ.Υ. 50, άρα σού μένουν 850..., αλλά ενισχύω το Ταμείο σου με 50 για «μετά».
4. Δηλαδή αν έλεγε το κράτος κατευθείαν: Παίρνεις 850 και από τους φόρους που εισπράττω από τον εργοδότη και από σένα σού καλύπτω την επιβίωση «μετά», δεν θα ήταν τουλάχιστον ειλικρινέστερο;;; Ή αλλοιώς: Πάρε 1200 και ...κόψε το λαιμό σου «μετά»{*}. Και στις δύο περιπτώσεις θα γλιτώναμε, το λιγότερο..., τους παχυλούς μισθούς των διορισμένων διοικήσεων των «Ταμείων» και την καταλήστευση των αποθεματικών τους από τους ατσίδες των ...(σο)δομημένων ομολόγων...
Η απατηλή, η δήθεν ΤΡΙΜΕΡΗΣ, χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων πρέπει να ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ. Όλα τα λεφτά, λεφτά των εργαζόμενων είναι! Όλες οι εισφορές δικές τους! Είναι ανόητο, από πλευράς των εργαζόμενων, και απατεωνίστικο, από πλευράς εργοδοτών/κράτους, να μιλάμε για ...ΤΡΙΜΕΡΗ χρηματοδότηση! Ο μισθός είναι τόσος (μεγαλύτερος), οι κρατήσεις σου είναι τόσες (μεγαλύτερες κι αυτές) και πάνε στο Ταμείο σου γι' αυτόν κι αυτόν κι αυτόν τον σκοπό. Αυτό επιτάσσει η λογική και η εντιμότητα! Άμεσα!
Και έτσι βέβαια δεν θα είχε κανένα δικαίωμα η κάθε κυβέρνηση να διορίζει τις διοικήσεις των Ταμείων για να βολεύει τους δικούς της σε θέσεις με νόμιμο (και παράνομο όπως αποδείχτηκε) κονόμι και να καταληστεύει τα αποθεματικά τους.
Είναι άξιο απορίας πώς δεν τό έχουν κάνει ΒΑΣΙΚΗ τους επιδίωξη η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αυτό και εξακολουθούν να παλεύουν για την «τριμερή» απάτη...
Η ίδια η έννοια όμως της «αποταμίευσης», αναγκαστικής, όπως πιό πάνω, είτε εκούσιας, είναι ένα μασκάρεμα της κοινωνικής ζούγκλας και λειτουργεί μιθριδατικά: Ενσταλάζει τις ιδέες της κοινωνικής ανασφάλειας και του γιατρικού της, της σώρευσης του πλούτου. Είναι το αποφασιστικό βήμα για να δικαιολογούμε μέσα μας την εκμετάλλευση που υφίστανται οι εργαζόμενοι, ώστε κάποιοι να κεφαλαιοποιούν την υπεραξία των παραγόμενων αγαθών και υπηρεσιών, να τήν έχουν για «μετά» οι καϋμένοι...
Απλό το "σχήμα": Επειδή δεν υπάρχει σοβαρή και υπεύθυνη κοινωνική μέριμνα, μάζεψε χρήματα, κάνε κομπόδεμα να τά έχεις για «ώρα ανάγκης». H αποθέωση του ατομισμού.
Άρα και ο άλλος, ο ευνοημένος, ο καπάτσος, ο άνθρωπος της "κατάστασης", των "περιστάσεων, ο τυχερός κλπ κλπ έχει κι αυτός δικαίωμα να κάνει ένα μεγαλύτερο ...κομπόδεμα για τις μεγαλύτερες ανάγκες του... Άμα τού 'ρθει δηλαδή να προσφέρει στην καλή του φρέσκες ολλανδέζικες τουλίπες, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗ..., να μην έχει χρήματα να πληρώσει να έρθουν αεροπορικώς;;;
Αυτός είναι ο μιθριδατισμός της αποταμίευσης... Κατά τα άλλα, μασκάρεμα (αλλά και ομολογία...) της αποτυχίας της κοινωνίας μας είναι.
Δεν ξέρω πότε και πως εφευρέθηκαν οι "συντάξεις γήρατος", κάποιος πιό διαβασμένος στα οικονομικά/εργασιακά ας μάς διαφωτίσει. Μπορεί και να μασκαρεύτηκαν ως εργατική κατάκτηση! Δεν τό αποκλείω.
Είναι όμως φανερό ποιόν συμφέρει αυτή η κοροϊδία: Με μέρος από το προϊόν της εργασίας των εργαζόμενων, φτάχνουμε, ως εργοδοτικό κράτος, ένα απόθεμα επαρκές για να πετάμε ένα κόκκαλο επιβίωσης σε όσους δεν είναι πλέον αποδοτικοί στις πλουτοφόρες για μάς δραστηριότητές μας. Αποφεύγουμε την κατακραυγή, ελαχιστοποιούμε τις κοινωνικές αντιδράσεις και παριστάνουμε και τον ...ευεργέτη των "απόμαχων" με δικά τους κόλλυβα...
Υπέροχη σύλληψη, άψογη σκηνοθεσία, απαράμιλλο θέατρο με συναίνεση/συμμετοχή και των θυμάτων δυστυχώς.
Οι "συντάξεις γήρατος", το προϊόν της αναγκαστικής αποταμίευσης, πρέπει να καταργηθούν. Όλοι πρέπει να εργάζονται και να πληρώνονται, ΑΝΤΑΞΙΑ της συνολικής προσφοράς τους, μέχρι να πεθάνουν.
Κι ο Γιωργάκης; {όχι ο Γ.Α.Π. παρακαλώ} Ο Γιωργάκης, μικρός αδερφός φίλης μου, που όταν τόν ρωτούσαν το "κλασσικό" «τί θέλεις να γίνεις, Γιωργάκη, όταν μεγαλώσεις» απάνταγε με στόμφο: Συνταξιούχος!
Αυτό πρίν 50 χρόνια, ακριβώς, να σκεφτείτε...
Τίιιιιι θα κάνουμε με τον Γιωργάκη;;;
Μ' όλους τους σημερινούς «Γιωργάκηδες», όλους μας δηλαδή, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, όλους εμάς που το άνευ κόπου βόλεμα τό θεωρούμε ως ύψιστη «μαγκιά» μας, ως το "κλειδί" για τον ...παράδεισο;;;
Τίιιιιι θα κάνουμε, συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια μου;;;
Μα φυσικά πρώτα-πρώτα πρέπει να ...ξαναδιαβάσουμε το πρώτο "κεφάλαιο" της αριστερής Αριστεράς για την Γενική Παιδεία που πρέπει να στοχεύει στην ανάδειξη όχι στουπωμένων με γνώσεις και "καπάτσων" άνεργων νέων αλλά αυτεξούσιων πολιτών που δεν φοβούνται τη ζωή...
-------
{*} Δεν "κηρύσσω" ούτε τον άκρατο κρατισμό (ΕΣΣΔ) ούτε την ασύδοτη αγορά (ΗΠΑ), ούτε βέβαια κάποιο μίγμα τους... Στο "κεφάλαιο" για την αποκέντρωση θα παραθέσω τη γνώμη μου για το πώς μπορεί (και πρέπει...) η κοινωνία να αντιμετωπίζει ατομικές ανάγκες. Είναι όμως απορίας άξιο, επαναλαμβάνω, το ότι σ' αυτήν την εξώφθαλμη απάτη της "τριμερούς" χρηματοδότησης συμπράττουν και κόμματα που, αυτάρεσκα, πολύ αυτάρεσκα..., δηλώνουν αριστερά. Αυτά πώς αντιλαμβάνονται την «εργοδοτική» εισφορά και την «κρατική» χρηματοδότηση;;; Όλα προϊόν της εργασίας των εργαζόμενων δεν είναι;;; Όλα ΜΙΣΘΟΣ τους δεν είναι;;; Τί «εργοδοτική-κρατική» και ...πράσιν' άλογα...
Αναδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων
Τώρα πέσαμε στα δύσκολα... Ωραίες "ιστοριούλες" τα παραπάνω.
Oυτοπικά κείμενα για ξενέρωτους από έναν φαντασιόπληκτο...
Δύσκολα θα βρεθούν πολλοί να διαφωνήσουν ότι κάπως έτσι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να λειτουργεί η κοινωνία... Πάρα πολλοί όμως, ίσως και όλοι σας..., μπορεί να θεωρείτε πως δεν είναι εφικτά, ή, όπως είπε κι ο φίλος μου ο Χρήστος Π., εσύ Ναπολέων φτιάχνεις ένα «σύστημα» για τον Ναζωραίο και τους 12 Αποστόλους... Το αρνούμαι διαρρήδην, Χρήστο μου... Είμαι κι άθεος, ο μαύρος, πώς θα μπορούσα κάτι τέτοιο;...
Ένα «σύστημα» για μιά αριστερή Αριστερά "φτιάχνω"... Μιά Αριστερά που όχι μόνο να επαγγέλεται μιά ανθρωπινότερη κοινωνία αλλά να τήν βάλει μέσα στην πραχτική της στόχευση με συγκεκριμένα αλλεπάλληλα βήματα. Διότι από μεγαλόστομες διακηρύξεις έχουμε πήξει καμμιά δεκαριά ...χιλιάδες χρόνια τώρα. Ως και οι ...Χετταίοι, λαγούς με πετραχήλια έταζαν στο «λαό».
Για κανέναν δεν είναι πρόβλημα η εργασία, μιά κάποια εργασία. Πρόβλημα είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εκτελείται και βέβαια το ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑ για το οποίο εκτελείται... Και δεν εννοώ στενά το οικονομικό αντίκρυσμα, τον μισθό (ή τα κέρδη) από μιά εργασία αλλά το γενικότερο κοινωνικό αντίκρυσμα της όποιας εργασίας.
Και καθαρά χρησιμοθηρικά αν τό δούμε, το "ζύγισμα" της προσφοράς ενός γιατρού, ας πούμε, και ενός σκουπιδιάρη, καθόλου υποχρεωτικό δεν είναι να "κλίνει" υπέρ του πρώτου. Το ίδιο για την προσφορά ενός μηχανικού και ενός ποιητή κλπ.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι αντίληψη για την εργασία, που έχει καλλιεργηθεί όπως εξυπηρετεί την «ελεύθερη» αγορά. Είναι εύκολο να λέμε ότι όλα τα επαγγέλματα, όλων των ειδών οι εργασίες είναι αναγκαίες στην κοινωνία (αλλοιώς δεν θα υπήρχαν...), αν όμως αφήσουμε την αγορά να "αποφασίσει" το αντίκρυσμα, απλώς καταργούμε την κοινωνική υφή τους και μετατρέπουμε τον εργαζόμενο σε εμπόρευμα.
Παράλληλα είναι δύσκολο (και ΘΑ είναι μέχρις ότου αλλάξουν κι άλλα πράμματα...) να "μεταφράσουμε" αυτήν μας την αντίληψη για την αναγκαιότητα όλων των ειδών εργασίας σε ΙΣΟΤΙΜΑ αισθήματά μας απέναντι στα πρόσωπα που τις εκτελούν.
Για πολύν καιρό ακόμα θα "βγάζουμε το καπέλλο" μας σε ένα γιατρό, έστω κι αν δεν κουνάει ρούπι χωρίς φακελλάκι..., ενώ θα αδιάφορα θα προσπερνούμε έναν σκουπιδιάρη, όσο ευσυνείδητα κι αν κάνει το καθήκον του. Και μην βιαστείτε να αντιτείνετε ότι από τους γιατρούς κρέμεται η ζωή μας, διότι αυτό σημαίνει ότι δεν έχετε καταλάβει {ΚΑΚΟ για σάς αυτό, ιδίως μετά την πρόσφατη απεργία τους...} πως ΚΑΙ από τους σκουπιδιάρηδες κρέμεται η υγεία μας...
Πρέπει όμως να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ αυτή μας τη νοοτροπία για να σταθεί και να προκόψει η ανθρωπινότερη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων που προτείνω, ώστε ΚΑΙ να εργαζόμαστε μέχρι θανάτου, ΚΑΙ να αμειβόμαστε με κοινωνικά κριτήρια, όχι της αγοράς, ΚΑΙ να κάνουμε εργασίες προοδευτικά ελαφρότερες, που δεν θα μάς στείλουν μιά ώρα αρχήτερα στο θάνατο...
Εδώ νομίζω έχουν θέση ένα παλιό, διδακτικό, ανέκδοτο και δυό ιστορίες "περίεργων", σπάνιων, αλλά πολύ χρήσιμων στην «ελεύθερη» αγορά επαγγελμάτων.
Όσο πιό συνοπτικά μπορώ:
TO ANEKΔOTO:
Ενός Καθηγητή Πανεπιστημίου έχει βουλώσει το σιφώνι του νιπτήρα και φωνάζει έναν υδραυλικό. Σε 10 λεπτά εκείνος το ξεβιδώνει, το καθαρίζει, το ξαναβιδώνει.
- Πόσο κάνει ο κόπος σου, λέβέντη;
- 10.000 (δραχμές, παλιό το ανέκδοτο...)
- Μά... Δέκα λεπτά δούλεψες... Δέκα χιλιάδες δραχμές για δέκα λεπτά; Εγώ Καθηγητής Πανεπιστημίου είμαι και δεν πληρώνομαι τόσα για δέκα λεπτά εργασίας...
- Κι εγώ ΠΡΙΝ Καθηγητής Πανεπιστημίου ήμουνα!
«Κόκκαλο» ο Καθηγητής...
Σπάνιο Επάγγελμα [1]: ΨΙΛΙΚΑΤΖΗΣ (κυριολεκτικά!)
Στην είσοδο (από την πλατεία Αιγύπτου) του Πεδίου του Άρεως στην Αθήνα το 1960, τήν άραζε ένας γεροντάκος. Είχε ένα πτυσσόμενο κάθισμα (σαν αυτά των ψαράδων) και ένα σακίδιο γεμάτο σακουλίτσες με ψιλά. 990 δραχμές είχε κάθε σακουλίτσα σε ψιλά, 1000 δρχ. ήταν η «ανταλλακτική» της αξία.
Κάθε τόσο, σταματούσαν μπροστά του ταξί, ήταν άνετο το σταμάτημα σε εκείνο το σημείο, τού έδιναν ένα χιλιάρικο (το μέγιστο χαρτονόμισμα εκείνης της εποχής) έπαιρναν μιά σακουλίτσα με ψιλά, που ΗΞΕΡΑΝ ότι είχε μέσα 990 δραχμές. Μιά συνήθης διαδρομή ταξί μέσα στην Αθήνα τότε κόστιζε γύρω στις 10 δραχμές. Οι ταξιτζήδες είχαν πρόβλημα με όσους έδιναν πενηντάρικο ή κατοστάρικο.
Αυτό ήταν το επάγγελμα του γεροντάκου: Να τούς διευκολύνει. Πήγαινε στην Τράπεζα πρωί-πρωί, έκανε ψιλά, τά σακούλιαζε, τούς τά πουλούσε. Με ένα λογικό κέρδος βέβαια. Ούτε παζάρια ούτε τίποτα. Τσάκ-μπάμ! 1% προμήθεια. Αν πουλούσε 10 σακουλίτσες την ημέρα έβγαζε 100 δραχμές. ΚΑΛΟ μεροκάματο τότε...
Σπάνιο Επάγγελμα [2]: ΠΩΛΗΤΗΣ ...ΧΡΟΝΟΥ (επίσης κυριολεκτικά!)
Τό είχα διαβάσει πρίν κάτι χρόνια, αμέσως μετά που είχαν αρχίσει να εγκαθίστανται τα μηχανάκια που βγάζουν χαρτάκι προτεραιότητας σε τράπεζες, ταχυδρομεία κλπ.
Πήγαινε το πρωί, αλλά και ενδιάμεσα, και τραβούσε κάμποσα χαρτάκια προτεραιότητας. Έβγαινε έξω και τα πουλούσε αργότερα στους βιαστικούς εισερχόμενους.
Το δημοσίευμα έλεγε ότι είχε πάει στην Εφορία και είχε κάνει κανονικά έναρξη επαγγέλματος με ακριβώς αυτήν την "ειδικότητα": Πωλητής Χρόνου, ότι είχε θεωρήσει βιβλίο εσόδων-εξόδων.
Όμως κατάληγε ότι τού κάνανε καταγγελία (σε ποιά άραγε βάση...) και τόν σταματήσανε.
Μπορεί το όλο δημοσίευμα να ήταν προϊόν της φαντασίας του δημοσιογράφου.
Δεν αποκλείεται... αλλά... se non ́ė vero, ́ė ben trovato!
Βλέπετε να «κολλάει» κάπου, με τη σημερινή νοοτροπία μας, μια τέτοια δραστηριότητα;;; Να είναι κάπου αντίθετη με τους νόμους της «ελεύθερης» αγοράς, όπου ο ΧΡΟΝΟΣ είναι σίγουρα ένα εμπόρευμα κι αυτός;;;
Το ...ευαγγέλιο «Time is money» έχει πάψει να ισχύει;;;
Η οφειλόμενη ΤΙΜΗ στα γηρατειά, έχει ΚΟΣΤΟΣ. Αλλά το κόστος αυτό δεν είναι οικονομικό, κόστος ...μυαλού είναι, "ψυχικό" κατά πώς λένε άλλοι. ΤΙΜΗ στα γηρατειά σημαίνει ότι τούς αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ, να προσφέρουν, μέχρι να πεθάνουν, όσο λίγο μπορούν, και να ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ όσο πρέπει με ποιοτικά ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ κριτήρια, όχι με απάνθρωπα ποσοτικά κριτήρια της, δήθεν, «ελεύθερης» αγοράς.
Αλλοιώς, έντιμα, ας εφαρμόσουμε το "Κείων Νόμιμον", το κώνειο, ή την ...εξελιγμένη μέθοδο της Soylent Green, όπως περιγράφεται στην ταινία που ανάφερα πιό πάνω, αντί να "προσφέρουμε" συντάξεις (πείνας οι περισσότερες...) και καταφρόνια.
Τους "κολλημένους" πάντως στα οικονομικά, τούς καλώ να λογαριάσουν αν στοιχίζει (από όλες τις απόψεις, της καταναλωτικής συμπεριλαμβανόμενης, αργία μήτηρ πάσης κακίας...) πιό πολύ ένας συνταξιούχος γιατρός που κάααααθεται ή ένας αμειβόμενος γέροντας γιατρός που εργάζεται στις υπηρεσίες συντροφιάς σε ανήμπορους.
Και καιρός πιά να ρίξουμε τις μάσκες: Πόσοι 55ντάρηδες π.χ. των «βαρέων» σταματούν, στ' αλήθεια, να εργάζονται μόλις πάρουν σύνταξη;;; Απλώς κάνουν ΑΛΛΗ δουλειά!
Αυτό ακριβώς προτείνω. Μόνο που το θέλω οργανωμένο για όλους εξ υπαρχής και κοινωνικά δικαιωμένο.
Τελειώνοντας αυτήν την ενότητα θέλω να τονίσω ότι μιλάμε πάντοτε για κατάργηση των συντάξεων ΓΗΡΑΤΟΣ, με ταυτόχρονη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων προσφοράς/αμοιβής. Η κοινωνική πρόνοια/μέριμνα για τους, όποιας βαθμίδας και κατηγορίας, αληθινά ανήμπορους (ελαχιστότατους δηλαδή...) είναι εντελώς άλλο πράμμα.
Δεν θα φέρει ανεργία στους νέους;;;
* Φυσικά και όχι, ούτε κάν άμεσα..., ούτε καν αν εφαρμοστούν ΑΥΡΙΟ τα προτεινόμενα. Διότι εκτός από ελάχιστους με κάποιες συντάξεις "ρετιρέ" κατά την λαϊκίστικη παπανδρεϊκή ορολογία, όλοι οι άλλοι, αν δεν είναι ανήμποροι, ΚΑΠΟΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ κάνουν και μετά την Σύνταξη. Μόνον που την κάνουν ...«μαύρη», χωρίς να φαίνονται στα μισθολόγια και φυσικά χωρίς ασφάλιση...
* Φυσικά και όχι, αφού για μιά κοινωνία επιμεριστική μιλάμε: Τόσα χρειαζόμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, τόση και τέτοια εργασία απαιτείται για να τα έχουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, αναλαμβάνει καθένας το μερίδιο της εργασίας (σε χρόνο και ως αντικείμενο) που μπορεί να εκτελέσει άνετα και με επιτυχία.
* Kι αφού ΟΛΟΙ θα εργαζόμαστε μέχρι θανάτου, στον καθέναν θα αναλογεί και ΛΙΓΟΤΕΡΗ δουλειά, κουτορνίθια, έ! κουτορνίθια! {με την καλή έννοια...}
* Μα αυτό θέλει πολλή οργάνωση...Έμ! βέβαια θέλει... Μιά εργασία θα είναι κι αυτή για κάποιους.
Τόοοοοοοοοοοοτε... εντάξει! ΤΩΡΑ, τί γίνεται;;;
*ΤΩΡΑ, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, είναι χρέος της Αριστεράς, αυτής που θέλει να είναι αριστερή βέβαια..., να μεταλαμπαδεύσει στα μέλη της πρώτα-πρώτα... και μετά στην κοινωνία, την ανθρωπιστική αντίληψη για την εργασία.
*ΤΩΡΑ, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, είναι χρέος της Αριστεράς, να αγωνιστεί για να "μετατραπεί" η ...τριμερής χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων σε ...μονομερή, σε εργατική εισφορά και μόνον με απλή ...μετονομασία των υπόλοιπων ψευδώνυμων εισφορών.
* Η συνέχεια μπορεί να είναι το να επιτρέπεται ελεύθερα η εργασία και στους συνταξιούχους, όχι να τους κόβουν τη σύνταξη για συντεχνιακούς λόγους, για να μήν υποτιμηθεί το «προϊόν»...
* Φυσικά και θέλουν πολλή μελέτη αυτά... Και χρόνο...
* Βιά-ζε-στε;;;
Αν ναί, σκεφτείτε μήπως πάσχετε από το "σύνδρομο των Δημάρχων" που τα δέντρα τα οποία φυτεύουν πρέπει να μεγαλώσουν αισθητά μέσα στην τετραετία, ώστε να ξαναφέρουν ψήφους...
Και προτιμούν συνήθως εκείνες τις απαίσιες καναδέζικες λεύκες που ναι μεν ψηλώνουν, δείχνουν δέντρα, γρήγορα αλλά και κουφιάζουν γρήγορα... Και κάποτε πέφτουν με τον πρώτο δυνατό αέρα και σκοτώνουν κόσμο... Έχει γίνει στα Γιάννενα αυτό, πρίν κάτι χρόνια. Ο νοών, έστω βιαστικός..., νοείτω!
# # # # # # #
{αρχική δημοσίευση: 5.3.08}
5. Φόβος, Βία, Κράτος: Τρία αδέρφια...
Κι η ασφάλεια; Τί ακριβώς είναι;
Οι αρχαίοι ημών, περίπου..., πρόγονοι στην Μυθολογία τους ανέφεραν ότι το Κράτος και η Βία ήταν τα δύο από τα τρία αδέρφια (το τρίτο ήταν ο Φόβος) που κάρφωσαν τον Προμηθέα στον Καύκασο. Και βέβαια η μέχρι τότε εμπειρία {αλλά και δυστυχώς και η μέχρι σήμερα...} δικαιώνει αυτήν την αναφορά. Κι αν στη θέση του Προμηθέα, υπονοήσουμε τη ΓΝΩΣΗ που αυτός πρόσφερε στους ανθρώπους η εικόνα «στρογγυλεύει» μιά χαρά...
Είναι όμως «εκ φύσεως» έτσι; Ή είναι απλώς ένα ακόμα απάνθρωπο ανθρώπινο κατασκεύασμα; Υπάρχει εγγενής λόγος, που το Κράτος δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τα αδέρφια του την Βία και τον Φόβο; Ή "απλώς" έτσι τούς βολεύει να πιστεύουμε; ΔΕN υποθέτω ότι υπάρχει κανείς που να μην καταλαβαίνει ποιούς βολεύει η εγκαθίδρυση και διατήρηση μιας τέτοιας αντίληψης.
Δεν είναι ο στόχος μου να παραθέσω μια ηθικολογική πραγματεία. Αναγκαστικά όμως θα αναφέρω, όσο μπορώ συνοπτικότερα, μερικά πράγματα ηθικής φύσης, με στόχο να δείξω ότι «Μπορεί να γίνει κι αλλοιώς» !
Βία και βιασύνη... Μήπως είναι το ίδιο (σχεδόν...) πράγμα;;;
Η φίλη, εύχομαι και συναγωνίστρια, Βάσια μού έδωσε την ιδέα να τό ψάξω κι αυτό.
Βία (καταναγκασμός) και βία (βιασύνη) είναι βέβαια η ίδια λέξη.
Σημαίνουν άραγε κάτι στ' αλήθεια διαφορετικό ή μήπως...
Μήπως η ΔΕΥΤΕΡΗ έννοια είναι μια "καλή" δικαιολογία για την ΠΡΩΤΗ;;; Μήπως είναι το..."alter ego" της;;;
Αυτό φαίνεται καλλίτερα αν σκεφτούμε τα επιρρήματα "βιαστικά" και "βεβιασμένα". Ό,τι γίνεται βιαστικά γίνεται και βεβιασμένα. Ή έτσι το πείτε ή αλλοιώς ο άλλος θα καταλάβει περίπου το ίδιο πράγμα.
Στο "κεφάλαιο" -άχ! αυτή η πάμπλουτη ελληνική γλώσσα...- για τις δημοκρατικές διαδικασίες είχα τονίσει και επαναλάβει αρκετές φορές ότι το πρώτο που επισείουν οι ΕτΔ {θυμίζω: Επαγγελματίες της Διαδικασίας} σε Συνελεύσεις, την Βουλή, κλπ είναι η έλλειψη χρόνου!!! Που 99 φορές στις 100 τήν προκαλούν ή είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι. Διότι... αφού δεν έχουμε χρόνο... πρέπει να βιαστούμε!
Και ακριβώς αυτό συμβαίνει... Καταλήγουμε να ...ΒΙΑΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ τους ΕτΔ, που με βάση την "έλλειψη χρόνου", μάς ωθούν να παραβλέψουμε κάποιες δημοκρατικές διαδικασίες(*), ώστε να εκμαιεύσουν τις αποφάσεις που τούς είναι αρεστές, αφού «δεν υπάρχει χρόνος» να ψάξουμε για άλλη λύση κλπ κλπ κλπ
Η μία βία φέρνει την άλλη βία, τον βιασμό, τον εκβιασμό.
Θυμηθείτε το την επόμενη φορά: Όταν ένας ΕτΔ προβάλλει αυτό το επιχείρημα "έλλειψη χρόνου-βιαστική απόφαση" θέλει απλώς να εκβιάσει κάποια απόφαση, ενώ για την έλλειψη χρόνου (ακόμα και πραγματική να είναι) ο ίδιος ευθύνεται που δεν ΠΡΟΒΛΕΨΕ σωστά, άρα τόν στέλνουμε "σπιτάκι του" και αποφασίζουμε νηφάλια.
Ποτέ δεν θά 'μαστε χαμένοι, ειδικά μακροπρόθεσμα. Η δημοκρατία ποτέ δεν πρέπει να βιάζεται! Για να μην ΒΙΑΖΕΤΑΙ !
-----------
(*) Θυμίζω ότι η δημοκρατία ΔΕΝ επιδέχεται ...ποσοστώσεις, δεν μπορεί να έναι λιγότερη ή περισσότερη... Ή είναι ή ΔΕΝ είναι δημοκρατία. Εσείς θυμηθείτε και την γνώμη του Hugo Black... Αναλυτικά στο {2ο} "κεφάλαιο".
Βία και πόνος... Αυτά ΕΙΝΑΙ αδέρφια!
Η βία στη φύση είναι εγγενής, στην γήϊνη φύση τουλάχιστον. Αλλού, δεν ξέρουμε ακόμα. Από τα, εκατοντάδες υποθέτω, παραδείγματα βίας θα παραθέσω μερικά, συνήθη, πασίγνωστα, αλλά και κάποια άλλα που δεν είναι τόσο φανερά.
Πριν όμως θα δώσω τον "απόλυτο ορισμό" της βίας: Βία ασκεί μιά ύπαρξη εναντίον (ή επί) μιάς άλλης, όταν κάνει κάτι που τήν επιρρεάζει, χωρίς να "τήν ρωτήσει".
Καί ως "ύπαρξη" εννοείται κάθε όν που, σε δοσμένες συνθήκες, δρα αυτόνομα, αυτεξούσια. Υπάρξεις μ' αυτή την έννοια είναι τα μικροσωματίδια (quarks, ηλεκτρόνια κλπ), τα άτομα, τα μόρια, οι μικροοργανισμοί, οι ιοί κλπ., τα φυτά, τα ζώα, η Γή, ο Ήλιος, οι Γαλαξίες και όλο το «Σύμπαν» βέβαια.
Πάμε παρακάτω...
Κι ας αρχίσουμε από την ανθρώπινη βία.
- Βία ασκούμε, όταν κόβουμε ένα λουλουδάκι για να τό προσφέρουμε στην καλή μας.
- Βία ασκούμε, όταν παίρνουμε ένα φάρμακο για να σκοτώσουμε κάποια μικρόβια.
- Βία ασκούμε, όταν σμίγουμε οξυγόνο με υδρογόνο για να φτιάξουμε νερό...
- Βία ασκούμε, όταν καίμε το κακόμοιρο το πετρέλαιο για να ζεσταθούμε...
* Και δεν αντέχω να μην "καρφώσω" τους χορτοφάγους, που δεν τρώνε, λέει, κρέας επειδή τρέχει αίμα... Όταν κόβουν ένα σύκο, τρέχει ένα άσπρο κολλώδες υγρό από τη συκιά. Δεν είναι το «αίμα» της συκιάς αυτό;;; Είναι σίγουροι ότι δεν κλαίει η συκιά;;; Επειδή δεν τήν ακούνε;;; Μόνο τα γουρουνάκια που στριγγλίζουν, όταν σφάζονται, ακούνε;;;
Εκάς η υποκρισία κι ο στρουθοκαμηλισμός!
Όχι δεν πάω να σάς "μιθριδατίσω" στην βία. Αλλού τό πάω.
- Βία ασκεί ένα ηλεκτρόνιο, όταν απωθεί το διπλανό του τό ρίχνει πάνω σε ένα πρωτόνιο, και νά 'το, νά 'το! ένα μόριο υδρογόνου! Τέλειωσε η αυθυπαρξία του φουκαριάρικου του ηλεκτρόνιου (και του πρωτόνιου)...
- Βία ασκεί ένας Γαλαξίας, όταν έλκει τον διπλανό του και αγκαλίτσα πέφτουν στην ...παρακεί "μαύρη τρύπα", που τούς καταβροχθίζει στο ...πίτς-φυτίλι.
- Βιαιότατο, λένε οι επιστήμονες Κοσμολόγοι, ότι ήταν το Big Bang! Η "ιδρυτική πράξη" του τωρινού «Σύμπαντος».
* Και δεν είναι βέβαια αντίλογος στα παραπάνω ότι όλα αυτά είναι «φυσικοί νόμοι»... Διότι για το "ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ" είναι οι "φυσικοί νόμοι" μόνο αυθαίρετοι ορισμοί έχουν δοθεί ως τώρα. ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ στα πράγματα βεβαίως. Αυθαίρετοι όμως!
Κι αφού μάλλον δεν έχουμε σκοπό να πάμε ..."στη ζούγκλα με τον Ταρζάν", νομίζω πως πρέπει να τροποιήσουμε κάπως, να σχετικοποιήσουμε, τον "ορισμό" της βίας: Βία ασκεί μιά ύπαρξη εναντίον (ή επί) μιάς άλλης, όταν κάνει κάτι που τήν επιρρεάζει, χωρίς να τήν ρωτήσει, ενώ, και να την ρωτήσει μπορεί, και να καταλάβει μπορεί, ρωτώντας ή όχι, ότι δεν εγκρίνει, δεν αποδέχεται αυτήν την ενέργεια.
Περιορίζουμε έτσι τον ορισμό στα έλλογα όντα, όμως αυτών οι ενέργειες είναι που μάς ενδιαφέρουν σε μιά κοινωνία.
Κι ας πιάσουμε πρώτα την ...ουρά, το φαγητό: Στόχος μας πρέπει να είναι η παραγωγή συνθετικών τροφών, ώστε να μην χρειάζεται να στερούμε την ύπαρξη από κανένα όν, από όσα θεωρούμε έμβια, για να τραφούμε.
Λέω δηλαδή το ανάλογο προς το ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ πλέον κανένας λόγος ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ ΖΩΑ, να παίρνουμε τη γούνα τους, για να ζεσταινόμαστε! Τα συνθετικά ρούχα κάνουν αυτήν την δουλειά πολύ καλλίτερα.
Δεν μού ξεφεύγει φυσικά ότι κυρίως για επίδειξη γίνεται η σφαγή, όχι για προστασία από το κρύο... Πιό κάτω, σε άλλο "κεφάλαιο", θ' ασχοληθώ μ' αυτό όμως.
Και άντε πες ότι βρήκαμε πως η... αντιουρομεθανο-αμμωνικαρβονικο-πολυακετυλο-σαλικοξυλικο-βουτυροχλωρι-αιθάνη, μάς καλύπτει όλες τις τροφικές ανάγκες. Δεν χρειάζεται πλέον να σκοτώσουμε, να κόψουμε, να στερήσουμε την ζωή από καμμιά ύπαρξη για να τραφούμε... Το ίδιο πετύχαμε για τα ρούχα, τα σπίτια, τα ταξίδια. Τελειώσαμε με την αυτοσυντήρηση, όπως τήν είπαν κάποιοι σοφοί...
Με τα δέντρα που φυτρώνουν ανεξέλεγκτα και μάς κρύβουν την ορατότητα στις εθνικές, με τους ρινόκερους {τους αληθινούς εννοώ, όχι τους ...έλληνες οδηγούς...} που κυκλοφορούν ασύδοτοι, χωρίς να προσέχουν τα ...σήματα της Τροχαίας, τί θα γίνει;;;
Τί θα κάνουμε εμείς οι αριστεροί, τί θα κάνει η αριστερή Αριστερά στην ...απολύτως ΜΗ βίαιη κοινωνία γι αυτά τα αγκαθερά προβλήματα;;; Εμείς που ΔΕΝ θέλουμε να καταφεύγουμε στις εύκολες (και αντικοινωνικές) λύσεις να κόψουμε δηλαδή τα δέντρα και να σκοτώσουμε τους ρινόκερους;;;
Απλή η απάντηση: Δένουμε έγκαιρα τα κλαδιά των δέντρων για να μην εμποδίζουν την ορατότητα, βάζουμε εμπόδια (π.χ. φράχτες) για να μην σουλατσάρουν οι ρινόκεροι στις εθνικές. Στους άλλους δρόμους, αδερφέ, απλώς δεν τρέχουμε, οπότε ας περνάει και κάνας ρινόκερος, άμα λάχει...
Μιά ...αντιπαροχή είναι όλα! Εμείς περιορίζουμε την ελευθερία μας να κόψουμε και να σκοτώσουμε όσα μάς ενοχλούν, έχοντας αυτήν την δυνατότητα, ως "ανώτερα" όντα, κι αυτών περιορίζονται/κατευθύνονται η ανάπτυξη και οι βόλτες τους.
Τέτοιες λύσεις νομίζω πως μπορούν να βρεθούν απο κοινωνίες που λειτουργούν δημοκρατικά και αντι-βίαια σε κάθε περίπτωση κατ' εμέ. Αν έχετε αμφιβολία, περιγράψτε μια κατάσταση στην οποία σάς φαίνεται υποχρεωτικό το ...κόψιμο, το σκότωμα, να τήν συζητήσουμε.
Τώρα όμως, ΤΩΡΑ, τί θα κάνουμε για τα πιό "χοντρά", τους οπλοφορούντες συμπολίτες μας; Τους νονούς της νύχτας, τους κυνηγούς, τους αστυνόμους αλλά και τον ...οπλοφορούντα λεβέντη Γιακουμάτο;;; Που, πλήν του τελευταίου, επιδίδονται χρόνια πολλά στο ευγενές σπορ του σκοτώματος εαυτών και αλλήλων αλλά και άλλων..., εκούσιου ή ακούσιου από, τόσο εύστοχη συνήθως..., εξοστράκιση των σφαιρών;;;
Μία και μοναδική είναι η ανθρώπινη στάση και... δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου: Αφοπλισμός όλων. Τελεία και παύλα!
Όποιος νομίζει κάτι διαφορετικό, ας σταματήσει το διάβασμα εδώ. Χάνει το χρόνο του.
Μα είναι 250.000 οι «κυνηγετικές» ψήφοι... Θα τολμήσει κάποιο κόμμα να εφαρμόσει κάτι τέτοιο;;;
Αν δεν τολμήσει, τότε πρέπει εμείς να τολμήσουμε να φτιάξουμε ένα κόμμα που να τό τολμήσει.
Ξανατελεία, ξαναπαύλα.
Και οι Αστυνόμοι; Πως θα επιβάλλουν τον Νόμο, χωρίς όπλα;
Αυτό κι αν δεν είναι κολοσσιαία απάτη...: Η επιβολή εφαρμογής του Νόμου στους μεν απλούς (μή εγκληματίες) πολίτες δεν απαιτεί όπλα, στους δε εγκληματίες δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Σιγά που ο τάδε νονός της νύχτας δεν θα σκοτώσει κάποιον, διότι ...οπλοφορούν οι Αστυνόμοι. Αστειότητες.
Στην Αγγλία γιατί ΔΕΝ οπλοφορούν οι «Μπόμπυδες»; Διότι δεν τούς χρειάζονται όπλα. Διότι οι όποιοι εγκληματίες ξέρουν ότι έτσι κι αγγίξουν έστω και ...τρίχα ενός «Μπόμπυ», δεν θα βρουν λύπηση από κανένα δικαστή, δεν θα ξαναδούν το φώς του ήλιου.
Έχουν ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ εκεί.
ΕΔΩ... ΕΔΩ δεν είναι ασφαλισμένα τα αυτοκίνητα της Αστυνομίας... Οι Αστυνόμοι (κι οι ταξιτζήδες...) δεν φορούν ζώνη... Αυτοί που ΚΥΡΙΩΣ έπρεπε να φορούν... Τόσο ΣΟΒΑΡΟ κράτος έχουμε... Και θα αφοπλίσουμε τους Αστυνόμους για να μην αυτοκτονούν, να μην σκοτώνονται τα παιδάκια τους από εκπυρσοκροτήσεις, να μην εκτελούν μικροεγκληματίες με ...αδέσποτες, "εξοστρακισμένες" σφαίρες... Ά! παπαπαπαπαπα....
Αφοπλισμός όλων. Ξαναματατελεία, ξαναματαπαύλα.
Για τους στρατιωτικούς θα τά πούμε στο τέλος, στο κλείσιμο... Για να μην μπλέξουμε εδώ τα εσωτερικά με τα διεθνή.
Aναφέρω τώρα μόνο δύο πράμματα, πολύ ...γαργαλιστικά κατά την άποψή μου, το ένα ως quiz:
1. Ποιός και πότε πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο «στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα», προειδοποιώντας τους συμπολίτες του για το ρόλο του;;;
Ο ευρών/η ευρούσα/το ευρόν αμειφθήσεται γενναίως!
2. Η Μαντλίν Όλμπράϊτ για την χρησιμότητα του Στρατού: Αφού τόν έχουμε..., αφού ξοδεύουμε τόσα γι' αυτόν, ας τόν αξιοποιήσουμε!
Τό 'πε η άθλια δημόσια! ΝΑΙ !, τό έχει πεί ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΥΤΟ !
Ενημέρωση/πειθώ ή "βούρδουλας"/εκφοβισμός;;; Το φασιστικό "σύνδρομο Πολύδωρα".
Ο κ. Πολύδωρας έγινε γνωστός γι' αυτό που είπε στις εκλογές του 2004 για τα «δικά μας παιδιά» και "τήν πλήρωσε" με τον αποκλεισμό του από την πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή (του ανηψιού)...
Στο ενεργητικό του όμως ο κ. Πολύδωρας, εκτός από τις ...αιμοβόρες ζαρντινιέρες, έχει και το περσυνό, τρομοκρατικό του νομοσχέδιο "μεταρρύθμισης" του Κ.Ο.Κ.: Εκτόξευσε στα ύψη τα πρόστιμα (χωρίς κανένα άλλο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ μέτρο, π.χ. την πύκνωση και "ανθρωποποίηση" των ελέγχων). Αυτό κι αν δεν ήταν ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ κρατική! Άσε που έβαζε την βάση για να ενταθούν οι προσπάθειες (επιτυχείς ή όχι...) δωροδοκίας των τροχονόμων... «Πάρε τόσα και μη μέ γράφεις, καταστρέφομαι...»
Φυσικά και ΔΕΝ βελτιώθηκε η κυκλοφορία. Ούτε κάν οι δημόσιες εισπράξεις ΔΕΝ αυξήθηκαν: Με τόσο ψηλά πρόστιμα οι τροχονόμοι, άνθρωποι, χαμηλόμισθοι είναι κι αυτοί..., αποφεύγουν να τά επιβάλλουν.
Έτσι το μόνο που "μάς έμεινε" είναι το φασιστικό "σύνδρομο" «ο έλληνας θέλει βούρδουλα». Τρίχες κατσαρές. Πειθώ θέλει... Με το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ όμως πειθώ... Όχι απλώς μπλά-μπλά...
Όχι να επιδεικνύεται ο Βουλγαράκης με την μηχανή του ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΝΟΣ και τα πάμπολλα κρατικά, στρατιωτικά αυτοκίνητα να παραβιάζουν ΜΟΝΙΜΑ τις λεωφορειολωρίδες!
Το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ είναι δύσκολο, δυσάρεστο γι' αυτούς! Ενώ την ΒΙΑ, την κατατρομοκράτηση των πολιτών, τήν έχουν πανεύκολη!
Ανόητοι, γελοίοι, φασίστες "Αργείοι"...
Ας μην ξεχάσουμε, συνέλληνες, τον κ. Πολύδωρα και την νοοτροπία του διότι... «Όποιος λαός ξεχνά την ιστορία του θα αναγκαστεί να την ξαναζήσει...»
Μιά «άλλη» μέθοδος εφαρμογής του Νόμου: Γιατί δεν υπάρχουν διαφημιστικές πινακίδες στα δέντρα, στους τοίχους, των δρόμων της Ηπείρου (ΜΟΝΟΝ!!! από όσο έχω αντιληφθεί, πολυταξειδεύοντας).
Η πρώτη εξαγγελία που είχε κάνει Αντώνης Τρίτσης ως ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν το ξήλωμα των διαφημιστικών πινακίδων από τους δρόμους.
Νόμος προϋπήρχε (αποσπούν την προσοχή των οδηγών, είναι πρόξενοι δυστυχημάτων) αλλά ...απλώς δεν εφαρμόζονταν...
Η αποτυχία του Α. Τρ. ήταν πλήρης: Δεν έγινε τίποτα! Είτε πρόσκρουσε σε συμφέροντα, είτε σε ανικανότητα των υπηρεσιών, είτε στο κόστος ξηλώματος. Μπορεί και σε όλα μαζί, δεν τό 'χω ερευνήσει. Πάντως το αποτέλεσμα ήταν ένα στρογγυλό μηδενικό. Ο νόμος ΔΕΝ εφαρμόστηκε πανελλήνια ούτε επί Τρίτση. Μην με περάσετε για ...αντιτριτσικό! Έκανε έργο ο Αντώνης. Όχι όμως αυτό.
Την ίδια περίοδο, προϊστάμενος της 3ης Δ.Ε.Κ.Ε. Ηπείρου ήταν ο Γιώργος Μπασάς, ένας καθόλου ...σοσιαλιστής Μηχανικός. Μπελαλήδικη η υπηρεσία αυτή (συντήρηση οδικών δικτύων, αποχιονισμός τέτοια... όλη η γκρίνια ...«δεν υπάρχει κράτος...» απάνω τους πέφτει...) Και δεν έχει "γωνίες" για δωροληψία... Προφανώς δεν τήν ήθελε κανένας κλαδικάριος...
Δεξιός-ξεδεξιός ο Γιώργος Μπασάς ήθελε {πειράζει κανέναν αυτό;;;} να κάνει τη δουλειά του. Κι αποδείχτηκε ότι ΗΞΕΡΕ να τήν κάνει καλά!
Μέσα σε άλλα (δεν θα κάνω εδώ το εγκώμιό του...) έκανε το εξής απλό: Έδωσε εντολή στα συνεργεία της υπηρεσίας {που έκλειναν λακκούβες, έκαναν τις διαγραμμίσεις, κλάδευαν θάμνους και γενικά τριγυρνούσαν και φρόντιζαν τις εθνικές οδούς της περιοχής} ΝΑ ΞΗΛΩΝΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ σε δέντρα, παρόδιους τοίχους, φράχτες κλπ.
Ούτε πρόστιμα (που τά προβλέπει ο νόμος - ΑΚΟΜΑ ΤΩΡΑ ΙΣΧΥΕΙ !) χρειάστηκε να επιβάλει, ούτε τίποτα. Μόνο ξήλωμα! ΑΜΕΣΟ ξήλωμα! Και πολύ γρήγορα, οι όποιοι ενδιαφερόμενοι να διαφημιστούν, κατάλαβαν ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ αυτό το είδος διαφήμισης... Ο Γιώργος Μπασάς, ως ...μή σοσιαλιστής, αξιοποίησε τους νόμους της "ελεύθερης" αγοράς...
Δεν τού χρειάστηκε καθόλου βία για να εφαρμοστεί ο νόμος...
{Την μέθοδο του Γιώργου Μπασά τήν υπέστην και εγώ ο ίδιος... Χάσαμε, σε 2 μέρες μέσα!, καμμιά 50ριά διαφημιστικές πινακίδες καρφωμένες στα δέντρα στα γιαννιώτικα "Πλατανάκια" -Τετάρτη απόγευμα τις καρφώσαμε, Σάββατο το πρωί δεν υπήρχε ίχνος τους! Αμ! δεν τό ξανακάναμε!- Και μην μέ βαρέσετε: Ξομολογημένη αμαρτία, δεν είναι (πιά) αμαρτία...}
Νά 'σαι καλά, συνάδελφε!
Υπάρχει όμως και ένα άλλο είδος βίας, προς την οποία ρέπουμε. Η βία που γεννιέται από την διάθεση ιδιο-κτησίας.
Η βία που γεννιέται από εκείνο το αίσθημα ανασφάλειας, η οποία αναπτύσσεται όταν ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ κάτι, ή απλώς φοβόμαστε ότι ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ, αν και όταν τό χρειαστούμε. Το αίσθημα ανασφάλειας που αναπτύσσεται τα μέγιστα, όσο ελαχιστοποιείται η κοινωνική αλληλεγγύη.
Τά έχει πεί «μιά χαρούλα» ο Μαρξ κι άλλοι αυτά, αλλά ας τά δουμε κι εμείς συνοπτικά.
Η ιδιοκτησία ξεκίνησε από ...τις πέτρες και τα ξύλα. Ο πρωτόγονος έμαθε σιγά-σιγά να ξεχωρίζει ποιές πέτρες (σε σχήμα και βάρος), ποιά κλαδιά (σε σχήμα, βάρος, αντοχή) ήταν καταλληλότερα για το κυνήγι. Αργότερα ποιά ήταν τα "εργαλεία" με τα οποία όργωνε καλλίτερα τα χωράφια. Παράλληλα ποιά ήταν τα ασφαλέστερα καταφύγιά του.
Από εκεί ξεκίνησε και εμπεδώθηκε το αίσθημα ιδιοκτησίας: Ήταν ένα "φάρμακο" ενάντια στις φοβίες του ότι δεν θα πετύχει το κυνήγι ή η καλλιέργεια, ή μήπως χάσει το ασφαλές ενδιαίτημά του.
Η ιδιοκτησία είναι ...γέννημα-θρέμμα της ανασφάλειάς μας: Αν νοιώθουμε ασφαλείς για την πορεία μας, ως μέλη μιας κοινωνίας που θα φροντίσει για μάς, αν δεν πάει καλά το ...κυνήγι μας, δεν έχουμε κανένα απολύτως λόγο να θέλουμε να έχουμε ΔΙΚΑ μας κάποια πράμματα.
Των οποίων η υπεράσπιση βέβαια από άρπαγες συνεπάγεται βία, έστω και υπό την μορφή της άμυνας...
Μην τό πάρετε για ευφυολόγημα, σκεφτείτε το: Άμα δεν έχεις τίποτα ΔΙΚΟ ΣΟΥ να σού αρπάξουν, δεν έχεις και τίποτα να φοβάσαι.
Και κάπως πιό "προσαρμοσμένο" στα σημερινά: Αν ΟΛΟΙ έχουμε ΔΙΚΑ ΜΑΣ μόνο τα στοιχειώδη κι όλα τα άλλα είναι κοινόχρηστα, ποιός θα θέλει ν' αρπάξει τί και γιατί;;; Ιδιοκτησιακή βία, τέλος.
Αναπροσδιορίζοντας τις αξίες της ζωής στο «είναι» και όχι στο «έχειν», όταν το «έχειν» πάψει να είναι γιατρικό για την ανασφάλειά μας, με κύρια μέθοδο την ΕΠΙΔΕΙΞΗ του, τότε δεν μάς χρειάζονται "ιδιόκτητα" πράμματα.
Τότε τα όσα "ιδιόκτητα" θα θέλουμε να έχουμε εμείς, μπορεί να τα έχει εξίσου και οποιοσδήποτε άλλος. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΡΚΕΙΣ ΕΤΣΙ ΟΙ ΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΓΙΑ ΚΑΜΠΟΣΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΚΟΜΑ...
Μασκαρεμένη βία: Τα κατοικίδια ζώα "συντροφιάς"...
Αλλά και τα ζώα στα τσίρκα, "εκπαιδευμένα" με πόνο, ΠΟΛΥ πόνο!(*) είναι, και στους "Zoo", «ζωολογικούς κήπους»(**).
Οι οποίοι πλέον είναι περιττοί με την τόση ανάπτυξη των "ντοκυμαντέρ" της TV...
Και τα κατοικίδια ζώα "συντροφιάς", τά ...ρωτήσαμε ποτέ, αν θέλουν τη συντροφιά μας;;; ΣΤΕΙΡΩΜΕΝΑ συνήθως, με περιλαίμια, λουριά, αλυσσίδες, τρώγοντας "πλαστικές" τροφές και ...κλεισμένα στο διαμέρισμα;;;
Περνάν καλά, θα σκεφτείτε... Όσο καλά περνούσαν και οι ευνούχοι και οι οδαλίσκες στα χαρέμια, θα αντιλέξω... Τρώγαν, πίναν και χορεύαν... Υπέροχη ζωή... Ούτε δουλειά, ούτε τίποτα! Ά! ναι... Απολάμβαναν και το "άλλο", όποτε ορέγονταν ο χαλίφης...
Γιάαααααααααα να συνέλθουμε λίγο, εμείς τα "τέλεια", τα υπέρτερα όντα του πλανήτη... Να βρούμε ΟΜΟΙΟΥΣ μας για συντροφιά, όχι να σκλαβώνουμε και να βασανίζουμε τα ανυπεράσπιστα ζώα, από ψυχοπονιά, δήθεν!
--------
(*) Από εκεί ήρθε η έκφραση για την ...μέθοδο «του μαστίγιου και του καρότου».
(**) Από μελέτες στους "Zoo" πρόκυψε ο όρος "οικο-λογία": Ξεκίνησε ως μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων στον "οίκο" τους και μακρυά απ' αυτόν, στην αιχμαλωσία των "Zoo". Μετά γενικεύτηκε ως όρος.
Πάμε παρακάτω...
Τί ακριβώς είναι (και τί θά 'πρεπε να είναι) ένα κράτος;
Πολιτική Κοινότητα σχηματίζεται, όπως έγραφε ο Χόμπς το 1650, όταν τα μέλη μιάς κάποιας ομάδας αναθέτουν σε μερικούς δικούς τους το καθήκον να δημιουργήσουν και να εφαρμόσουν στο σύνολο της ομάδας κανόνες "μη ...ανθρωποφαγικής", για να τό πούμε «στρογγυλά», συνύπαρξης, εκχωρούν δηλαδή μέρος από τα "φυσικά" τους δικαιώματα, προκειμένου να απολαύσουν ζωή χωρίς εξοντωτικούς ανταγωνισμούς, βασισμένους κύρια στις φοβίες τους έναντι των υπόλοιπων, στην αυτοσυντήρησή τους.
Έτσι δημιουργείται ένα «σωστό κράτος».
Τα παλιότερα όμως κράτη, αλλά και τα σημερινά, καθόλου έτσι δεν δημιουργήθηκαν: Αρχηγικά μορφώματα ήταν αρχικά, ολιγαρχικά αργότερα κι ως σήμερα...
Σκεφτείτε απλώς τα πιό "φρέσκα" κοντινά μας: Την FYROM και τώρα το ...«πάει να γίνει» Αλβανοκόσσοβο.
Άρα η πορεία μας τώρα, αφού ΔΕΝ γίνεται να γυρίσουμε πίσω για ...παρθενογένεση «σωστού κράτους», πρέπει να είναι η απάλειψη της ολιγαρχικής διακυβέρνησης στα υπάρχοντα κράτη και ο, κατά τα αναφερόμενα στο "κεφάλαιο" αποκέντρωση, σχηματισμός διαδοχικών «κύκλων» αρμοδιοτήτων και αποφάσεων, μέχρι το σύνολο των ανθρώπων επί γής.
Και μιά μόνο αρχή χρειάζεται να ακολουθούν όλοι αυτοί οι κύκλοι "εξουσίας", όταν θα σχηματίζουν τους επι μέρους νόμους που θα διέπουν την ομάδα που τους απαρτίζει: Την επονομασθείσα «χρυσούς κανών»: Ό σύ μισείς, ετέρω μή ποιήσεις.
Που, πιό πραχτικά, σε άλλου είδους αποφάσεις είναι το: «Ο ένας μοιράζει, ο άλλος διαλέγει».
Απλοί, εφαρμόσιμοι, ανθρωπιστικοί κανόνες θα προκύψουν. Και καμμία ανάγκη βίας... Είτε για το ...πετρέλαιο της πολυκατοικίας πρόκειται, είτε για το ...Ασφαλιστικό. Σκεφτείτε το. Δεν θα επεκταθώ άλλο.
Ο «Χρυσούς Κανών» είναι το αντίπαλο δέος του κράτους. Όσο περισσότερο τόν ακολουθούμε, τόσο λιγότερο -έως καθόλου!- κράτος βίας, βίαιας επιβολής των νόμων μάς χρειάζεται...
Μεταβατικά, θα πεί όμως κάποιος, δεν θ' αποφύγουμμε την κρατική βία: Είναι η μόνη "νόμιμη"... Τί είδους όμως και με ποιό στόχο;;;
Για να προστατεύσει το λαό από τυχόν υπερβάσεις εξουσίας ή μήπως τους κατέχοντες την εξουσία από τον λαό;;; Κατά το "πρότυπο Σημίτη" με τα ΜΑΤ να δέρνουν διαμαρτυρόμενους γεροσυνταξιούχους προ του μεγάρου Μαξίμου;;;
Έτσι για να αναφέρω την πιό χτυπητή (αλλά όχι χειρότερη από κάποιες απόψεις...) περίπτωση άσκησης κρατικής βίας.
Η δημοκρατία θα βρεί και τις μεταβατικές μεθόδους, δεν πρέπει να ανησυχούμε.
Το ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ δημοκρατία αλλά ολιγαρχία πρέπει να μάς ανησυχεί και να μάς δραστηριοποιεί...
Αδύναμο Κράτος, Δυνατή Κοινωνία. Ώ! Τί ευτυχία...
Αυτή είναι η κατάληξη των σκέψεων αυτού του άρθρου. Ως Κράτος σ' αυτή την περίπτωση ΔΕΝ εννοώ την κυβέρνηση ή το όποιο διοικητικό, διαχειριστικό κοινωνικό σχήμα αλλά το πλέγμα εκείνο των Νόμων και των οργάνων εφαρμογής/επιβολής/ελέγχου τήρησής τους.
Όταν οι Νόμοι είναι πολλοί και πολύ "σφιχτοί", λεπτομερείς, τότε σημαίνει ότι η κοινωνία ΔΕΝ είναι ικανή να αυτορρυθμίζεται, άρα χρειάζεται και πολλούς αστυνόμους/δικαστές.
Σε μιά κοινωνία όμως ισχυρή, δεν χρειάζονται ούτε λεπτομερείς νόμοι ούτε πολλά όργανα εφαρμογής τους.
# # # # # # #
{αρχική δημοσίευση: 24.3.08}
Οι αρχαίοι ημών, περίπου..., πρόγονοι στην Μυθολογία τους ανέφεραν ότι το Κράτος και η Βία ήταν τα δύο από τα τρία αδέρφια (το τρίτο ήταν ο Φόβος) που κάρφωσαν τον Προμηθέα στον Καύκασο. Και βέβαια η μέχρι τότε εμπειρία {αλλά και δυστυχώς και η μέχρι σήμερα...} δικαιώνει αυτήν την αναφορά. Κι αν στη θέση του Προμηθέα, υπονοήσουμε τη ΓΝΩΣΗ που αυτός πρόσφερε στους ανθρώπους η εικόνα «στρογγυλεύει» μιά χαρά...
Είναι όμως «εκ φύσεως» έτσι; Ή είναι απλώς ένα ακόμα απάνθρωπο ανθρώπινο κατασκεύασμα; Υπάρχει εγγενής λόγος, που το Κράτος δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τα αδέρφια του την Βία και τον Φόβο; Ή "απλώς" έτσι τούς βολεύει να πιστεύουμε; ΔΕN υποθέτω ότι υπάρχει κανείς που να μην καταλαβαίνει ποιούς βολεύει η εγκαθίδρυση και διατήρηση μιας τέτοιας αντίληψης.
Δεν είναι ο στόχος μου να παραθέσω μια ηθικολογική πραγματεία. Αναγκαστικά όμως θα αναφέρω, όσο μπορώ συνοπτικότερα, μερικά πράγματα ηθικής φύσης, με στόχο να δείξω ότι «Μπορεί να γίνει κι αλλοιώς» !
Βία και βιασύνη... Μήπως είναι το ίδιο (σχεδόν...) πράγμα;;;
Η φίλη, εύχομαι και συναγωνίστρια, Βάσια μού έδωσε την ιδέα να τό ψάξω κι αυτό.
Βία (καταναγκασμός) και βία (βιασύνη) είναι βέβαια η ίδια λέξη.
Σημαίνουν άραγε κάτι στ' αλήθεια διαφορετικό ή μήπως...
Μήπως η ΔΕΥΤΕΡΗ έννοια είναι μια "καλή" δικαιολογία για την ΠΡΩΤΗ;;; Μήπως είναι το..."alter ego" της;;;
Αυτό φαίνεται καλλίτερα αν σκεφτούμε τα επιρρήματα "βιαστικά" και "βεβιασμένα". Ό,τι γίνεται βιαστικά γίνεται και βεβιασμένα. Ή έτσι το πείτε ή αλλοιώς ο άλλος θα καταλάβει περίπου το ίδιο πράγμα.
Στο "κεφάλαιο" -άχ! αυτή η πάμπλουτη ελληνική γλώσσα...- για τις δημοκρατικές διαδικασίες είχα τονίσει και επαναλάβει αρκετές φορές ότι το πρώτο που επισείουν οι ΕτΔ {θυμίζω: Επαγγελματίες της Διαδικασίας} σε Συνελεύσεις, την Βουλή, κλπ είναι η έλλειψη χρόνου!!! Που 99 φορές στις 100 τήν προκαλούν ή είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι. Διότι... αφού δεν έχουμε χρόνο... πρέπει να βιαστούμε!
Και ακριβώς αυτό συμβαίνει... Καταλήγουμε να ...ΒΙΑΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ τους ΕτΔ, που με βάση την "έλλειψη χρόνου", μάς ωθούν να παραβλέψουμε κάποιες δημοκρατικές διαδικασίες(*), ώστε να εκμαιεύσουν τις αποφάσεις που τούς είναι αρεστές, αφού «δεν υπάρχει χρόνος» να ψάξουμε για άλλη λύση κλπ κλπ κλπ
Η μία βία φέρνει την άλλη βία, τον βιασμό, τον εκβιασμό.
Θυμηθείτε το την επόμενη φορά: Όταν ένας ΕτΔ προβάλλει αυτό το επιχείρημα "έλλειψη χρόνου-βιαστική απόφαση" θέλει απλώς να εκβιάσει κάποια απόφαση, ενώ για την έλλειψη χρόνου (ακόμα και πραγματική να είναι) ο ίδιος ευθύνεται που δεν ΠΡΟΒΛΕΨΕ σωστά, άρα τόν στέλνουμε "σπιτάκι του" και αποφασίζουμε νηφάλια.
Ποτέ δεν θά 'μαστε χαμένοι, ειδικά μακροπρόθεσμα. Η δημοκρατία ποτέ δεν πρέπει να βιάζεται! Για να μην ΒΙΑΖΕΤΑΙ !
-----------
(*) Θυμίζω ότι η δημοκρατία ΔΕΝ επιδέχεται ...ποσοστώσεις, δεν μπορεί να έναι λιγότερη ή περισσότερη... Ή είναι ή ΔΕΝ είναι δημοκρατία. Εσείς θυμηθείτε και την γνώμη του Hugo Black... Αναλυτικά στο {2ο} "κεφάλαιο".
Βία και πόνος... Αυτά ΕΙΝΑΙ αδέρφια!
Η βία στη φύση είναι εγγενής, στην γήϊνη φύση τουλάχιστον. Αλλού, δεν ξέρουμε ακόμα. Από τα, εκατοντάδες υποθέτω, παραδείγματα βίας θα παραθέσω μερικά, συνήθη, πασίγνωστα, αλλά και κάποια άλλα που δεν είναι τόσο φανερά.
Πριν όμως θα δώσω τον "απόλυτο ορισμό" της βίας: Βία ασκεί μιά ύπαρξη εναντίον (ή επί) μιάς άλλης, όταν κάνει κάτι που τήν επιρρεάζει, χωρίς να "τήν ρωτήσει".
Καί ως "ύπαρξη" εννοείται κάθε όν που, σε δοσμένες συνθήκες, δρα αυτόνομα, αυτεξούσια. Υπάρξεις μ' αυτή την έννοια είναι τα μικροσωματίδια (quarks, ηλεκτρόνια κλπ), τα άτομα, τα μόρια, οι μικροοργανισμοί, οι ιοί κλπ., τα φυτά, τα ζώα, η Γή, ο Ήλιος, οι Γαλαξίες και όλο το «Σύμπαν» βέβαια.
Πάμε παρακάτω...
Κι ας αρχίσουμε από την ανθρώπινη βία.
- Βία ασκούμε, όταν κόβουμε ένα λουλουδάκι για να τό προσφέρουμε στην καλή μας.
- Βία ασκούμε, όταν παίρνουμε ένα φάρμακο για να σκοτώσουμε κάποια μικρόβια.
- Βία ασκούμε, όταν σμίγουμε οξυγόνο με υδρογόνο για να φτιάξουμε νερό...
- Βία ασκούμε, όταν καίμε το κακόμοιρο το πετρέλαιο για να ζεσταθούμε...
* Και δεν αντέχω να μην "καρφώσω" τους χορτοφάγους, που δεν τρώνε, λέει, κρέας επειδή τρέχει αίμα... Όταν κόβουν ένα σύκο, τρέχει ένα άσπρο κολλώδες υγρό από τη συκιά. Δεν είναι το «αίμα» της συκιάς αυτό;;; Είναι σίγουροι ότι δεν κλαίει η συκιά;;; Επειδή δεν τήν ακούνε;;; Μόνο τα γουρουνάκια που στριγγλίζουν, όταν σφάζονται, ακούνε;;;
Εκάς η υποκρισία κι ο στρουθοκαμηλισμός!
Όχι δεν πάω να σάς "μιθριδατίσω" στην βία. Αλλού τό πάω.
- Βία ασκεί ένα ηλεκτρόνιο, όταν απωθεί το διπλανό του τό ρίχνει πάνω σε ένα πρωτόνιο, και νά 'το, νά 'το! ένα μόριο υδρογόνου! Τέλειωσε η αυθυπαρξία του φουκαριάρικου του ηλεκτρόνιου (και του πρωτόνιου)...
- Βία ασκεί ένας Γαλαξίας, όταν έλκει τον διπλανό του και αγκαλίτσα πέφτουν στην ...παρακεί "μαύρη τρύπα", που τούς καταβροχθίζει στο ...πίτς-φυτίλι.
- Βιαιότατο, λένε οι επιστήμονες Κοσμολόγοι, ότι ήταν το Big Bang! Η "ιδρυτική πράξη" του τωρινού «Σύμπαντος».
* Και δεν είναι βέβαια αντίλογος στα παραπάνω ότι όλα αυτά είναι «φυσικοί νόμοι»... Διότι για το "ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ" είναι οι "φυσικοί νόμοι" μόνο αυθαίρετοι ορισμοί έχουν δοθεί ως τώρα. ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ στα πράγματα βεβαίως. Αυθαίρετοι όμως!
Κι αφού μάλλον δεν έχουμε σκοπό να πάμε ..."στη ζούγκλα με τον Ταρζάν", νομίζω πως πρέπει να τροποιήσουμε κάπως, να σχετικοποιήσουμε, τον "ορισμό" της βίας: Βία ασκεί μιά ύπαρξη εναντίον (ή επί) μιάς άλλης, όταν κάνει κάτι που τήν επιρρεάζει, χωρίς να τήν ρωτήσει, ενώ, και να την ρωτήσει μπορεί, και να καταλάβει μπορεί, ρωτώντας ή όχι, ότι δεν εγκρίνει, δεν αποδέχεται αυτήν την ενέργεια.
Περιορίζουμε έτσι τον ορισμό στα έλλογα όντα, όμως αυτών οι ενέργειες είναι που μάς ενδιαφέρουν σε μιά κοινωνία.
Κι ας πιάσουμε πρώτα την ...ουρά, το φαγητό: Στόχος μας πρέπει να είναι η παραγωγή συνθετικών τροφών, ώστε να μην χρειάζεται να στερούμε την ύπαρξη από κανένα όν, από όσα θεωρούμε έμβια, για να τραφούμε.
Λέω δηλαδή το ανάλογο προς το ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ πλέον κανένας λόγος ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ ΖΩΑ, να παίρνουμε τη γούνα τους, για να ζεσταινόμαστε! Τα συνθετικά ρούχα κάνουν αυτήν την δουλειά πολύ καλλίτερα.
Δεν μού ξεφεύγει φυσικά ότι κυρίως για επίδειξη γίνεται η σφαγή, όχι για προστασία από το κρύο... Πιό κάτω, σε άλλο "κεφάλαιο", θ' ασχοληθώ μ' αυτό όμως.
Και άντε πες ότι βρήκαμε πως η... αντιουρομεθανο-αμμωνικαρβονικο-πολυακετυλο-σαλικοξυλικο-βουτυροχλωρι-αιθάνη, μάς καλύπτει όλες τις τροφικές ανάγκες. Δεν χρειάζεται πλέον να σκοτώσουμε, να κόψουμε, να στερήσουμε την ζωή από καμμιά ύπαρξη για να τραφούμε... Το ίδιο πετύχαμε για τα ρούχα, τα σπίτια, τα ταξίδια. Τελειώσαμε με την αυτοσυντήρηση, όπως τήν είπαν κάποιοι σοφοί...
Με τα δέντρα που φυτρώνουν ανεξέλεγκτα και μάς κρύβουν την ορατότητα στις εθνικές, με τους ρινόκερους {τους αληθινούς εννοώ, όχι τους ...έλληνες οδηγούς...} που κυκλοφορούν ασύδοτοι, χωρίς να προσέχουν τα ...σήματα της Τροχαίας, τί θα γίνει;;;
Τί θα κάνουμε εμείς οι αριστεροί, τί θα κάνει η αριστερή Αριστερά στην ...απολύτως ΜΗ βίαιη κοινωνία γι αυτά τα αγκαθερά προβλήματα;;; Εμείς που ΔΕΝ θέλουμε να καταφεύγουμε στις εύκολες (και αντικοινωνικές) λύσεις να κόψουμε δηλαδή τα δέντρα και να σκοτώσουμε τους ρινόκερους;;;
Απλή η απάντηση: Δένουμε έγκαιρα τα κλαδιά των δέντρων για να μην εμποδίζουν την ορατότητα, βάζουμε εμπόδια (π.χ. φράχτες) για να μην σουλατσάρουν οι ρινόκεροι στις εθνικές. Στους άλλους δρόμους, αδερφέ, απλώς δεν τρέχουμε, οπότε ας περνάει και κάνας ρινόκερος, άμα λάχει...
Μιά ...αντιπαροχή είναι όλα! Εμείς περιορίζουμε την ελευθερία μας να κόψουμε και να σκοτώσουμε όσα μάς ενοχλούν, έχοντας αυτήν την δυνατότητα, ως "ανώτερα" όντα, κι αυτών περιορίζονται/κατευθύνονται η ανάπτυξη και οι βόλτες τους.
Τέτοιες λύσεις νομίζω πως μπορούν να βρεθούν απο κοινωνίες που λειτουργούν δημοκρατικά και αντι-βίαια σε κάθε περίπτωση κατ' εμέ. Αν έχετε αμφιβολία, περιγράψτε μια κατάσταση στην οποία σάς φαίνεται υποχρεωτικό το ...κόψιμο, το σκότωμα, να τήν συζητήσουμε.
Τώρα όμως, ΤΩΡΑ, τί θα κάνουμε για τα πιό "χοντρά", τους οπλοφορούντες συμπολίτες μας; Τους νονούς της νύχτας, τους κυνηγούς, τους αστυνόμους αλλά και τον ...οπλοφορούντα λεβέντη Γιακουμάτο;;; Που, πλήν του τελευταίου, επιδίδονται χρόνια πολλά στο ευγενές σπορ του σκοτώματος εαυτών και αλλήλων αλλά και άλλων..., εκούσιου ή ακούσιου από, τόσο εύστοχη συνήθως..., εξοστράκιση των σφαιρών;;;
Μία και μοναδική είναι η ανθρώπινη στάση και... δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου: Αφοπλισμός όλων. Τελεία και παύλα!
Όποιος νομίζει κάτι διαφορετικό, ας σταματήσει το διάβασμα εδώ. Χάνει το χρόνο του.
Μα είναι 250.000 οι «κυνηγετικές» ψήφοι... Θα τολμήσει κάποιο κόμμα να εφαρμόσει κάτι τέτοιο;;;
Αν δεν τολμήσει, τότε πρέπει εμείς να τολμήσουμε να φτιάξουμε ένα κόμμα που να τό τολμήσει.
Ξανατελεία, ξαναπαύλα.
Και οι Αστυνόμοι; Πως θα επιβάλλουν τον Νόμο, χωρίς όπλα;
Αυτό κι αν δεν είναι κολοσσιαία απάτη...: Η επιβολή εφαρμογής του Νόμου στους μεν απλούς (μή εγκληματίες) πολίτες δεν απαιτεί όπλα, στους δε εγκληματίες δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Σιγά που ο τάδε νονός της νύχτας δεν θα σκοτώσει κάποιον, διότι ...οπλοφορούν οι Αστυνόμοι. Αστειότητες.
Στην Αγγλία γιατί ΔΕΝ οπλοφορούν οι «Μπόμπυδες»; Διότι δεν τούς χρειάζονται όπλα. Διότι οι όποιοι εγκληματίες ξέρουν ότι έτσι κι αγγίξουν έστω και ...τρίχα ενός «Μπόμπυ», δεν θα βρουν λύπηση από κανένα δικαστή, δεν θα ξαναδούν το φώς του ήλιου.
Έχουν ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ εκεί.
ΕΔΩ... ΕΔΩ δεν είναι ασφαλισμένα τα αυτοκίνητα της Αστυνομίας... Οι Αστυνόμοι (κι οι ταξιτζήδες...) δεν φορούν ζώνη... Αυτοί που ΚΥΡΙΩΣ έπρεπε να φορούν... Τόσο ΣΟΒΑΡΟ κράτος έχουμε... Και θα αφοπλίσουμε τους Αστυνόμους για να μην αυτοκτονούν, να μην σκοτώνονται τα παιδάκια τους από εκπυρσοκροτήσεις, να μην εκτελούν μικροεγκληματίες με ...αδέσποτες, "εξοστρακισμένες" σφαίρες... Ά! παπαπαπαπαπα....
Αφοπλισμός όλων. Ξαναματατελεία, ξαναματαπαύλα.
Για τους στρατιωτικούς θα τά πούμε στο τέλος, στο κλείσιμο... Για να μην μπλέξουμε εδώ τα εσωτερικά με τα διεθνή.
Aναφέρω τώρα μόνο δύο πράμματα, πολύ ...γαργαλιστικά κατά την άποψή μου, το ένα ως quiz:
1. Ποιός και πότε πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο «στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα», προειδοποιώντας τους συμπολίτες του για το ρόλο του;;;
Ο ευρών/η ευρούσα/το ευρόν αμειφθήσεται γενναίως!
2. Η Μαντλίν Όλμπράϊτ για την χρησιμότητα του Στρατού: Αφού τόν έχουμε..., αφού ξοδεύουμε τόσα γι' αυτόν, ας τόν αξιοποιήσουμε!
Τό 'πε η άθλια δημόσια! ΝΑΙ !, τό έχει πεί ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΥΤΟ !
Ενημέρωση/πειθώ ή "βούρδουλας"/εκφοβισμός;;; Το φασιστικό "σύνδρομο Πολύδωρα".
Ο κ. Πολύδωρας έγινε γνωστός γι' αυτό που είπε στις εκλογές του 2004 για τα «δικά μας παιδιά» και "τήν πλήρωσε" με τον αποκλεισμό του από την πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή (του ανηψιού)...
Στο ενεργητικό του όμως ο κ. Πολύδωρας, εκτός από τις ...αιμοβόρες ζαρντινιέρες, έχει και το περσυνό, τρομοκρατικό του νομοσχέδιο "μεταρρύθμισης" του Κ.Ο.Κ.: Εκτόξευσε στα ύψη τα πρόστιμα (χωρίς κανένα άλλο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ μέτρο, π.χ. την πύκνωση και "ανθρωποποίηση" των ελέγχων). Αυτό κι αν δεν ήταν ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ κρατική! Άσε που έβαζε την βάση για να ενταθούν οι προσπάθειες (επιτυχείς ή όχι...) δωροδοκίας των τροχονόμων... «Πάρε τόσα και μη μέ γράφεις, καταστρέφομαι...»
Φυσικά και ΔΕΝ βελτιώθηκε η κυκλοφορία. Ούτε κάν οι δημόσιες εισπράξεις ΔΕΝ αυξήθηκαν: Με τόσο ψηλά πρόστιμα οι τροχονόμοι, άνθρωποι, χαμηλόμισθοι είναι κι αυτοί..., αποφεύγουν να τά επιβάλλουν.
Έτσι το μόνο που "μάς έμεινε" είναι το φασιστικό "σύνδρομο" «ο έλληνας θέλει βούρδουλα». Τρίχες κατσαρές. Πειθώ θέλει... Με το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ όμως πειθώ... Όχι απλώς μπλά-μπλά...
Όχι να επιδεικνύεται ο Βουλγαράκης με την μηχανή του ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΝΟΣ και τα πάμπολλα κρατικά, στρατιωτικά αυτοκίνητα να παραβιάζουν ΜΟΝΙΜΑ τις λεωφορειολωρίδες!
Το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ είναι δύσκολο, δυσάρεστο γι' αυτούς! Ενώ την ΒΙΑ, την κατατρομοκράτηση των πολιτών, τήν έχουν πανεύκολη!
Ανόητοι, γελοίοι, φασίστες "Αργείοι"...
Ας μην ξεχάσουμε, συνέλληνες, τον κ. Πολύδωρα και την νοοτροπία του διότι... «Όποιος λαός ξεχνά την ιστορία του θα αναγκαστεί να την ξαναζήσει...»
Μιά «άλλη» μέθοδος εφαρμογής του Νόμου: Γιατί δεν υπάρχουν διαφημιστικές πινακίδες στα δέντρα, στους τοίχους, των δρόμων της Ηπείρου (ΜΟΝΟΝ!!! από όσο έχω αντιληφθεί, πολυταξειδεύοντας).
Η πρώτη εξαγγελία που είχε κάνει Αντώνης Τρίτσης ως ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν το ξήλωμα των διαφημιστικών πινακίδων από τους δρόμους.
Νόμος προϋπήρχε (αποσπούν την προσοχή των οδηγών, είναι πρόξενοι δυστυχημάτων) αλλά ...απλώς δεν εφαρμόζονταν...
Η αποτυχία του Α. Τρ. ήταν πλήρης: Δεν έγινε τίποτα! Είτε πρόσκρουσε σε συμφέροντα, είτε σε ανικανότητα των υπηρεσιών, είτε στο κόστος ξηλώματος. Μπορεί και σε όλα μαζί, δεν τό 'χω ερευνήσει. Πάντως το αποτέλεσμα ήταν ένα στρογγυλό μηδενικό. Ο νόμος ΔΕΝ εφαρμόστηκε πανελλήνια ούτε επί Τρίτση. Μην με περάσετε για ...αντιτριτσικό! Έκανε έργο ο Αντώνης. Όχι όμως αυτό.
Την ίδια περίοδο, προϊστάμενος της 3ης Δ.Ε.Κ.Ε. Ηπείρου ήταν ο Γιώργος Μπασάς, ένας καθόλου ...σοσιαλιστής Μηχανικός. Μπελαλήδικη η υπηρεσία αυτή (συντήρηση οδικών δικτύων, αποχιονισμός τέτοια... όλη η γκρίνια ...«δεν υπάρχει κράτος...» απάνω τους πέφτει...) Και δεν έχει "γωνίες" για δωροληψία... Προφανώς δεν τήν ήθελε κανένας κλαδικάριος...
Δεξιός-ξεδεξιός ο Γιώργος Μπασάς ήθελε {πειράζει κανέναν αυτό;;;} να κάνει τη δουλειά του. Κι αποδείχτηκε ότι ΗΞΕΡΕ να τήν κάνει καλά!
Μέσα σε άλλα (δεν θα κάνω εδώ το εγκώμιό του...) έκανε το εξής απλό: Έδωσε εντολή στα συνεργεία της υπηρεσίας {που έκλειναν λακκούβες, έκαναν τις διαγραμμίσεις, κλάδευαν θάμνους και γενικά τριγυρνούσαν και φρόντιζαν τις εθνικές οδούς της περιοχής} ΝΑ ΞΗΛΩΝΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ σε δέντρα, παρόδιους τοίχους, φράχτες κλπ.
Ούτε πρόστιμα (που τά προβλέπει ο νόμος - ΑΚΟΜΑ ΤΩΡΑ ΙΣΧΥΕΙ !) χρειάστηκε να επιβάλει, ούτε τίποτα. Μόνο ξήλωμα! ΑΜΕΣΟ ξήλωμα! Και πολύ γρήγορα, οι όποιοι ενδιαφερόμενοι να διαφημιστούν, κατάλαβαν ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ αυτό το είδος διαφήμισης... Ο Γιώργος Μπασάς, ως ...μή σοσιαλιστής, αξιοποίησε τους νόμους της "ελεύθερης" αγοράς...
Δεν τού χρειάστηκε καθόλου βία για να εφαρμοστεί ο νόμος...
{Την μέθοδο του Γιώργου Μπασά τήν υπέστην και εγώ ο ίδιος... Χάσαμε, σε 2 μέρες μέσα!, καμμιά 50ριά διαφημιστικές πινακίδες καρφωμένες στα δέντρα στα γιαννιώτικα "Πλατανάκια" -Τετάρτη απόγευμα τις καρφώσαμε, Σάββατο το πρωί δεν υπήρχε ίχνος τους! Αμ! δεν τό ξανακάναμε!- Και μην μέ βαρέσετε: Ξομολογημένη αμαρτία, δεν είναι (πιά) αμαρτία...}
Νά 'σαι καλά, συνάδελφε!
Υπάρχει όμως και ένα άλλο είδος βίας, προς την οποία ρέπουμε. Η βία που γεννιέται από την διάθεση ιδιο-κτησίας.
Η βία που γεννιέται από εκείνο το αίσθημα ανασφάλειας, η οποία αναπτύσσεται όταν ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ κάτι, ή απλώς φοβόμαστε ότι ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ, αν και όταν τό χρειαστούμε. Το αίσθημα ανασφάλειας που αναπτύσσεται τα μέγιστα, όσο ελαχιστοποιείται η κοινωνική αλληλεγγύη.
Τά έχει πεί «μιά χαρούλα» ο Μαρξ κι άλλοι αυτά, αλλά ας τά δουμε κι εμείς συνοπτικά.
Η ιδιοκτησία ξεκίνησε από ...τις πέτρες και τα ξύλα. Ο πρωτόγονος έμαθε σιγά-σιγά να ξεχωρίζει ποιές πέτρες (σε σχήμα και βάρος), ποιά κλαδιά (σε σχήμα, βάρος, αντοχή) ήταν καταλληλότερα για το κυνήγι. Αργότερα ποιά ήταν τα "εργαλεία" με τα οποία όργωνε καλλίτερα τα χωράφια. Παράλληλα ποιά ήταν τα ασφαλέστερα καταφύγιά του.
Από εκεί ξεκίνησε και εμπεδώθηκε το αίσθημα ιδιοκτησίας: Ήταν ένα "φάρμακο" ενάντια στις φοβίες του ότι δεν θα πετύχει το κυνήγι ή η καλλιέργεια, ή μήπως χάσει το ασφαλές ενδιαίτημά του.
Η ιδιοκτησία είναι ...γέννημα-θρέμμα της ανασφάλειάς μας: Αν νοιώθουμε ασφαλείς για την πορεία μας, ως μέλη μιας κοινωνίας που θα φροντίσει για μάς, αν δεν πάει καλά το ...κυνήγι μας, δεν έχουμε κανένα απολύτως λόγο να θέλουμε να έχουμε ΔΙΚΑ μας κάποια πράμματα.
Των οποίων η υπεράσπιση βέβαια από άρπαγες συνεπάγεται βία, έστω και υπό την μορφή της άμυνας...
Μην τό πάρετε για ευφυολόγημα, σκεφτείτε το: Άμα δεν έχεις τίποτα ΔΙΚΟ ΣΟΥ να σού αρπάξουν, δεν έχεις και τίποτα να φοβάσαι.
Και κάπως πιό "προσαρμοσμένο" στα σημερινά: Αν ΟΛΟΙ έχουμε ΔΙΚΑ ΜΑΣ μόνο τα στοιχειώδη κι όλα τα άλλα είναι κοινόχρηστα, ποιός θα θέλει ν' αρπάξει τί και γιατί;;; Ιδιοκτησιακή βία, τέλος.
Αναπροσδιορίζοντας τις αξίες της ζωής στο «είναι» και όχι στο «έχειν», όταν το «έχειν» πάψει να είναι γιατρικό για την ανασφάλειά μας, με κύρια μέθοδο την ΕΠΙΔΕΙΞΗ του, τότε δεν μάς χρειάζονται "ιδιόκτητα" πράμματα.
Τότε τα όσα "ιδιόκτητα" θα θέλουμε να έχουμε εμείς, μπορεί να τα έχει εξίσου και οποιοσδήποτε άλλος. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΡΚΕΙΣ ΕΤΣΙ ΟΙ ΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΓΙΑ ΚΑΜΠΟΣΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΚΟΜΑ...
Μασκαρεμένη βία: Τα κατοικίδια ζώα "συντροφιάς"...
Αλλά και τα ζώα στα τσίρκα, "εκπαιδευμένα" με πόνο, ΠΟΛΥ πόνο!(*) είναι, και στους "Zoo", «ζωολογικούς κήπους»(**).
Οι οποίοι πλέον είναι περιττοί με την τόση ανάπτυξη των "ντοκυμαντέρ" της TV...
Και τα κατοικίδια ζώα "συντροφιάς", τά ...ρωτήσαμε ποτέ, αν θέλουν τη συντροφιά μας;;; ΣΤΕΙΡΩΜΕΝΑ συνήθως, με περιλαίμια, λουριά, αλυσσίδες, τρώγοντας "πλαστικές" τροφές και ...κλεισμένα στο διαμέρισμα;;;
Περνάν καλά, θα σκεφτείτε... Όσο καλά περνούσαν και οι ευνούχοι και οι οδαλίσκες στα χαρέμια, θα αντιλέξω... Τρώγαν, πίναν και χορεύαν... Υπέροχη ζωή... Ούτε δουλειά, ούτε τίποτα! Ά! ναι... Απολάμβαναν και το "άλλο", όποτε ορέγονταν ο χαλίφης...
Γιάαααααααααα να συνέλθουμε λίγο, εμείς τα "τέλεια", τα υπέρτερα όντα του πλανήτη... Να βρούμε ΟΜΟΙΟΥΣ μας για συντροφιά, όχι να σκλαβώνουμε και να βασανίζουμε τα ανυπεράσπιστα ζώα, από ψυχοπονιά, δήθεν!
--------
(*) Από εκεί ήρθε η έκφραση για την ...μέθοδο «του μαστίγιου και του καρότου».
(**) Από μελέτες στους "Zoo" πρόκυψε ο όρος "οικο-λογία": Ξεκίνησε ως μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων στον "οίκο" τους και μακρυά απ' αυτόν, στην αιχμαλωσία των "Zoo". Μετά γενικεύτηκε ως όρος.
Πάμε παρακάτω...
Τί ακριβώς είναι (και τί θά 'πρεπε να είναι) ένα κράτος;
Πολιτική Κοινότητα σχηματίζεται, όπως έγραφε ο Χόμπς το 1650, όταν τα μέλη μιάς κάποιας ομάδας αναθέτουν σε μερικούς δικούς τους το καθήκον να δημιουργήσουν και να εφαρμόσουν στο σύνολο της ομάδας κανόνες "μη ...ανθρωποφαγικής", για να τό πούμε «στρογγυλά», συνύπαρξης, εκχωρούν δηλαδή μέρος από τα "φυσικά" τους δικαιώματα, προκειμένου να απολαύσουν ζωή χωρίς εξοντωτικούς ανταγωνισμούς, βασισμένους κύρια στις φοβίες τους έναντι των υπόλοιπων, στην αυτοσυντήρησή τους.
Έτσι δημιουργείται ένα «σωστό κράτος».
Τα παλιότερα όμως κράτη, αλλά και τα σημερινά, καθόλου έτσι δεν δημιουργήθηκαν: Αρχηγικά μορφώματα ήταν αρχικά, ολιγαρχικά αργότερα κι ως σήμερα...
Σκεφτείτε απλώς τα πιό "φρέσκα" κοντινά μας: Την FYROM και τώρα το ...«πάει να γίνει» Αλβανοκόσσοβο.
Άρα η πορεία μας τώρα, αφού ΔΕΝ γίνεται να γυρίσουμε πίσω για ...παρθενογένεση «σωστού κράτους», πρέπει να είναι η απάλειψη της ολιγαρχικής διακυβέρνησης στα υπάρχοντα κράτη και ο, κατά τα αναφερόμενα στο "κεφάλαιο" αποκέντρωση, σχηματισμός διαδοχικών «κύκλων» αρμοδιοτήτων και αποφάσεων, μέχρι το σύνολο των ανθρώπων επί γής.
Και μιά μόνο αρχή χρειάζεται να ακολουθούν όλοι αυτοί οι κύκλοι "εξουσίας", όταν θα σχηματίζουν τους επι μέρους νόμους που θα διέπουν την ομάδα που τους απαρτίζει: Την επονομασθείσα «χρυσούς κανών»: Ό σύ μισείς, ετέρω μή ποιήσεις.
Που, πιό πραχτικά, σε άλλου είδους αποφάσεις είναι το: «Ο ένας μοιράζει, ο άλλος διαλέγει».
Απλοί, εφαρμόσιμοι, ανθρωπιστικοί κανόνες θα προκύψουν. Και καμμία ανάγκη βίας... Είτε για το ...πετρέλαιο της πολυκατοικίας πρόκειται, είτε για το ...Ασφαλιστικό. Σκεφτείτε το. Δεν θα επεκταθώ άλλο.
Ο «Χρυσούς Κανών» είναι το αντίπαλο δέος του κράτους. Όσο περισσότερο τόν ακολουθούμε, τόσο λιγότερο -έως καθόλου!- κράτος βίας, βίαιας επιβολής των νόμων μάς χρειάζεται...
Μεταβατικά, θα πεί όμως κάποιος, δεν θ' αποφύγουμμε την κρατική βία: Είναι η μόνη "νόμιμη"... Τί είδους όμως και με ποιό στόχο;;;
Για να προστατεύσει το λαό από τυχόν υπερβάσεις εξουσίας ή μήπως τους κατέχοντες την εξουσία από τον λαό;;; Κατά το "πρότυπο Σημίτη" με τα ΜΑΤ να δέρνουν διαμαρτυρόμενους γεροσυνταξιούχους προ του μεγάρου Μαξίμου;;;
Έτσι για να αναφέρω την πιό χτυπητή (αλλά όχι χειρότερη από κάποιες απόψεις...) περίπτωση άσκησης κρατικής βίας.
Η δημοκρατία θα βρεί και τις μεταβατικές μεθόδους, δεν πρέπει να ανησυχούμε.
Το ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ δημοκρατία αλλά ολιγαρχία πρέπει να μάς ανησυχεί και να μάς δραστηριοποιεί...
Αδύναμο Κράτος, Δυνατή Κοινωνία. Ώ! Τί ευτυχία...
Αυτή είναι η κατάληξη των σκέψεων αυτού του άρθρου. Ως Κράτος σ' αυτή την περίπτωση ΔΕΝ εννοώ την κυβέρνηση ή το όποιο διοικητικό, διαχειριστικό κοινωνικό σχήμα αλλά το πλέγμα εκείνο των Νόμων και των οργάνων εφαρμογής/επιβολής/ελέγχου τήρησής τους.
Όταν οι Νόμοι είναι πολλοί και πολύ "σφιχτοί", λεπτομερείς, τότε σημαίνει ότι η κοινωνία ΔΕΝ είναι ικανή να αυτορρυθμίζεται, άρα χρειάζεται και πολλούς αστυνόμους/δικαστές.
Σε μιά κοινωνία όμως ισχυρή, δεν χρειάζονται ούτε λεπτομερείς νόμοι ούτε πολλά όργανα εφαρμογής τους.
# # # # # # #
{αρχική δημοσίευση: 24.3.08}
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)